The Box Files : Λογοτεχνικό Event

Στην πρόσφατη κυβερνοεπίθεση στο Ιστορικό Αρχείο του Boxhall, διέρρευσαν κάποια απόρρητα αρχεία. Τα λεγόμενα The Box Files περιέχουν άγνωστες ιστορίες της πόλης — ιστορίες που έρχονται για πρώτη φορά στο φως.

Τι είναι τα The Box Files;

Σας καλωσορίζουμε στο πρώτο λογοτεχνικό event του Boxhall.

Οκτώ καλεσμένοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Κύβου και εμπνεύστηκαν τις δικές τους ιστορίες μέσα στον κόσμο της πόλης.

Οκτώ μοναδικές αφηγήσεις, γεμάτες boxhallική ατμόσφαιρα, προσθέτουν τις δικές τους πινελιές στους δρόμους και τη μυθολογία του Boxhall.

Από την ερχόμενη Κυριακή και για οκτώ εβδομάδες, θα έχουμε την τιμή να δημοσιεύσουμε αυτές τις ιστορίες — μία κάθε εβδομάδα.

8 Εξαιρετικοί Δημιουργοί.

8 Μοναδικές Ιστορίες.

8 Καλοκαιρινές Κυριακές.

Και μία πόλη: το Boxhall.

Αυτά είναι τα The Box Files.

Μείνετε συντονισμένοι.

Boxhall Fashion Week

Η 19χρονη Σελίν Ντελακρουά έσφιξε το στομάχι της προσπαθώντας να πάρει βαθιές ανάσες. Γύρω της επικρατούσαν φωνές, μυρωδιά από λακ, μοντέλα που ετοιμαζόταν να βγουν στην πασαρέλα, μακιγιέρ και ο Τζίτζι Ντε Φέρο έδινε τις τελευταίες οδηγίες πριν βγει το κάθε μοντέλο. Το fashion show του εκκεντρικού σχεδιαστή ήταν το αποκορύφωμα της εβδομάδας μόδας στο Boxhall, συγκεντρώνοντας την προσοχή όλου του κόσμου της μόδας και των lifestyle περιοδικών. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Boxhall η πασαρέλα θα γινόταν στη περιοχή του San Marine, στο Marine Royal, και τα μοντέλα θα περπατούσαν από το ένα γιοτ στο άλλο, πάνω σε σανίδες που τα ενώνουν, όσο οι ιδιοκτήτες τους απολαμβάνουν τα κοκτέιλ τους. Tα haute couture φορέματα ήταν εμπνευσμένα από την εξαφάνιση του Sea Monster και η Σελίν θα έβγαινε στο τέλος με το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα! Ένα μακρύ διάφανο φόρεμα που μοιάζει με ομίχλη και μέσα από τις πτυχώσεις μηχανικά χέρια που ζητάνε βοήθεια. Και μόνο η σκέψη της προκάλεσε ζάλη.

-Είδε τον δήμαρχο να κατεβαίνει από το γιοτ…. Ακούστηκε να λέει δίπλα ένα άλλο μοντέλο αλλά τα αυτιά της άρχισαν να σφυρίζουν.

-Δεν νιώθω καλά… ψιθύρισε η Σελίν και κάθισε δίπλα σε ένα κάθισμα. 

-Τι έπαθες; Ρώτησε το μοντέλο που ήταν δίπλα και έσκυψε από πάνω της με φροντίδα.

-Το άγχος… Δεν μπορώ να το διαχειριστώ… 

Η κοπέλα κοίταξε τριγύρω να δει αν τους βλέπει κανείς. Αφού σιγουρεύτηκε ότι κανείς δεν κοιτάζει, βγάζει από την τσάντα της ένα σακουλάκι με χρυσή σκόνη και το βάζει στο χέρι της Σελίν.

-Ρούφα το από την μύτη… Θα πάνε όλα καλά…  

-Σε πολύ λίγο βγαίνεις! Έλα να βάλεις το φόρεμα! Της φώναξε ο Τζίτζι Ντε Φέρο. 

