Γράφει: J.L.
-Καλώς το κορίτσι μου, είπε ο Ντέιβιντ μόλις άκουσε πίσω από τον καναπέ που καθόταν την εξώπορτα να ανοίγει.
- Γεια σου Ντέιβ, αποκρίθηκε η Άνν και η κούραση ήταν φανερή στον τόνο της φωνής της.
Προχώρησε ως το μεγάλο παράθυρο που έπιανε έναν ολόκληρο τοίχο στο καθιστικό. Δεν χορταινε να βλέπει τη θέα που είχε από τον 24ο όροφο από το Metropolitan σε όλο το νότιο κομμάτι του Boxhall μέχρι τη θάλασσα.Οι Ντέιβιντ και Άνν Σάιμον, είχαν εγκατασταθεί πριν δύο μήνες περίπου εδώ, ερχόμενοι από το Innercity κάπου 1000 χιλιόμετρα βόρεια, μετά τη συνταξιοδότηση του Ντέιβιντ από την ομοσπονδιακή υπηρεσία ασφαλείας με το βαθμό του ταξιάρχου.
Η Ανν έχοντας ακόμη μια πενταετία μέχρι τη σύνταξη, πήρε εύκολα μετάθεση για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο ψυχικής υγείας του Boxhall ως νοσηλεύτρια, από ένα άσυλο ψυχικά ανιάτων που δούλευε όλα τα χρόνια. Η προοπτική της εγκατάστασης δίπλα στη θάλασσα, σε μια πόλη που πρόσφερε περισσότερα κι από τα πάντα, ήταν μια καλή επιλογή.
Σε δεύτερο γάμο και οι δύο, ήταν μαζί εδώ και 15 χρόνια. Τα παιδιά τους από τους προηγούμενους γάμους είχαν ήδη ενηλικιωθεί και τραβήξει το δρόμο τους.
Γυρνώντας προς τον Ντέιβιντ φάνηκε έντονα το πρόσωπό της σαν να είχε χάσει απότομα κάθε ίχνος σφριγηλοτητας και ζωντάνιας.
- Ανν ; Είσαι καλά; Ο Ντέιβιντ έδειξε ανήσυχος, όσο μπορούσε να φανεί στον ήρεμο και μόνιμα μειλίχιο χαρακτήρα του.
- Ντέιβ, έχω ταραχτεί απίστευτα σήμερα. Το κεφάλι μου είναι να σπάσει.
- Μα τί; Τί συνέβη; Εσύ έχεις συνηθίσει να αντιμετωπίζεις με ηρεμία πολλά δύσκολα περιστατικά τόσα χρόνια.
- Ντέιβ, θυμάσαι την πρώτη βραδιά που ήρθαμε στην πόλη πριν 2 μήνες και μείναμε σε εκείνο το μικρό ξενοδοχείο στο Palm beach ;
- Φυσικά, στο δωμάτιο 2 του Sunshine rooms με εκείνον τον ολίγον δουλοπρεπή ιδιοκτήτη τον Ντάνιελ Μπριγκς.
Η μνήμη του Ντέιβιντ και η ικανότητά του να συγκρατεί ονόματα και λεπτομέρειες - φαινομενικά αδιάφορες - ήταν παροιμιώδης από τα σχολικά του χρόνια. Κάτι που του χρησίμευσε στο έπακρο στην μετέπειτα καριέρα του.
- Και λοιπόν; Τί σχέση έχει το Sunshine rooms με την τρομερή ταραχή σου κορίτσι μου;
- Θυμάσαι που ακούσαμε κάποια βιολονίστρια που έπαιζε βιολί φαλτσάροντας συνεχώς; συνέχισε η Άνν που τώρα είχε καθίσει στο μπράτσο του καναπέ, προσπαθώντας να ηρεμήσει.
- Ναι καλή μου. Η κα Μαρία Γκουτμαν που έπαιζε το βαλς νο2 του Σοστακόβιτς. Μας έδωσε και δωρεάν εισιτήρια ο κύριος Μπριγκς όταν κάναμε παράπονα για φασαρία εκείνο το βράδυ, αλλά δεν πήγαμε γιατί είχες εφημερία εκείνο τη βραδιά της εκδήλωσης. Και λοιπόν;
- Αχ Ντέιβ, Αχ Ντέιβ ! του είπε χαμηλόφωνα η Άνν πιάνοντας με το ένα χέρι το μέτωπό της.
