Κοίταξε το ρολόι απέναντι από την ρεσεψιόν, ήταν 10 το βράδυ. Από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν και η άφιξη που περίμενε. Ο Ντάνιελ Μπρίγκς ήταν ο ιδιοκτήτης και ο μοναδικός υπάλληλος σε αυτό το μικρό ήσυχο πανδοχείο στο παραλιακό μέτωπο του Palm Beach. To Sunshine Rooms ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση, πέρασε από τον παππού του στον πατέρα του και τώρα που πέθαναν οι γονείς του, πέρασε σε εκείνον. Άλλωστε και η πελατεία του αντικατόπτριζε αυτή τη ζεστασιά: Το προτιμούσαν οικογένειες που αναζητούσαν μια ανάσα ηρεμίας κοντά στο κύμα της θάλασσας.
Το καμπανάκι της πόρτας χτύπησε και μέσα μπήκε ένας άνδρας. Ύψος 1.75, γύρω στα 40, καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, μπλε τζιν και μαύρο μπλουζάκι.
-Καλησπέρα, ονομάζομαι Τζειμς Μάρτιν, σας πήρα νωρίτερα για ένα δωμάτιο… είπε ο άνδρας σκουπίζοντας το μέτωπο του.
-Ναι ναι, φυσικά, το δωμάτιο σας είναι έτοιμο! Απάντησε ο Ντάνιελ. Η οικογένεια;
-Μόνος μου είμαι.
Ο Ντάνιελ σήκωσε το φρύδι. Σπάνια έρχονται πελάτες μόνοι στο Sunshine Rooms.
-Θα σας οδηγήσω στο δωμάτιο σας… η βαλίτσα σας;
-Δεν έχω. Απάντησε κοφτά ο Τζειμς.
O Ντάνιελ χωρίς να πει τίποτα τον οδήγησε στον πάνω όροφο που βρισκόταν το δωμάτιο του.
-Να έχετε μια υπέροχη διαμονή στο Sunshine Rooms! Είπε χαμογελαστά και αφού έκλεισε την πόρτα πίσω του, κατέβηκε στην ρεσεψιόν.
Κάθισε αναπαυτικά στο γραφείο του και έβαλε τα πόδια πάνω στο γραφείο. Άλλη μια ήσυχη νύχτα ήταν μπροστά του και θα την περνούσε όπως τόσες άλλες νύχτες: Βλέποντας την αγαπημένη του σειρά «Παιχνίδια του Νόμου» και τρώγοντας πατατάκια. Άρπαξε ένα σακουλάκι από το συρτάρι του και άνοιξε την τηλεόραση. Μα αντί για την σειρά, είχε έκτακτο δελτίο: Έγινε απόπειρα δολοφονίας του χρηματιστή Άλαν Τρεντ και η αστυνομία έχει στήσει ανθρωποκυνηγητό. Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει. Χωρίς να πάρει τα μάτια του από την τηλεόραση, απάντησε μηχανικά.
-Ναι… Μάλιστα κύριε Μάρτιν, θα σας φέρω έξτρα πετσέτα…
Έκλεισε το ακουστικό και έβαλε ένα πατατάκι στο στόμα του. Σύμφωνα με τις ειδήσεις, ο δολοφόνος ήταν μετρίου αναστήματος. Έπιασε μια πετσέτα και ανέβηκε στον πάνω όροφο. Στάθηκε έξω από την πόρτα για να χτυπήσει, όταν άκουσε τον πελάτη του να μιλάει στο τηλέφωνο.
-Σου λέω παραλίγο να μας πιάσουν!
Ο Ντάνιελ πάγωσε για λίγα δευτερόλεπτα. Χτύπησε αμήχανα την πόρτα.
-Περίμενε… Παρακαλώ περάστε! Αφήστε εκεί την πετσέτα!
Ο Ντάνιελ δεν είπε κουβέντα. Άφησε απλά την πετσέτα και βγήκε έξω. Κλείνοντας την πόρτα πίσω του έκανε πως φεύγει αλλά στάθηκε στην πόρτα να κρυφακούσει.
-Την επόμενη φορά θα το έχουμε στήσει καλύτερα… ακούστηκε η φωνή του Τζειμς Μάρτιν. Θα έρθει από εδώ. Σε αφήνω να κάνω ένα μπάνιο.