-Ναι είμαι σχεδόν έτοιμη… απάντησε και έτρεξε στην τουαλέτα. Η Σελίν άνοιξε για λίγο το χέρι της και κοίταξε την σκόνη. Λαμπύριζε στο λιγοστό φως σαν χρυσόσκονη. Αυτή ήταν μια στιγμή που θα καθόριζε την καριέρα της. Δεν έπρεπε να αφήσει το άγχος να την καταβάλει. 

Βγαίνοντας ένιωθε άλλος άνθρωπος. Καθόλου άγχος. Όσο ο Τζίτζι της φορούσε προσεχτικά το φόρεμα, άκουγε ξεκάθαρα το beat της μουσικής, ένιωθε το φόρεμα να αγκαλιάζει το κορμί της, την κίνηση κάθε μηχανικού χεριού. 

Με ένα νόημα να ξεκινήσει, άρχισε την πασαρέλα. Σε κάθε βήμα της, ο κόσμος της άνηκε. Τα φώτα από τα φλας αναδείκνυαν μια θεά που προχωρούσε αγέρωχη από κατάστρωμα σε κατάστρωμα. Μπορούσε ανάμεσα στη μουσική να ακούσει τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και τα επιφωνήματα θαυμασμού. Στο τέλος της πασαρέλας στάθηκε ακίνητη και όλα τα μηχανικά χέρια υψώθηκαν στον ουρανό.

Θρίαμβος. Αυτή ήταν η λέξη που μπορούσε να σκεφτεί για την βραδιά. Θρίαμβος. 

Όταν μετά από το τέλος της βραδιάς μπήκε στο ξενοδοχείο της, ακόμα είχε την αίσθηση μιας βασίλισσας. Πλησίασε την ρεσεψιόν.

-Δωμάτιο 19… είπε η Σελίν με ένα χαμόγελο στα χείλη.

-Αμέσως… είπε ο ρεσεψιονίστ και της έδωσε το κλειδί.

Εκείνη την ώρα ένιωσε ένα δυνατό πόνο στη καρδιά. Ο κόσμος σκοτείνιασε. Ο λαιμός της έκλεισε. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε πέσει στο πάτωμα. 

Ο Ρεσεψιονίστ τα έχασε. Ένας άντρας σηκώθηκε αστραπιαία από τον καναπέ του λόμπι και έτρεξε κοντά.

-Είμαι γιατρός… είπε κοφτά και άρχισε αμέσως να παρέχει τις πρώτες βοήθειες στην Σελίν. Οι υπόλοιποι πελάτες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.

Κάποια στιγμή ο γιατρός παράτησε τις προσπάθειες…

-Είναι νεκρή… ψιθύρισε.

Negotium Max-imum

-Ναντίν, είναι έτοιμο; 

-Μάλιστα κύριε Μπελ! 

-Μπορείς να σχολάσεις τώρα… είπε μπαίνοντας στο ασανσέρ. Ο Μαξ Μπελ, ιδιοκτήτης της εταιρείας BoxDynamica , κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Έφτιαξε τα κοντά καστανόξανθα μαλλιά του και ίσιωσε το πανάκριβο κουστούμι του ραμμένο στα μέτρα του από τον ίδιο τον Τζίτζι Ντε Φέρο. Άνοιξε η πόρτα, έβαλε ένα μαύρο γυαλί να καλύψει τα καστανά μάτια του και έβαλε το στικάκι στην τσέπη του. Μπήκε στο αυτοκίνητο με τα φιμέ τζάμια.

-Στο Boxline 2.0! είπε στον οδηγό. 

Στο San Marine, το ηλιοβασίλεμα έδινε το πορτοκαλί του χρώμα στον ουρανό και την ήρεμη θάλασσα. Στο Marine Royal, την μαρίνα του Boxhall, οι γλάροι έσκιζαν τον αέρα με τις φωνές τους και έπαιζαν γύρω από τα πολυτελή γιοτ που είχαν αράξει. Άλλωστε μια θέση εκεί, ήταν το περιζήτητο status της αφρόκρεμας του Boxhall. 

