-Ναντίν, είναι έτοιμο;
-Μάλιστα κύριε Μπελ!
-Μπορείς να σχολάσεις τώρα… είπε μπαίνοντας στο ασανσέρ. Ο Μαξ Μπελ, ιδιοκτήτης της εταιρείας BoxDynamica , κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Έφτιαξε τα κοντά καστανόξανθα μαλλιά του και ίσιωσε το πανάκριβο κουστούμι του ραμμένο στα μέτρα του από τον ίδιο τον Τζίτζι Ντε Φέρο. Άνοιξε η πόρτα, έβαλε ένα μαύρο γυαλί να καλύψει τα καστανά μάτια του και έβαλε το στικάκι στην τσέπη του. Μπήκε στο αυτοκίνητο με τα φιμέ τζάμια.
-Στο Boxline 2.0! είπε στον οδηγό.
Στο San Marine, το ηλιοβασίλεμα έδινε το πορτοκαλί του χρώμα στον ουρανό και την ήρεμη θάλασσα. Στο Marine Royal, την μαρίνα του Boxhall, οι γλάροι έσκιζαν τον αέρα με τις φωνές τους και έπαιζαν γύρω από τα πολυτελή γιοτ που είχαν αράξει. Άλλωστε μια θέση εκεί, ήταν το περιζήτητο status της αφρόκρεμας του Boxhall.
Μόλις έφτασε το αυτοκίνητο έξω από το Boxline 2.0, δυο άντρες της φρουράς του άνοιξαν την πόρτα.
-Έχει ήδη φτάσει κύριε και σας περιμένει… είπε στον Μαξ ο ένας.
-Σε ευχαριστώ.
Μπαίνοντας μέσα, ένας άντρας γύρω στα 65 καθόταν στο σαλόνι με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Ο Μαξ έκανε ένα νόημα με το κεφάλι και έμειναν αμέσως οι δυο τους.
-Με έστησες… και ξέρεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο να με δουν να ανεβαίνω στο γιοτ σου…. Είπε ο άντρας πίνοντας μια γουλιά.
-Ξέρω… μπορεί να καταστραφείς…
-Δεν είναι αστείο. Ένα αδιάκριτο μάτι να με δει και….
-Όμως αξίζει το ρίσκο, έτσι δεν είναι Δήμαρχε; Τον διέκοψε ο Μαξ. Έβγαλε το στικάκι από την τσέπη του και άρχισε να το παίζει πάνω στο τραπέζι με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Τα μάτια του Δημάρχου έλαμψαν. Άνοιξε την βαλίτσα που είχε μαζί του μπροστά στον Μαξ.
-Είναι όλα όσα συμφωνήσαμε.
-Και…. για να μην ζητήσει κάποιος άλλος τα αρχεία από την BoxDynamica...
-Μαξ, είχαμε μια συμφωνία.
-Σε λίγο καιρό έρχονται εκλογές Δήμαρχε…
-Γαμημένε!
- Α… Δεν θέλω κακές λεξούλες… Ξέρεις ότι με αυτό μπορείς να τις κερδίσεις… εκτός αν πέσει στα χέρια άλλου… είπε ο Μαξ κάνοντας πως βάζει ξανά το στικάκι στην τσέπη του.
Ο Δήμαρχος άνοιξε το δεύτερο χαρτοφυλάκιο του και πρόσθεσε μερικές δεσμίδες με χρήματα στο τραπέζι.
Χωρίς να πει κουβέντα, πήρε το στικακι στα χέρια του και το έσφιξε με ικανοποίηση. Γύρισε την πλάτη του να φύγει.
-Καλό απόγευμα Δήμαρχε!
