Η Κυρία Καμέλια

-Θέλεις να σου βάλω λίγο γλυκό του κουταλιού; Το έχω φτιάξει με τα χεράκια μου! Είπε η κυρία Καμέλια Λεβάν με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της.

-Όχι, όχι, σας ευχαριστώ! Απάντησε ο Τζόνας Έβανς και κάθισε στην καρέκλα του καθιστικού.

-Θα φτιάξω όμως ένα υπέροχο τσάι να πιούμε! Είναι από τον κήπο μου! Η κυρία Καμέλια κατευθύνθηκε προς την κουζίνα.

Ο Τζόνας έτριψε τα ιδρωμένα χέρια του στο παντελόνι του. Κοίταξε από το τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο της κυρίας Καμέλια, ο ήλιος έλουζε με φως όλο το Plain Fields.

-Είναι η πρώτη συνέντευξη που παίρνεις αγόρι μου; Ρώτησε η κυρία Καμέλια. Ο Τζόνας έτρεξε να βοηθήσει την ηλικιωμένη κυρία να μεταφέρει το τσάι. Η κυρία Καμέλια κάθισε με δυσκολία στην απέναντι καρέκλα. Και μένα είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνω... Και μάλιστα για το The Boxhaller!

Ο Τζόνας έστησε το ραδιοφωνάκι πάνω στο τραπέζι. Πάτησε την εγγραφή.

-Κυρία Καμέλια Λεβάν, κερδίσατε τον διαγωνισμό ζωγραφικής με τίτλο «Boxhall: Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι». Ένα πολύ διαφορετικό έργο απ’ όλες τις άλλες συμμετοχές. Πείτε μας πρώτα δυο πράγματα για εσάς.

-Ήθελα από μικρή να σπουδάσω Τέχνη. Αλλά βλέπετε, πριν σχεδόν 70 χρόνια, αυτό ήταν ανήκουστο για τα κορίτσια. Αντίθετα, ο πατέρας μου φρόντισε να με παντρέψει από τα 16 μου. Βλέπετε, ήμασταν μια φτωχή οικογένεια και ο μακαρίτης ο άντρας μου ήταν τότε ανερχόμενος δικηγόρος. Όμως τον αγάπησα πολύ.

-Παιδιά, έχετε;

-Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάνουμε… Η κυρία Καμέλια ήπιε λίγο από το τσάι της.

-Ας περάσουμε καλύτερα στον πίνακα. Τι σας ενέπνευσε;

-Επέλεξα την αφαιρετική οδό, ο Κύβος, τα γεωμετρικά σχήματα που τον απειλούνε, το μάτι. Ξέρεις αγαπητέ μου, ο κύβος εκπροσωπεί κάθε πολίτη του Boxhall που έχει μέσα του την τάξη. Όμως κάποιοι το βλέπουν αυτό και θέλουν να το διαταράξουν. Επιβουλεύονται τον Κύβο.

-Θέλετε να μου δώσετε κάποια παραδείγματα;

-Βλέπετε την χυδαιότητα παντού γύρω σας. Στον τρόπο που μιλάνε οι άνθρωποι. Στα ήθη που χαλαρώνουν μέρα με την μέρα. Στο New Town οι πόρνες έχουν πολλαπλασιαστεί. Βλέπεις τις τραγουδίστριες στο Flashway να φωτογραφίζονται με τα οπίσθια έξω και οι υπόλοιπες γυναίκες να μιμούνται αυτά που βλέπουν στα περιοδικά. Όμως πάντα έτσι ήταν. Έβαζες την γειτόνισσα στο σπίτι σου και εκείνη κουνιόταν στον άντρα σου γιατί ένιωθε ότι θέλει απόγονο. Και ο κύβος; Ο κύβος μπερδεμένος… Όμως κάποια στιγμή και αυτός βρίσκει την λύση… Και τα προβλήματα… τελειώνουν. Μια για πάντα….

Η Κυρία Καμέλια ήπιε μια γουλιά από το τσάι της. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Σιωπή.

-Σας ευχαριστούμε κυρία Καμέλια… είπε ο Τζόνας σταματώντας το μαγνητοφωνάκι.

Το Μπαλόνι

Η βραδιά στο Boxhall ήταν γλυκιά και οι δρόμοι στο νότιο Soft Lake ήταν γεμάτοι με οικογένειες που έκαναν βόλτα στα λούνα παρκ και τα πάρκα. Στην ατμόσφαιρα μπορούσες να ακούσεις την μουσική από τα παιχνίδια, τα γέλια και τις φωνές των παιδιών. Ένα κοριτσάκι πλησίασε τον Έντι Μονρόε με τους γονείς του.