Μόλις έφτασε το αυτοκίνητο έξω από το Boxline 2.0, δυο άντρες της φρουράς του άνοιξαν την πόρτα. 

-Έχει ήδη φτάσει κύριε και σας περιμένει… είπε στον Μαξ ο ένας.

-Σε ευχαριστώ. 

Μπαίνοντας μέσα, ένας άντρας γύρω στα 65 καθόταν στο σαλόνι με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Ο Μαξ έκανε ένα νόημα με το κεφάλι και έμειναν αμέσως οι δυο τους.

-Με έστησες… και ξέρεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο να με δουν να ανεβαίνω στο γιοτ σου…. Είπε ο άντρας πίνοντας μια γουλιά.

-Ξέρω… μπορεί να καταστραφείς… 

-Δεν είναι αστείο. Ένα αδιάκριτο μάτι να με δει και….

-Όμως αξίζει το ρίσκο, έτσι δεν είναι Δήμαρχε; Τον διέκοψε ο Μαξ. Έβγαλε το στικάκι από την τσέπη του και άρχισε να το παίζει πάνω στο τραπέζι με ένα ειρωνικό χαμόγελο. 

Τα μάτια του Δημάρχου έλαμψαν. Άνοιξε την βαλίτσα που είχε μαζί του μπροστά στον Μαξ. 

-Είναι όλα όσα συμφωνήσαμε.

-Και…. για να μην ζητήσει κάποιος άλλος τα αρχεία από την BoxDynamica...

-Μαξ, είχαμε μια συμφωνία. 

-Σε λίγο καιρό έρχονται εκλογές Δήμαρχε… 

-Γαμημένε!

- Α… Δεν θέλω κακές λεξούλες… Ξέρεις ότι με αυτό μπορείς να τις κερδίσεις… εκτός αν πέσει στα χέρια άλλου… είπε ο Μαξ κάνοντας πως βάζει ξανά το στικάκι στην τσέπη του. 

Ο Δήμαρχος άνοιξε το δεύτερο χαρτοφυλάκιο του και πρόσθεσε μερικές δεσμίδες με χρήματα στο τραπέζι.

Χωρίς να πει κουβέντα, πήρε το στικακι στα χέρια του και το έσφιξε με ικανοποίηση. Γύρισε την πλάτη του να φύγει. 

-Καλό απόγευμα Δήμαρχε!

Μικρές Σιωπες

 

Ο Ίθαν Μάλορι μπήκε στο σπίτι και το χωλ φωτιζε από τα χρώματα της τηλεόρασης που έπαιζε στο σαλόνι. Σίγουρα θα είχε πάρει την Ναντίν ο ύπνος στον καναπέ πάλι. Άρχισε να βγάζει τις μπότες και τα ρούχα του διασωστη όσο πιο αθόρυβα γινόταν, μέχρι που φάνηκε μια μεγάλη σκιά μπροστά του.

-Έγινε μεγάλη καταστροφή ε; ρώτησε η Ναντίν τριβωντας τα μάτια της από τον ύπνο.

Ο Ιθαν απλώς έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι του.

-Να σου βάλω να φας;

-Είχαμε ένα θύμα… είδα το χέρι του ανάμεσα στα συντρίμμια… Το όνομά του ήταν Ρέι Κάλαχαν.

Η Ναντίν χωρίς να πει κουβέντα, πήγε στην κουζίνα, άναψε το φως και άρχισε να του βάζει φαγητό από την κατσαρόλα. Ο Ίθαν ακολούθησε και κάθισε σε μια καρέκλα. Η γάτα τους ήρθε και του τρίφτηκε στα πόδια. Έβαλε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα του και η Ναντίν ακούμπησε στην πόρτα με τον ώμο της και τον κοιτούσε να τρώει.

