Γράφει: Eugene Blake
Κλάγκ! Η σιδερένια πόρτα έκλεισε πίσω του.
Ο Τζό Μπαρίλα κοίταξε γύρω του. Το κελί ήταν μικρό με ένα ξύλινο πάγκο για κρεββάτι και ενα λεπτό στρώμα πάνω του. Δεν ήταν η πρώτη του φορά στη στενή αλλά ήταν η πρώτη φορά στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Garden στο Boxhall.
Άφησε την κουβέρτα στην άκρη του κρεββατιού και κάθησε. Η φήμη αυτής της φυλακής ξεπερνούσε τα σύνορα του Boxhall. Όποιος έμπαινε εκεί δεν έβγαινε ζωντανός. Μερικές φορές δεν έβγαινε ούτε νεκρός! Απλώς εξαφανιζόταν..
Οι ιστορίες οργίαζαν για τα σημεία και τέρατα που συνέβαιναν εκεί. Ιστορίες των τροφίμων και φήμες που πλανόνταν στην πόλη.
Ο Μπαρίλα χασμουρήθηκε . Δεν ήταν ο τύπος που τρόμαζε εύκολα. Μπαινόβγαινε στις φυλακές από τα 20 του χρόνια και πλησίαζε πια τα 40. Ναρκωτικά , μαστρωπία , λαθραία ήταν μερικά από τα πεδία των δραστηριοτήτων του αυτή τη φορά όμως ήταν μέσα για φόνο.
Καταδικάστηκε για το φόνο του Πέπε Μεντόζα, του μπράβου της νύχτας . Και αυτή τη φορά ήταν αθώος! Τον παγιδεύσανε , τον πιάσανε κορόιδο και τον τυλίξανε, με συνοπτικές διαδικασίες ,σε μια κόλλα χαρτί σα να ήταν πρωτάρης .
Ο δικηγόρος του αποδείχτηκε άχρηστος . Ή μήπως ήταν κι αυτός στο κόλπο? Μήπως τα έπιασε χοντρά για να καλύψει τον πραγματικό ένοχο? Πολλοί ήταν αυτοί που θα ήθελαν το Πέπε νεκρό.Αλλά ο Τζο υποψιαζόταν ότι ίσως να τον έφαγαν από μέσα, οι δικοί του, τα «φιλαράκια» του. Και κάποιος διάλεξε αυτόν για να του τα φορτώσει.
Ο Τζό είχε πάει εκεί με το φορτηγάκι του για να παραλάβει μια παρτίδα «μαύρης» που όπως συνήθως την αφήνανε στην αποθήκη. Έμοιαζε να είναι μια συνηθισμένη δουλειά που πολλές φορές είχε κάνει.
Όταν έφτασε , θα ήταν κατά τις 4 το πρωί, το πακέτο δεν ήταν εκεί. Αντιθέτως ο Πέπε κείτονταν στο πάτωμα της αποθήκης, μέσα σε μια λίμνη αίματος , γαζωμένος από δεκάδες σφαίρες.
Ο Τζο μυρίστηκε παγίδα . Μπήκε στο φορτηγάκι του και πάτησε τέρμα το γκάζι. Οι ρόδες σπίνιαραν μα δεν πρόλαβε να αναπτύξει ταχύτητα. Δύο αστυνομικά αυτοκίνητα του έκλειναν το δρόμο. Στο πορτ μπαγκάζ βρήκαν το όπλο του εγκλήματος που είχε επάνω τα δακτυλικά του αποτυπώματα . Και ξέρει πώς έγινε αυτό. Την προηγούμενη είχε πάει στο σκοπευτήριο για προπόνηση. Κάποιος πήρε το όπλο που χρησιμοποίησε και σκότωσε με αυτό τον Πέπε. Κι όταν μπήκε μέσα στην αποθήκη του το φύτεψε στο αυτοκίνητο. Πρέπει να ήταν εκεί κοντά ακόμα. Ισως και να τον έβλεπε κρυμμένος εκεί γύρω την ώρα που οι ασυνομικοί του περνούσαν χειροπέδες.
Κοίταξε μέσα από την καγκελένια πόρτα τον διάδρομο από όπου περνούσε ο δεσμοφύλακας κοιτώντας με ένα αδιόρατο χαμόγελο τους κρατούμενους.
Στάθηκε μπροστά στο κελί του Τζο.
-Βρε βρε, φρέσκο πράμα, είπε. Και στριφογύρισε το γκλομπ στο χέρι του.
Ο Τζο κοίταξε στο πάτωμα. Το τελευταίο που ήθελε τώρα ήταν να ανοίξει κουβέντα με τον δεσμοφύλακα.
-Να με κοιτάς όταν σου μιλάω ,καθίκι, μ’ ακούς? Κάτι αγοράκια σαν και σένα εγώ τα τρώω για πρωινό.
Το βλέμμα του Τζο έπεσε βαριεστημένο επάνω του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε απειλές αυτού του τύπου.
-Η ζωή σου εξαρτάται από μένα καθίκι . Να το ξέρεις είπε ο δεσμοφύλακας. Είσαι καινούριος ,θα μάθεις. Και όσο πιο γρήγορα , τόσο το καλύτερο για σένα. Χαμογέλασε και αποκάλυψε μια σειρά τετράγωνα αλογίσια δόντια.
Δεν ήταν αυτός το πρόβλημα του Τζο. Για την ώρα τουλάχιστον. Έπρεπε να βρει ποιος τον έχωσε μέσα. Και να τον κάνει να πληρώσει.Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Έτσι δε λένε? Είχε ανθρώπους έξω που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και είχε όλον τον χρόνο μπροστά του διαθέσιμο να σκεφτεί, να βάλει τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και να βρει τον ένοχο. Είχε ήδη υποψίες. Άνθρωποι με τους οποίους είχε προηγούμενα. Δεν ήταν και λίγοι. Και έφταναν μέχρι την κορυφή.
Θα τους έβρισκε. ΄Ετριξε τα δόντια του. Όχι όμως απόψε.
Απόψε θα κουκουλωνόταν με την κουβέρτα του, την πρώτη του νύχτα στο κελί 144 του σωφρονιστικού καταστήματος του Boxhall και ίσως να τον έπαιρνε και ο ύπνος.