– Διάλεξε ένα μπαλόνι, ποιο θες;

– Αυτό το ροζ με την καρδούλα! απάντησε το κοριτσάκι με μάτια που έλαμπαν. Ο Έντι ξεχώρισε το μπαλόνι και της το έδωσε στο χέρι.

– Επέλεξες το πιο ωραίο απ’ όλα! της είπε ο Έντι κλείνοντας το μάτι. Να πουλάει μπαλόνια ήταν κουραστικό: Από την μία να τα κρατάει όλα αυτά στο ένα χέρι και από την άλλη η ορθοστασία τόσες πολλές ώρες. Αλλά κάθε σπίθα στα μάτια και κάθε χαμόγελο των παιδιών ήταν για εκείνον ένα μικρό παράσημο.

Και τότε ήρθε. Ένας άντρας γύρω στα 45 με γκρίζα μαλλιά και καφέ κουρασμένα μάτια. Ήξερε τι θα ακολουθούσε ακριβώς.

– Θα ήθελα το μπαλόνι με τον κύβο! είπε ο άντρας και έδωσε χρήματα στον Έντι.

Ξεχώρισε το μπαλόνι και του το έδωσε. Ο άντρας έγνεψε, πήρε το μπαλόνι και απομακρύνθηκε. Πήγε λίγο παρακάτω και το άφησε να πετάξει στον ουρανό κοιτάζοντάς το μέχρι να χαθεί στον ουρανό.

Αυτό γινόταν συνέχεια. Κάθε Πέμπτη στις 19:30 το βράδυ ερχόταν αυτός ο άντρας, έπαιρνε ένα μπαλόνι στο σχήμα του κύβου και το άφηνε να φύγει. Ο Έντι ήθελε να μάθει γιατί το κάνει, είχε σχεδόν ετοιμάσει τα λόγια του, αλλά ακόμα μια φορά δεν βρήκε το θάρρος να του μιλήσει. 

Όλη την εβδομάδα σκεφτόταν διάφορες θεωρίες. Ίσως να είχε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Ίσως να ήταν η μητέρα του που της είχε αδυναμία. Μπορεί να είχε χάσει κάποιο παιδί και κάθε Πέμπτη να πήγαιναν βόλτα στο Λούνα Παρκ, ίσως να ήθελε να συνεχίσει αυτή την παράδοση με τον τρόπο του. Να είχε χάσει κάποια αδερφή ή αδερφό στο ναυάγιο του Sea Monster, άλλωστε όλοι στο Boxhall είχαν χάσει κάποιον αγαπημένο εκείνη την αποφράδα μέρα. Μπορεί να είχε χάσει κάποιον έρωτα: Να είχαν συναντηθεί στο Λούνα Παρκ μια Πέμπτη και να είχαν ερωτευτεί. Έπρεπε να μάθει. Όχι για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, αλλά επειδή πραγματικά τον είχε συγκινήσει αυτή η κίνηση.

Πέμπτη. Κοίταξε το ρολόι του. 19:29. Από στιγμή σε στιγμή θα φαινόταν ο άντρας. Μετακίνησε ένα μπαλόνι σε σχήμα Κύβου ώστε να το δώσει πιο εύκολα. Η ώρα περνούσε αλλά ο άντρας πουθενά. Περίεργο. Ήταν πάντα στην ώρα του. Και αυτή την φορά όντως θα τον ρωτούσε ο Έντι. Ο Άντρας δεν φάνηκε ποτέ. 

Την επόμενη μέρα ανοίγοντας το Boxhaller είδε την φωτογραφία του: Άνδρας αγνώστων στοιχείων κατέρρευσε χθες στις 19:25 στο Soft Lake, διεκομίσθη στο νοσοκομείο όπου και κατέληξε. Όποιος γνωρίζει πληροφορίες, να έρθει σε επαφή με τις αρχές. Ο Έντι κατέβασε την εφημερίδα και ένας κόμπος έπνιξε τον λαιμό του. Γι’αυτό λοιπόν δεν εμφανίστηκε ποτέ. 

-Μπαμπά, θα μου πάρεις μπαλόνι; Είπε ένα 3χρονο αγοράκι δείχνοντας προς το μέρος του Έντι. Ο πατέρας έκανε νόημα στον Έντι. 

-Ποιο θες να σου δώσω; Ρώτησε με χαμόγελο.

-Αυτό με τον μονόκερο! Είπε ο μικρός ενθουσιασμένος.

-Το πιο ωραίο διάλεξες! 