-Το ξέρατε ότι θα χτυπήσει ανεμοστρόβιλος έτσι δεν είναι; Είπε εκνευρισμένος ο Ίθαν και άφησε με δύναμη το πιρούνι του στο πιάτο.  Η γάτα τρόμαξε και έφυγε. Η Ναντίν γύρισε τα μάτια φανερά ενοχλημένη και πήγε να ξαπλώσει στον καναπέ. Ο Ίθαν μπήκε μπροστά από την τηλεόραση.

-Εκεί στο BoxDynamica το ξέρατε εβδομάδες νωρίτερα, ξέρατε ακριβώς πότε θα δημιουργηθεί ο ανεμοστρόβιλος και ξέρατε ακριβώς την πορεία του!

-Ίθαν, δεν έχω όρεξη για θεωρίες συνωμοσίας…

-Καταλαβαίνεις την ευθύνη που έχεις;

-Δεν έχω καμιά ευθύνη.

-Τότε τι κάνεις στο BoxDynamica;

-Σου έχω πει πολλές φορές ότι είναι απόρρητα αυτά που δουλεύουμε…

-Μιλάμε για τεράστια καταστροφή Ναντίν! Έχουμε και ένα θύμα!

-Πρέπει να κοιμηθώ. Δουλεύω αύριο το πρωί. Θα κοιμηθώ εδώ στον καναπέ.

-Όπως θέλεις. Απάντησε ο Ιθαν και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Έπεσε με όλο το βάρος του στο κρεβάτι και κοίταξε το ταβάνι. Η γάτα ανέβηκε στο στήθος του και άρχισε να γουργουρίζει. Με το δάχτυλο του χάιδεψε ανάμεσα στα μάτια της και εκείνη τα έκλεισε αργά σαν να το απολαμβάνει.

Του ήρθαν στο μυαλό οι εικόνες καταστροφής, το χέρι του Ρέι Κάλαχαν ανάμεσα στα χαλάσματα και ανατρίχιασε. Αν είναι αλήθεια οι φήμες ότι τα στατιστικά μοντέλα της BoxDynamica μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τις φυσικές καταστροφές, είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτεί ολόκληρη η πόλη του Boxhall. Ένιωσε την κούραση να του βαραίνει το σώμα και τα μάτια του.

Την επόμενη μέρα ξύπνησε σχεδόν μεσημέρι. Ήταν τόσο κουρασμένος που δεν είχε κουνήσει ούτε μισό εκατοστό όλη την νύχτα. Σηκώθηκε αργά και πήγε στην κουζίνα, η γάτα που ήθελε φαγητό τον ακολούθησε νιαουρίζοντας. Έπιασε την γατοτροφή και έριξε λίγο στο πιατάκι της. Καθώς σηκωνόταν πρόσεξε ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι. Το έπιασε στα χέρια του.

«Μέχρι το μεσημέρι θέλω να έχεις φύγει, Ν.»

Πάγωσε. Έμεινε απλώς να το κοιτάζει. Η γάτα τρίφτηκε στο πόδι του για να τον ευχαριστήσει. Σήκωσε το τηλέφωνο.

-Sunshine Rooms; Θα ήθελα να κλείσω ένα δωμάτιο.

Έκτακτη Ανάγκη

Οι σειρήνες ηχούσαν σε ολόκληρο το Plain Fields και ο Ρέι Κάλαχαν μπήκε βιαστικά στο καταφύγιο της φάρμας του. Κάθισε σε κάτι ξύλινα κουτιά και άνοιξε το ραδιοφωνάκι με μπαταρίες που είχε εκεί. «Οι πολίτες να πάνε στα καταφύγια….» έλεγε ο εκφωνητής και αφού κοίταξε αν έχει ασφαλίσει καλά η πόρτα, κάθισε σε ένα μεγάλο ξύλινο κιβώτιο. Άρχισε να κουνάει νευρικά το πόδι του. Θα έπρεπε να έχει συνηθίσει. Οι ανεμοστρόβιλοι δεν ήταν άγνωστοι στην περιοχή Plain Fields: Οι επίπεδες αγροτικές περιοχές, τα κρύα ρεύματα του αέρα από τα βουνά Snowcall και οι θερμές υγρές αέριες μάζες από τον ωκεανό του River Bay, ήταν ο τέλειος τόπος για να δημιουργηθούν. Ειδικά τώρα τον Μάιο και Ιούνιο. Όσοι ζούσαν στην περιοχή, είχαν πλέον συνηθίσει στις προειδοποιήσεις και στις σειρήνες, αφού συνήθως δεν ήταν κάτι σοβαρό. Εκείνος όμως ανησυχούσε για την φάρμα του. Παρά τα 30 χρόνια του, είχε φτιάξει κάθε γωνιά με τα ίδια του τα χέρια. Τι θα γινόταν αν ο ανεμοστρόβιλος χτυπούσε το στάβλο με τα ζώα του; Τι θα γινόταν με τα σπαρτά του; Και ακόμα χειρότερα, τι θα γινόταν αν έπαιρνε τον  ίδιο; 

Έξω μπορούσε να ακούσει τον αέρα να σφυρίζει και οι μεγάλες στάλες βροχής να χτυπάνε την πόρτα. Όταν ήχησαν οι προειδοποιήσεις για πρώτη φορά, βρισκόταν στο μπαρ «Το χρυσό στάχυ» με κάποιους φίλους που είχαν συνηθίσει το καιρικό φαινόμενο. «Που πας; Μην είσαι δειλός ρε, δεν θα πεθάνεις» του έλεγαν. Όμως έφυγε χωρίς να απαντήσει. 

«Είναι επιβεβαιωμένο, έχουμε ανεμοστρόβιλο στο Plain Fields κατηγορίας 3 με πάνω από 230 χιλιόμετρα την ώρα» ακούστηκε από το ραδιοφωνάκι.

Όταν ήταν στο σχολείο, το ίδιο πράγμα του έλεγαν και οι νταήδες όταν τον χτυπούσαν: ότι είναι δειλός για να παλέψει μαζί τους. Κι’ έτσι το καχεκτικό λεπτό σώμα του ήταν συχνά γεμάτο με σημάδια που, πριν ακόμα φύγουν, άλλα έπαιρναν την θέση τους. Μισούσε να πηγαίνει στο σχολείο οπότε οι βαθμοί του ήταν πάντα κάτω από την βάση. Ήταν ντροπή για τους γονείς του, δυο ευυπόληπτοι καθηγητές στην μεσοαστική κοινωνία του Metropolitan, να έχουν γιο έναν τόσο κακό μαθητή. Όταν αποφάσισε να φύγει από το Metropolitan και να φτιάξει την δική του φάρμα, οι γονείς του είπαν πως θέλει να ξεφύγει από τα προβλήματα της πόλης, πως είναι δειλός.

Ο θόρυβος έξω ήταν εκκωφαντικός , η γη κάτω από τα πόδια του έτρεμε, η πόρτα χτυπούσε με μανία. Με το σώμα του κράτησε αντίσταση στην πόρτα. Μπορούσε να ακούσει αντικείμενα να χτυπάνε στο καταφύγιο του. Ένιωσε ένα βύθισμα στην κοιλιά, σαν να πέφτει από roller coaster. Η ανάσα του έγινε βαριά. Η καρδιά του χτυπούσε μανιασμένα. Αυτό ήταν. Εδώ είναι το τέλος του. Όχι, δεν θα πεθάνει έτσι. Δεν θα πεθάνει δειλός. Ανοίγει την πόρτα. Βγαίνει έξω. Και ξαφνικά απόλυτη σιωπή. Ο άνεμος σταμάτησε. Κοίταξε ψηλά. Ένα παράθυρο στον γαλάζιο ουρανό και γύρω του ένα τείχος από την καταιγίδα. Ήταν στο μάτι του κυκλώνα. Γαλήνη. «Δεν είμαι δειλός» σκέφτηκε. Ο Ρέι τινάχτηκε στον αέρα.