Ο Ντάνιελ έφυγε όσο πιο αθόρυβα και κάθισε πάλι στο γραφείο του. Κοίταξε την τηλεόραση που ακόμα έλεγε για την απόπειρα δολοφονίας. Πήρε ένα πατατάκι και το έβαλε στο στόμα του. Θα μπορούσε; Την σκέψη του διέκοψε το καμπανάκι της πόρτας και ο Ντάνιελ πετάχτηκε όρθιος ξαφνιασμένος. Μια γυναίκα με ένα μαντίλι στα μαλλιά και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου μπήκε μέσα.
-Καλησπέρα σας, ήρθα να δω τον κύριο Τζειμς Μάρτιν.
-Μισό λεπτό να τον καλέσω…
Όσο περίμενε στο ακουστικό, παρατηρούσε την γυναίκα. Εκείνη γύρισε το κεφάλι της να δει τις ειδήσεις στην τηλεόραση.
-Σας περιμένει, είναι στο δωμάτιο 5…
-Σας ευχαριστώ… απάντησε η γυναίκα και έφυγε κατευθείαν στο δωμάτιο του Τζειμς Μάρτιν.
Ο Ντάνιελ σωριάστηκε στην καρέκλα του. Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο του. Όλα έδεναν. Η απόπειρα, το μέτριο ανάστημα, η κράτηση της τελευταίας στιγμής, η απουσία βαλίτσας, η συζήτηση στο τηλέφωνο, η ύποπτη επίσκεψη. Πήρε άλλο ένα πατατάκι και το μάσησε αργά. Έπρεπε να αποφασίσει αν θα ενημερώσει τις αρχές. Η τηλεόραση έλεγε ότι ίσως το χτύπημα να συνδέεται με την μαφία. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε να ακούσει. Από την μία, εάν δεν ενημέρωνε τις αρχές, θα ένιωθε τύψεις που είχε πληροφορίες και δεν τις έδωσε. Από την άλλη, εάν μιλούσε, πιθανόν το επόμενο θύμα της μαφίας να ήταν αυτός. Κάπως έτσι το Sunshine Rooms που περνούσε από γενιά σε γενιά, θα τελείωνε κάπου εδώ. Ήδη φανταζόταν το μικρό πανδοχείο περικυκλωμένο από σημάνσεις της αστυνομίας. Η ήσυχη βραδιά του είχε καταστραφεί. Το μόνο που ήθελε απόψε, ήταν να φάει πατατάκια βλέποντας «Τα παιχνίδια του Νόμου». Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. Θα ειδοποιούσε την αστυνομία.
Το πρόγραμμα είχε περάσει στην κανονική του ροή, αλλά ο Ντάνιελ δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη σειρά του. Έκοβε βόλτες πάνω-κάτω στην ρεσεψιόν. Ακούστηκε το καμπανάκι στην πόρτα και δυο αστυνομικοί μπήκαν μέσα.
-Στο δωμάτιο 5 είναι… είπε ψιθυριστά ο Ντάνιελ. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στον πάνω όροφο και ο Ντάνιελ κάθισε στην καρέκλα του. Ο θόρυβος από την πόρτα που έσπασαν, ακούστηκε σε όλο το Sunshine Rooms. Πήρε κάμποσα πατατάκια και τα έβαλε στο στόμα του. Το χέρι του έτρεμε. Ο ήχος από τους δείκτες του ρολογιού του έπαιρναν τα αυτιά. Αναμονή. Ατελείωτη. Άλλο ένα πατατάκι.
Οι αστυνομικοί φάνηκαν και ο Ντάνιελ έτρεξε προς το μέρος τους.
-Λοιπόν;
-Τίποτα, απλώς ένα παράνομο ζευγαράκι… είπε ο ένας από τους δύο.
-Εννοείτε…
-Αυτή είναι παντρεμένη και παρ ‘ολίγον να τους πιάσει ο άντρας της…
Ο Ντάνιελ κοκκάλωσε. Όχι μόνο έσπασε τζάμπα η πόρτα, αλλά ακόμα χειρότερα θα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις στους πελάτες του. Προς υπεράσπιση του, συνήθως τα παράνομα ζευγάρια πάνε στο New Town.
-Πρέπει να κόψω το πολύ «Παιχνίδια του Νόμου» μονολόγησε και έκλεισε την τηλεόραση.