Βλέποντας τον μικρό να απομακρύνεται θυμήθηκε ότι ήταν Πέμπτη. Κοίταξε το ρολόι του: 19:30. Ο Έντι ξεχώρισε ένα μπαλόνι με κύβο και το άφησε να φύγει. Όσο το κοιτούσε να απομακρύνεται ένα χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο του. Δεν έμαθε ποτέ για ποιο λόγο ο άντρας άφηνε το μπαλόνι. Όμως γνωρίζει καλά για ποιον λόγο θα το αφήνει από εδώ και πέρα ο ίδιος…

Το Δωμάτιο 5

Κοίταξε το ρολόι απέναντι από την ρεσεψιόν, ήταν 10 το βράδυ. Από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν και η άφιξη που περίμενε. Ο Ντάνιελ Μπρίγκς ήταν ο ιδιοκτήτης και ο μοναδικός υπάλληλος σε αυτό το μικρό ήσυχο πανδοχείο στο παραλιακό μέτωπο του Palm Beach. To Sunshine Rooms ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση, πέρασε από τον παππού του στον πατέρα του και τώρα που πέθαναν οι γονείς του, πέρασε σε εκείνον. Άλλωστε και η πελατεία του αντικατόπτριζε αυτή τη ζεστασιά: Το προτιμούσαν οικογένειες που αναζητούσαν μια ανάσα ηρεμίας κοντά στο κύμα της θάλασσας.
Το καμπανάκι της πόρτας χτύπησε και μέσα μπήκε ένας άνδρας. Ύψος 1.75, γύρω στα 40, καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, μπλε τζιν και μαύρο μπλουζάκι.
-Καλησπέρα, ονομάζομαι Τζειμς Μάρτιν, σας πήρα νωρίτερα για ένα δωμάτιο…  είπε ο άνδρας σκουπίζοντας το μέτωπο του.
-Ναι ναι, φυσικά, το δωμάτιο σας είναι έτοιμο! Απάντησε ο Ντάνιελ. Η οικογένεια;
-Μόνος μου είμαι.
Ο Ντάνιελ σήκωσε το φρύδι. Σπάνια έρχονται πελάτες μόνοι στο Sunshine Rooms.
-Θα σας οδηγήσω στο δωμάτιο σας… η βαλίτσα σας;
-Δεν έχω. Απάντησε κοφτά ο Τζειμς.
O Ντάνιελ χωρίς να πει τίποτα τον οδήγησε στον πάνω όροφο που βρισκόταν το δωμάτιο του.
-Να έχετε μια υπέροχη διαμονή στο Sunshine Rooms! Είπε χαμογελαστά και αφού έκλεισε την πόρτα πίσω του, κατέβηκε στην ρεσεψιόν.

