Η 19χρονη Σελίν Ντελακρουά έσφιξε το στομάχι της προσπαθώντας να πάρει βαθιές ανάσες. Γύρω της επικρατούσαν φωνές, μυρωδιά από λακ, μοντέλα που ετοιμαζόταν να βγουν στην πασαρέλα, μακιγιέρ και ο Τζίτζι Ντε Φέρο έδινε τις τελευταίες οδηγίες πριν βγει το κάθε μοντέλο. Το fashion show του εκκεντρικού σχεδιαστή ήταν το αποκορύφωμα της εβδομάδας μόδας στο Boxhall, συγκεντρώνοντας την προσοχή όλου του κόσμου της μόδας και των lifestyle περιοδικών. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Boxhall η πασαρέλα θα γινόταν στη περιοχή του San Marine, στο Marine Royal, και τα μοντέλα θα περπατούσαν από το ένα γιοτ στο άλλο, πάνω σε σανίδες που τα ενώνουν, όσο οι ιδιοκτήτες τους απολαμβάνουν τα κοκτέιλ τους. Tα haute couture φορέματα ήταν εμπνευσμένα από την εξαφάνιση του Sea Monster και η Σελίν θα έβγαινε στο τέλος με το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα! Ένα μακρύ διάφανο φόρεμα που μοιάζει με ομίχλη και μέσα από τις πτυχώσεις μηχανικά χέρια που ζητάνε βοήθεια. Και μόνο η σκέψη της προκάλεσε ζάλη.
-Είδε τον δήμαρχο να κατεβαίνει από το γιοτ…. Ακούστηκε να λέει δίπλα ένα άλλο μοντέλο αλλά τα αυτιά της άρχισαν να σφυρίζουν.
-Δεν νιώθω καλά… ψιθύρισε η Σελίν και κάθισε δίπλα σε ένα κάθισμα.
-Τι έπαθες; Ρώτησε το μοντέλο που ήταν δίπλα και έσκυψε από πάνω της με φροντίδα.
-Το άγχος… Δεν μπορώ να το διαχειριστώ…
Η κοπέλα κοίταξε τριγύρω να δει αν τους βλέπει κανείς. Αφού σιγουρεύτηκε ότι κανείς δεν κοιτάζει, βγάζει από την τσάντα της ένα σακουλάκι με χρυσή σκόνη και το βάζει στο χέρι της Σελίν.
-Ρούφα το από την μύτη… Θα πάνε όλα καλά…
-Σε πολύ λίγο βγαίνεις! Έλα να βάλεις το φόρεμα! Της φώναξε ο Τζίτζι Ντε Φέρο.
-Ναι είμαι σχεδόν έτοιμη… απάντησε και έτρεξε στην τουαλέτα. Η Σελίν άνοιξε για λίγο το χέρι της και κοίταξε την σκόνη. Λαμπύριζε στο λιγοστό φως σαν χρυσόσκονη. Αυτή ήταν μια στιγμή που θα καθόριζε την καριέρα της. Δεν έπρεπε να αφήσει το άγχος να την καταβάλει.
Βγαίνοντας ένιωθε άλλος άνθρωπος. Καθόλου άγχος. Όσο ο Τζίτζι της φορούσε προσεχτικά το φόρεμα, άκουγε ξεκάθαρα το beat της μουσικής, ένιωθε το φόρεμα να αγκαλιάζει το κορμί της, την κίνηση κάθε μηχανικού χεριού.
Με ένα νόημα να ξεκινήσει, άρχισε την πασαρέλα. Σε κάθε βήμα της, ο κόσμος της άνηκε. Τα φώτα από τα φλας αναδείκνυαν μια θεά που προχωρούσε αγέρωχη από κατάστρωμα σε κατάστρωμα. Μπορούσε ανάμεσα στη μουσική να ακούσει τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και τα επιφωνήματα θαυμασμού. Στο τέλος της πασαρέλας στάθηκε ακίνητη και όλα τα μηχανικά χέρια υψώθηκαν στον ουρανό.
Θρίαμβος. Αυτή ήταν η λέξη που μπορούσε να σκεφτεί για την βραδιά. Θρίαμβος.
Όταν μετά από το τέλος της βραδιάς μπήκε στο ξενοδοχείο της, ακόμα είχε την αίσθηση μιας βασίλισσας. Πλησίασε την ρεσεψιόν.
-Δωμάτιο 19… είπε η Σελίν με ένα χαμόγελο στα χείλη.
-Αμέσως… είπε ο ρεσεψιονίστ και της έδωσε το κλειδί.
Εκείνη την ώρα ένιωσε ένα δυνατό πόνο στη καρδιά. Ο κόσμος σκοτείνιασε. Ο λαιμός της έκλεισε. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε πέσει στο πάτωμα.
Ο Ρεσεψιονίστ τα έχασε. Ένας άντρας σηκώθηκε αστραπιαία από τον καναπέ του λόμπι και έτρεξε κοντά.
-Είμαι γιατρός… είπε κοφτά και άρχισε αμέσως να παρέχει τις πρώτες βοήθειες στην Σελίν. Οι υπόλοιποι πελάτες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.
Κάποια στιγμή ο γιατρός παράτησε τις προσπάθειες…
-Είναι νεκρή… ψιθύρισε.