Το πρωί έφεραν την κα Γκουτμαν στην πτέρυγά μας με έντονη κρίση και παραληρηματική συμπεριφορά !
- Ανν, εσύ το έχεις πει ότι οι καλλιτέχνες είναι επιρρεπείς σε ψυχολογικές διαταραχές κάθε είδους. Κρίμα πάντως η καημένη η κοπέλα.
- Δεν είναι κοπέλα Ντέιβ. 62 έγραφε ο φάκελός της. Και το θέμα δεν είναι έτσι απλό. Όταν την έφεραν φώναζε επανειλημμένα: "Στη θάλασσα ή στον ουρανό; Στη θάλασσα ή στον ουρανό;" με τις κόρες των ματιών της φανερά διεσταλμένες. Της έκαναν τις προβλεπόμενες ηρεμιστικές ενέσεις και όταν μπήκα να την τακτοποιήσω στο δωμάτιο είχε πια ησυχάσει και μου ζήτησε να την ακούσω.
- Δεν είναι πρωτόγνωρο κάτι τέτοιο γλυκιά μου. Πόσοι και πόσοι δεν σου έχουν πει ένα σωρό ιστορίες μεταξύ αλήθειας και φαντασίας άλλωστε.
- Ντέιβ η κυρία Γκουτμαν δεν ξέρω αν μίλησε για κάτι φανταστικό ή όντως είναι αλήθεια. Μου είπε ότι ένα βράδυ που έκανε πρόβα το συγκεκριμένο κομμάτι στο σπίτι της κάπου εδώ στο Metropolitan άκουσε στο κεφάλι της φωνές. Όχι έντονες αλλά ξεκάθαρα: "στη θάλασσα ή στον ουρανό;" Σε επόμενη πρόβα στα παρασκήνια του Μεγάρου Box οι φωνές ήταν πιο δυνατές. Και όταν σκέφτηκε να παίξει δοκιμαστικά στην προκυμαία στο palm beach η ένταση ήταν αφόρητη. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα, τόσο μεγαλύτερη η ένταση. Έκλεισε δωμάτιο εκείνο το βράδυ στο Sunshine rooms να κάνει πρόβα απρόσκοπτα και να συγκεντρωθεί. Τότε ήταν που διέκρινε μέσα στις πολλές φωνές, τη φωνή της καλύτερης φίλης της και συμμαθήτριάς της στο μουσικό πανεπιστήμιο Νταϊάν Μπιτ, μέλος της ορχήστρας του κρουαζιερόπλοιου Sea Monster που χάθηκε κάτω από άγνωστες συνθήκες. Το βαλς νο2 του Σοστακόβιτς ήταν το αγαπημένο κομμάτι της Νταϊάν.
- Αηδίες ! Μπούρδες ! Κλασική περίπτωση σχιζοφρένειας ! Φώναξε με πρωτοφανή ένταση ο Ντέιβιντ την ώρα που πεταγόταν σαν ελατήριο από τον καναπέ.
- Μα Ντέιβ, μην καταδικάζεις έτσι αμέσως μια γλυκύτατη κυρία, μια ασθενή στο τέλος τέλος. Εμένα πάντως αυτή η εμμονή της με τις φωνές και με το χαμένο κρουαζιερόπλοιο νομίζω ότι μπορεί να μην είναι και εντελώς τυχαίο.
- Όχι, όχι, όχι ! Ανν σε παρακαλώ. Ο φάκελος της εξαφάνισης του πλοίου έχει και επισήμως κλείσει από κάθε άποψη.
Η Ανν που είχε ανακτήσει κατά πολύ την αυτοκυριαρχία της έβλεπε ένα Ντέιβιντ να βηματίζει ασύγχρονα και σπασμωδικά από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη επαναλαμβάνοντας "η υπόθεση έχει κλείσει", "όχι, όχι", "η γυναίκα είναι σχιζοφρενής ολότελα" χτυπώντας τα χέρια του στους μηρούς του.
Ήταν ήδη απίστευτα κουρασμένη και σωματικά και ψυχικά για να δώσει συνέχεια σε αυτή την τόσο παράξενη μέρα. Προτίμησε να κάνει ένα ζεστό ντουζ και να αποσυρθεί στο υπνοδωμάτιο από τις 8. Θα κοιμόταν να συνέλθει. Και θα άφηνε και τον Ντέιβ να συνέλθει από την πραγματικά περίεργη έξαψη που του συνέβη απόψε.