Κάθισε αναπαυτικά στο γραφείο του και έβαλε τα πόδια πάνω στο γραφείο. Άλλη μια ήσυχη νύχτα ήταν μπροστά του και θα την περνούσε όπως τόσες άλλες νύχτες: Βλέποντας την αγαπημένη του σειρά «Παιχνίδια του Νόμου» και τρώγοντας πατατάκια. Άρπαξε ένα σακουλάκι από το συρτάρι του και άνοιξε την τηλεόραση. Μα αντί για την σειρά, είχε έκτακτο δελτίο: Έγινε απόπειρα δολοφονίας του χρηματιστή Άλαν Τρεντ και η αστυνομία έχει στήσει ανθρωποκυνηγητό. Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει. Χωρίς να πάρει τα μάτια του από την τηλεόραση, απάντησε μηχανικά.
-Ναι… Μάλιστα κύριε Μάρτιν, θα σας φέρω έξτρα πετσέτα…
Έκλεισε το ακουστικό και έβαλε ένα πατατάκι στο στόμα του. Σύμφωνα με τις ειδήσεις, ο δολοφόνος ήταν μετρίου αναστήματος. Έπιασε μια πετσέτα και ανέβηκε στον πάνω όροφο. Στάθηκε έξω από την πόρτα για να χτυπήσει, όταν άκουσε τον πελάτη του να μιλάει στο τηλέφωνο.
-Σου λέω παραλίγο να μας πιάσουν!
Ο Ντάνιελ πάγωσε για λίγα δευτερόλεπτα. Χτύπησε αμήχανα την πόρτα.
-Περίμενε… Παρακαλώ περάστε! Αφήστε εκεί την πετσέτα!
Ο Ντάνιελ δεν είπε κουβέντα. Άφησε απλά την πετσέτα και βγήκε έξω. Κλείνοντας την πόρτα πίσω του έκανε πως φεύγει αλλά στάθηκε στην πόρτα να κρυφακούσει.
-Την επόμενη φορά θα το έχουμε στήσει καλύτερα… ακούστηκε η φωνή του Τζειμς Μάρτιν. Θα έρθει από εδώ. Σε αφήνω να κάνω ένα μπάνιο.
Ο Ντάνιελ έφυγε όσο πιο αθόρυβα και κάθισε πάλι στο γραφείο του. Κοίταξε την τηλεόραση που ακόμα έλεγε για την απόπειρα δολοφονίας. Πήρε ένα πατατάκι και το έβαλε στο στόμα του. Θα μπορούσε; Την σκέψη του διέκοψε το καμπανάκι της πόρτας και ο Ντάνιελ πετάχτηκε όρθιος ξαφνιασμένος. Μια γυναίκα με ένα μαντίλι στα μαλλιά και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου μπήκε μέσα.
-Καλησπέρα σας, ήρθα να δω τον κύριο Τζειμς Μάρτιν.
-Μισό λεπτό να τον καλέσω…
Όσο περίμενε στο ακουστικό, παρατηρούσε την γυναίκα. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της να δει τις ειδήσεις στην τηλεόραση.
-Σας περιμένει, είναι στο δωμάτιο 5…
-Σας ευχαριστώ… απάντησε η γυναίκα και έφυγε κατευθείαν στο δωμάτιο του Τζειμς Μάρτιν.
Ο Ντάνιελ σωριάστηκε στην καρέκλα του. Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο του. Όλα έδεναν. Η απόπειρα, το μέτριο ανάστημα, η κράτηση της τελευταίας στιγμής, η απουσία βαλίτσας, η συζήτηση στο τηλέφωνο, η ύποπτη επίσκεψη. Πήρε άλλο ένα πατατάκι και το μάσησε αργά. Έπρεπε να αποφασίσει αν θα ενημερώσει τις αρχές. Η τηλεόραση έλεγε ότι ίσως το χτύπημα να συνδέεται με την μαφία. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε να ακούσει. Από την μία, εάν δεν ενημέρωνε τις αρχές, θα ένιωθε τύψεις που είχε πληροφορίες και δεν τις έδωσε. Από την άλλη, εάν μιλούσε, πιθανόν το επόμενο θύμα της μαφίας να ήταν αυτός. Κάπως έτσι το Sunshine Rooms που περνούσε από γενιά σε γενιά, θα τελείωνε κάπου εδώ. Ήδη φανταζόταν το μικρό πανδοχείο περικυκλωμένο από σημάνσεις της αστυνομίας. Η ήσυχη βραδιά του είχε καταστραφεί. Το μόνο που ήθελε απόψε, ήταν να φάει πατατάκια βλέποντας «Τα παιχνίδια του Νόμου». Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. Θα ειδοποιούσε την αστυνομία.
Το πρόγραμμα είχε περάσει στην κανονική του ροή, αλλά ο Ντάνιελ δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη σειρά του. Έκοβε βόλτες πάνω-κάτω στην ρεσεψιόν. Ακούστηκε το καμπανάκι στην πόρτα και δυο αστυνομικοί μπήκαν μέσα.
-Στο δωμάτιο 5 είναι… είπε ψιθυριστά ο Ντάνιελ. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στον πάνω όροφο και ο Ντάνιελ κάθισε στην καρέκλα του. Ο θόρυβος από την πόρτα που έσπασαν, ακούστηκε σε όλο το Sunshine Rooms. Πήρε κάμποσα πατατάκια και τα έβαλε στο στόμα του. Το χέρι του έτρεμε. Ο ήχος από τους δείκτες του ρολογιού του έπαιρναν τα αυτιά. Αναμονή. Ατελείωτη. Άλλο ένα πατατάκι.
Οι αστυνομικοί φάνηκαν και ο Ντάνιελ έτρεξε προς το μέρος τους.
-Λοιπόν;
-Τίποτα, απλώς ένα παράνομο ζευγαράκι… είπε ο ένας από τους δύο.
-Εννοείτε…
-Αυτή είναι παντρεμένη και παρ ‘ολίγον να τους πιάσει ο άντρας της…
Ο Ντάνιελ κοκκάλωσε. Όχι μόνο έσπασε τζάμπα η πόρτα, αλλά ακόμα χειρότερα θα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις στους πελάτες του. Προς υπεράσπιση του, συνήθως τα παράνομα ζευγάρια πάνε στο New Town.
-Πρέπει να κόψω το πολύ «Παιχνίδια του Νόμου» μονολόγησε και έκλεισε την τηλεόραση.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΈΚΔΟΣΗ