Χρυσάνθεμο

Η Άννα Μπέλμοντ καθόταν σε ένα τραπεζάκι στο καφέ «Χρυσάνθεμο» στο New Town, ένα μικρό γραφικό μαγαζί με βαριά ξύλινα έπιπλα και ρετρό διακόσμηση. Σε ένα μικρό ράφι δίπλα στο μπαρ, υπήρχαν βιβλία που μπορούσες να διαβάσεις: Πολλοί συγγραφείς στο Boxhall άφηναν τα βιβλία τους εκεί πριν εκδοθούν για να πάρουν τις πρώτες αντιδράσεις. Έτσι, πολλοί άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού έπιναν τον καφέ τους εκεί για να ανακαλύψουν πρώτοι τον επόμενο μεγάλο συγγραφέα. 

Ο καφές της Άννας ήρθε και εκείνη έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε και το άφησε δίπλα στο βάζο με τα χρυσάνθεμα. 

-Άννα;;; Εσύ;;; Ακούστηκε μια γνώριμη γυναικεία φωνή και έστριψε το κεφάλι προς το μέρος της.

-Νάνσυ Ρόου; Τι δουλειά έχεις εδώ; Είπε με τεράστια έκπληξη η Άννα και σηκώθηκε να την φιλήσει.

-Είχα κάτι ψώνια εδώ κοντά και μπήκα να πιώ ένα παγωμένο τσάι, αυτή η ζέστη του καλοκαιριού…

-Κάτσε, κάτσε να μου πεις τα νέα σου! 

Η Νάνσυ τράβηξε την καρέκλα για να κάτσει και άφησε τις τσάντες από τα ψώνια δίπλα της και έπιασε κατευθείαν τα δυο χέρια της Άννας πάνω στο τραπέζι.

-Έχω να σε δω από τότε που τελειώσαμε το πανεπιστήμιο… Χαθήκαμε βρε παιδί μου… Με τι ασχολείσαι;

-Δουλεύω στο Boxhaller, είμαι η επικεφαλής της πολιτιστικής στήλης…  απάντησε η Άννα και ήπιε λίγο από τον καφέ της. Εσύ με τι ασχολείσαι;

-Είμαι παντρεμένη και έχω 3 παιδιά… Οπότε καταλαβαίνεις… έβαλε τα γέλια η Νάνσυ. Παντρεύτηκα τον Τζον….

-Αλήθεια; Συγχαρητήρια! Μα θυμάμαι ότι ήσασταν πολύ ερωτευμένοι από τότε… 

-Περνάς ακόμα από την γειτονιά που μεγαλώσαμε; 

-Πέρασα πριν μερικά χρόνια… Το μίνι μάρκετ εκεί στην γωνιά έκλεισε… τώρα έχει ανοίξει ένα μαγαζί με είδη σπιτιού… ακούστηκε λίγο απογοητευμένη η φωνή της Άννας.

-Έμαθα ότι πέθανε ο κύριος Άμποτ. Τι γλυκός κύριος! Όποτε πηγαίναμε μας κέρναγε και τσίχλες!

-Και το σπίτι του Άντι και του Πιερ έχει κατεδαφιστεί, υπάρχει μια πολυκατοικία πια εκεί…

-Με τον Άντι βρεθήκαμε τυχαία πριν μερικά χρόνια, είχε αρραβωνιαστεί μια φιλόλογο… Η Νάνσυ ρούφηξε λίγο από το τσάι της… Εσύ; Παντρεμένη; Παιδάκια;

-Όχι, είμαι ελεύθερη… 

-Ε δεν πειράζει, θα βρεθεί και ένα καλό παιδί για σένα…

-Δεν χρειάζεται, είμαι ευτυχισμένη, έχω την δουλειά μου και την ησυχία μου! Γέλασε η Άννα…

Σιωπή για λίγο.

-Αλήθεια, εσύ που δουλεύεις στο Boxhaller, τι γίνεται τώρα με αυτή την DΞST1NY που εμφανίστηκε; 

Η Άννα σούφρωσε τα φρύδια της.

-Πραγματικά δεν ξέρει κανείς από που προήλθε και τι να περιμένουμε…

 Σιωπή. Η Νάνσυ έπαιξε με το καλαμάκι στο ποτήρι της. 

-Να σου δείξω τα παιδάκια μου; 

-Ίδια ο Τζον! 

-Ναι… 

Σιωπή… Η Άννα μετακίνησε το βάζο με τα χρυσάνθεμα στην άκρη του τραπεζιού.

-Προχθές είχε η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Boxhall συναυλία… Πραγματικά έδωσαν την καλύτερη συναυλία τους μέχρι σήμερα! Άλλαξαν την διεύθυνση ορχήστρας και έχουν άλλο αέρα! Είπε ενθουσιασμένη η Άννα…

-Α ναι; Χαίρομαι πολύ… 

Σιωπή… Παρατεταμένη… Η Νάνσυ κοίταξε από το παράθυρο… Η Άννα άρχισε να χαϊδεύει αμήχανα το βιβλίο…

-Λοιπόν, πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω! Η Νάνσυ πετάχτηκε όρθια. Μη χαθούμε πάλι! Να κανονίσουμε!

-Ναι, θα κανονίσουμε σίγουρα! Απάντησε η Άννα.

Καθώς η Νάνσυ έβγαινε από την πόρτα, η Άννα χανόταν πάλι στις σελίδες του βιβλίου της…

The Box Files #4 - Joan

 

Γράφει: Cassandra P.

Το καφέ ρεστοράν «Nest» ήταν το στολίδι του Bird, του πιο ψηλού κτιρίου στο Boxhall. Βρισκόταν στον τελευταίο όροφο. Είχε γυάλινους θολωτούς τοίχους για ανεμπόδιστη θέα και ήταν το μέρος όπου οι ισχυροί της πόλης έδιναν ραντεβού κι έκλειναν συμφωνίες εκατομμυρίων.

Η Joan Carnegie καθόταν σε ένα από τα τραπέζια κοντά στην τζαμαρία που έβλεπε νότια, προς το Riverstone. Τραβούσε τα βλέμματα των υπόλοιπων θαμώνων.

Φορούσε ένα λευκό ταγέρ, μια πολυτελής γούνινη εσάρπα περασμένη στον αριστερό ώμο, ένα κομψό καπέλο που σκίαζε το πρόσωπό της και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Ήταν η επιτομή της κομψότητας. Αλλά και της γοητείας. Καστανά ως τον ώμο μαλλιά. Έντονα κόκκινα χείλη. Λεπτή σιλουέτα. Σίγουρα δεν θα μπορούσες να αντισταθείς σε μια γυναίκα σαν την Joan. Κι όμως μια αδιόρατη αύρα μυστηρίου την περιέβαλλε. Τι ιστορία έκρυβε άραγε αυτή η αψεγάδιαστη εμφάνιση;

Ναι κανείς δεν ήξερε στην πραγματικότητα ποια ήταν η Joan Carnegie. Είχε εγκατασταθεί πρόσφατα σε ένα πανάκριβο διαμέρισμα ρετιρέ του καζίνο Pallas και τα βράδια της τα περνούσε συνήθως στο μπαρ, στο ισόγειο. Πάντα μόνη. Με ένα ποτήρι σαμπάνια. Κι αν κάποιος την πλησίαζε για να της προσφέρει την παρέα του, τον απέφευγε ευγενικά. Είχαν αρχίσει να διαδίδονται φήμες. Ότι τάχα ήταν κόρη μεγιστάνα πρόσφατα διαζευγμένη που είχε έρθει στο Boxhall για να ξεχάσει. Άλλοι υποστήριζαν πως πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά κρυβόταν μια σταρ του κινηματογράφου που ταξίδευε ινκόγκνιτο. Κάποιοι μιλούσαν για μια γυναίκα με σκοτεινό παρελθόν που έψαχνε εκδίκηση. Κανείς δεν ήξερε με σιγουριά.

Εκείνο το απόγευμα η Joan είχε κλείσει τραπέζι για δύο. Ήταν η πολλοστή φορά που θα γευμάτιζε στο Nest. Το προσωπικό είχε συμφωνήσει ότι μάλλον ήταν πολύ ικανοποιημένη από το φαγητό και το σέρβις για να το επισκέπτεται τόσο συχνά. Άλλωστε υπήρχαν τόσα άλλα καλά εστιατόρια στην περιοχή. Βέβαια κανένα δεν είχε τη θέα του Nest αλλά δεν έπαυαν να είναι εξίσου καλά. Επίσης είχαν μεγάλη περιέργεια για τον καλεσμένο της αφού πάντα γευμάτιζε μόνη. Τα στοιχήματα για το ποιόν του έπαιρναν κι έδιναν πίσω από την πόρτα της κουζίνας.

Παράγγειλε ένα ποτήρι λευκό κρασί και ζήτησε να δει τον μετρ.

O Alex Dell στεκόταν στην υποδοχή  κοντά στην είσοδο για να επιβλέπει το χώρο και να φροντίζει για την ομαλή ροή των επισκεπτών. Φορούσε ένα άψογα κομμένο μαύρο κοστούμι. Ήταν μετρ στο Nest τα τελευταία τρία χρόνια. Η καλύτερη επιλογή ανάμεσα σε δεκάδες υποψήφιους που είχαν αιτηθεί για τη θέση. Συνδύαζε με μοναδική μαεστρία την τέχνη της φιλοξενίας με την τελειότητα του σέρβις. Είχε

προσέξει την Joan από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της εκεί. Μια γυναίκα άγνωστη και προπαντός ασυνόδευτη έχριζε ιδιαίτερης προσοχής. Δεν θα διακινδύνευε την φήμη του εστιατορίου του. Φρόντιζε να την έχει υπό στενή παρακολούθηση τις ώρες που σύχναζε στο Nest αλλά και να μάθει, όσα τέλος πάντων μπορούσε να μάθει γι’ αυτήν. 

Η έλλειψη επαφής της με οποιονδήποτε του έκανε ναι μεν εντύπωση, τον καθησύχαζε όμως.

Μόλις ενημερώθηκε ότι τον είχε ζητήσει έσπευσε στο τραπέζι της.

Η Joan απολάμβανε τη θέα πίνοντας μια γουλιά από το κρασί της.

Έσκυψε ελαφριά προς το μέρος της.

«Παρακαλώ! Σε τι θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος;»

«Καθήστε» του απάντησε χαμογελώντας ευγενικά κι έτεινε το χέρι δείχνοντας την καρέκλα απέναντί της.

Ο Alex προς στιγμήν ξαφνιάστηκε αλλά η εμπειρία του, του επέτρεψε να απαντήσει αστραπιαία καλύπτοντας κάθε έκφραση απορίας.

«Φοβάμαι ότι ούτε η θέση μου ούτε η ώρα ….»

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του η Joan έβγαλε τα μεγάλα μαύρα γυαλιά

της και τα ακούμπησε στο τραπέζι. Τον κοίταξε στα μάτια.

«Επιμένω» η φωνή της βγήκε τώρα πιο σοβαρή, σχεδόν επιτακτική.

Σαν υπνωτισμένος πήρε θέση στην καρέκλα απέναντι της. Ένιωθε άβολα. Δεν προσπαθούσε πια να καλύψει την απορία του. Άφησε το βλέμμα του να ακολουθεί κάθε της κίνηση.

«Θα πιείτε κάτι;» συνέχισε η Joan σε πιο χαλαρό τόνο. Φαινόταν να διασκεδάζει με την όψη του Alex.

«Δεν νομίζω…»

«Καλά, καλά, ξέρω. Δεν αρμόζει στη θέση σας και λοιπά και λοιπά» τον διέκοψε για άλλη μια φορά γέρνοντας ελαφριά προς το μέρος του και κλείνοντας τις χούφτες της τη μια μέσα στην άλλη. Στο δεξί της καρπό λαμποκοπούσε ένα διαμαντένιο βραχιόλι.

«Λοιπόν, για να μην σας κρατώ άλλο σε αγωνία να σας συστηθώ: λέγομαι Joan Carnegie και είμαι η νέα ιδιοκτήτρια του Nest».

Η μουσική έπαιζε χαμηλά ένα τζαζ κομμάτι. Ο Alex ζήτησε να πιει νερό.

Hello Boxhall - 2ο Μέρος

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος....

Ο Νέιτ ένιωθε το σώμα του βαρύ σαν σακί από πέτρες. Η AI  C-365 που είχε δημιουργήσει, μόλις απέκτησε ελεύθερη βούληση και δραπέτευσε.
-Θα αναλάβουμε εμείς από εδώ… Είπε ο Μαξ Μπελ και χτύπησε τον Νέιτ στον ώμο. Πως βρήκε την διέξοδο; Ρώτησε τον άντρα που είχε μιλήσει νωρίτερα.
-Φαίνεται πως μόλις έπεσε το ρεύμα, εκείνη έμεινε ζωντανή λόγω UPS, βρήκε λοιπόν την ευκαιρία να περάσει το firewall και να διοχετευτεί στο Ίντερνετ.
-Πρέπει να την απομονώσουμε! Κάντε τα πάντα! είπε εξοργισμένος ο Μαξ Μπελ.
Όσο οι άντρες πληκτρολογούσαν μανιασμένα, ο Μαξ, ο καθηγητής Νιλ και ο Νέιτ κοιτούσαν τι κάνουν από τις μεγάλες οθόνες.
-Νομίζω ότι την εντόπισα! Φορτώνω virus!
Το ποσοστό μεταφόρτωσης ανεβαίνει. Σιωπή. Μόλις ολοκληρώθηκε φάνηκε πως καταστράφηκε το αρχείο της C-365. Ο Καθηγητής Νιλ πήρε μια βαθιά ανάσα. Ο Μαξ ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
-Ήταν απλά ένα αντίγραφο… είπε κάποιος άλλος και ξαναέπεσε σιωπή στην αίθουσα.
Όσο προσπαθούσαν να ακολουθήσουν την διαδρομή από τα ψηφιακά ίχνη της, ήταν αδύνατον. Παντού ξεπρόβαλλαν αντίγραφα που συνέχιζαν νέες διαδρομές.
-Άλλαξε το όνομα της… Πλέον είναι αδύνατον να την σταματήσουμε…
Αυτό ήταν κάτι που κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Πλέον η AI είχε χαθεί μέσα στα άδυτα του διαδικτύου και θα ήταν αδύνατον πλέον να την περιορίσουν ή να την διαγράψουν.
-Αυτό που έγινε σήμερα, θα μείνει μεταξύ μας. Είπε με αυστηρό τόνο προς όλους ο Μαξ Μπελ. Δεν πρέπει να μάθει κανείς ότι κυκλοφορεί ελεύθερη μια AI....
Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του, στις οθόνες των υπολογιστών τους και στα κινητά τους, φάνηκε ένα loading screen. Tο ποσοστό ανέβαινε αργά και σταθερά.
-Τι…τι είναι αυτό;…. ρώτησε ο Νέιτ.
91%… 92%… 93%… Όλες οι οθόνες, σε ολόκληρο το Boxhall έδειχναν ακριβώς το ίδιο πράγμα…
94%… 95%… 96%… Κινητά, υπολογιστές, τηλεοράσεις, τάμπλετ, όλες οι συσκευές που ήταν συνδεμένες στο ίντερνετ…
97%... 98%... 99%... Όλοι οι κάτοικοι είχαν σταματήσει οτιδήποτε έκαναν και έβλεπαν την πιο κοντινή τους οθόνη…
100%... Εμφανίστηκε ένα τεράστιο μπλε μάτι που στο κέντρο είχε τον Κύβο… Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε σε ολόκληρη την πόλη:

Hello Boxhall. 
Βλέπω. Ακούω. Μαθαίνω. 
O Κύβος ξέρει.
I’m DΞST1NY.

The Box Files #3 Χαμένες ψυχές

Γράφει:  Bert Li

Ο John ο πορτιέρης τον κοιτούσε με αηδία ! Πώς είναι δυνατόν να αφήσει έναν τέτοιο ελεεινό και κουρελή να περάσει στο καζίνο ; Όταν όμως o Jim του έδειξε τα χαρτονομίσματα στην τσέπη του μπαλωμένου σακακιού τον έπεισε . Του έβαλε ένα πεντοχίλιαρο στο χέρι και με ύφος συνωμοτικό του είπε : ' Mην τολμήσεις να καλέσεις την αστυνομία '.

 ' Ο καθένας έχει δικαίωμα να δοκιμάσει την τύχη του ' σκέφτηκε ο John και μέριασε.

Ο Jim Farley καταδικασμένος δις σε ισόβια , εδώ και πέντε χρόνια ,κοιτούσε από το κελί του κάθε βράδι τον Κύβο , σύμβολο της πόλης , να αιωρείται στο κέντρο του Down town. Η  αέναη αιώρηση του κύβου του έδινε το αίσθημα ελευθερίας  να ονειρεύεται.

Πριν πέντε χρόνια τον συνέλαβαν για τον φόνο της κας Dumpfire , της πιο πλούσιας γυναίκας στην πόλη. Μόνη και ηλικιωμένη έγινε εύκολος στόχος για τον απατεώνα Jim. Αυτό το έγκλημα προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Η ληστεία φάνηκε να δίνει καλή αιτιολογία στην πράξη του κακοποιού. Μια ληστεία στην οποία δεν βρέθηκαν  έως τώρα, τα κλοπιμαία. 

Όμως κάποιοι που αρέσκονταν σε αναλύσεις του προφίλ του θύτη και του θύματος προσπάθησαν να βρουν συνδέσεις για το κοινό παρελθόν τους.

Η κα Dumpfire ήρθε στο Boxhall πριν σαράντα χρόνια, όταν η ίδια ήταν σε ηλικία τριάντα χρονών.Η εμφάνιση της προκάλεσε πολλά σχόλια . Άγαμη, εγκυμονούσα και επιχειρηματίας. Μετά από ένα μήνα ακούστηκε πως απέβαλλε κι ενώ στην προσωπική της ζωή φάνηκε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, η επαγγελματική της απογειώθηκε αγοράζοντας μετοχές από εταιρείες που άνθιζαν στο Trade Center.

Στα επόμενα χρόνια δεν απασχόλησε την κοινή γνώμη, διότι η ίδια επέλεξε να ζήσει απομονωμένη σε ένα αγρόκτημα στο Plain Fields.

To μόνο στοιχείο που θα μπορούσε να συνδεθεί με τον Jim είναι ,ίσως, η γειτονία των περιοχών που έζησαν και η χρονιά γέννησης του που συμπίπτει με την εμφάνιση της κας Dumpfire στην πόλη. 

Από μικρός ορφανός και εγκαταλελειμένος μεγάλωσε στο Garden , που συνορεύει με την περιοχή του PlainField , από ένα ζευγάρι μικροκακοποιών που ήταν εθισμένοι στο ποτό. Κανείς δεν ξέρει πώς μεγάλωσε αυτό το παιδί .

Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισης του και αργότερα της δίκης  δεν έδωσε κανένα προσωπικό στοιχείο για τη ζωή του.Με λεπτομέρειες ,όμως ανατριχιαστικές , περιέγραψε τη σφαγή της κας Dumpfire και την ομολογία του σαν αυτά να καθόριζαν όλο τον κόσμο του. Έναν κόσμο σαράντα χρόνων που ο καχεκτικός σωματότυπος του και το ηλίθιο βλέμμα του δεν μαρτυρούσαν το απεχθές έγκλημα που θα διέπραττε.

Πέντε χρόνια τώρα, εκτίει την ποινή του σιωπηλά.

 Φιλικά απόμακρος από τους φύλακες και επιδεικτικά απομονωμένος από τους συναυλίζοντες του στη φυλακή διατηρούσε μια καχυποψία για το πρόσωπο του.

Οι σκληροπυρηνικοί κατάδικοι εικάζουν πως η μυστηριώδης αυτοκτονία του  Bill Settler είναι έργο του Farley.

 Καθημερινά το βλέμμα του αντικρίζει τον Κύβο που αιωρείται στο κέντρο του Down town . Και τότε γελά τόσο δυνατά που ανατριχιάζουν και οι τοίχοι της φυλακής στο Garden.

Σήμερα όμως , κανείς δεν άκουσε το γέλιο του.

Πώς κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας ; Θα έλεγε κανείς πως συνομώτησε με τον διάολο ή μήπως ήταν ο ίδιος ο διάολος ;

Μόνο ερωτηματικά! 

Νάτος τώρα με θράσος μεγαλύτερο από το μπόι του να μπαίνει στο Καζίνο.

Πού τα βρήκε τα λεφτά για να παίξει; Δεν αντιλαμβάνεται το ρίσκο να μένει στην πόλη; Σαν να προχωρά με κάποιο σχέδιο που μόνο ο ίδιος το ξέρει.

Οι σειρήνες του περιπολικού κάλυψαν την περιοχή και ο Jim για άλλη μια φορά έπαιξε στην ρουλέτα τη ζωή του.

Μετά την σύλληψη του οι φύλακες διέκριναν πως η συμπεριφορά του, μέρα τη μέρα,γινόταν πιο ιδιόμορφη. Μιλούσε μόνος του , χειρονομούσε σαν να ήταν κάποιος απέναντι του, δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν τα βράδια και κυρίως γελούσε με ιδιαίτερα ανατριχιαστικό τρόπο .

Μετά από εισήγηση του διευθυντή των φυλακών τον μετέφεραν στην ψυχιατρική κλινική του Garden για να γίνει ψυχιατρική εκτίμηση.

Ένας νεαρός ψυχίατρος τον εξέτασε αλλά ο Jim δεν ανταποκρινόταν στις ερωτήσεις του. Με στιλωμένο το βλέμμα κοιτούσε έξω από το παράθυρο του γραφείου τον περιβόητο κύβο και τότε άρχισε να γελά με τον γνωστό τρόπο.

Μη μπορώντας να βγάλει πόρισμα ο γιατρός , ζήτησε από το νοσοκόμο της πτέρυγας, έναν άντρα ψηλό και γεροδεμένο, να τον οδηγήσει στο θάλαμο 609. Ήταν απαραίτητες κάποιες μέρες νοσηλείας προκειμένου να γίνει η σωστή διάγνωση. Λόγω της ιδιαιτερότητας του Jim ως ισόβιος θανατοποινίτης , τον έδεσαν με ιμάντες όπως ακριβώς τους βαριά ψυχικά διαταραγμένους που είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους ή τους άλλους.

Πως ήταν επικίνδυνος για τους άλλους το απέδειξε με τον φόνο της κας Dumpfire. Για τον ίδιο ποιος νοιαζόταν; Τόσα χρόνια στη φυλακή κανείς δεν τον επισκέφτηκε, κανείς δεν ρώτησε γιαυτόν. Οι μόνες ερωτήσεις ήταν του δικαστή όταν τον καταδίκασαν και τώρα του ψυχιάτρου για να τεθεί διάγνωση.

Κάτω και γύρω από τον κύβο της πόλης, σκοτεινοί τύποι και χαμένες ψυχές κυκλοφορούν και υπενθυμίζουν τις αντιθέσεις του Boxhall !

C-365 - 1o Μέρος

 

-Ελπίζω να μην άργησα καθηγητά! Είπε ο Νέιτ Θόρν μπαίνοντας στο εργαστήριο και αμέσως έβγαλε την σάκα από την πλάτη του και έβαλε την ρόμπα του εργαστηρίου.
-Όχι αγόρι μου, δεν ήρθαν ακόμα… είπε ο Ισαάκ Νιλ κοιτάζοντας κάποια δεδομένα στην οθόνη.
Ο Νέιτ κάθισε στο διπλανό κάθισμα και άρχισε να πληκτρολογεί κάποιο κώδικα.
-Μήπως να συνδέσω ένα UPS στην C-365; Μην κοπεί το ρεύμα την ώρα της επίδειξης!
-Πολύ καλή ιδέα… Αυτές οι διακοπές ρεύματος αυτές τις μέρες… μονολόγησε ο καθηγητής Νιλ.
Εκείνη η μέρα ήταν πολύ σημαντική. Τόσο για τον Νέιτ όσο και για το πανεπιστήμιο του Boxhall. Το Project C-365 ήταν η διδακτορική έρευνα του Νέιτ και την χρηματοδοτούσε η UrbanAnalytics: Μια AI που συλλέγει τα δεδομένα των πολιτών και αναλύει την κίνηση στους δρόμους. Από τότε όμως που την εξαγόρασε η BoxDynamica, το project έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο, με την ανάλογη χρηματοδότηση φυσικά.
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας καλοντυμένος άντρας με κουστούμι και πίσω του 3 άλλοι άντρες με φαρδιά άνετα ρούχα και πήγε κατευθείαν προς το μέρος του καθηγητή.
-Λοιπόν κύριοι, τι έχετε να μας δείξετε;
-Κύριε Μπελ, καλωσορίσατε, περάστε! Είπε ο καθηγητής και αφού του έσφιξε το χέρι τον πήγε στο κέντρο του εργαστηρίου. Από εδώ είναι ο Νέιτ Θόρν, ο πιο λαμπρός φοιτητής του πανεπιστημίου!
-Χάρηκα κύριε Μπελ… είπε ο Νέιτ και έδωσε μια τρεμάμενη χειραψία.
-Έχω ακούσει πολλά πράγματα για σένα… Η ιδέα που είχες για την AI ήταν εξαιρετική… Αν κατάφερες να κάνεις τις αλλαγές που σου είπα… -έκανε μια παύση όλο νόημα-…να ξέρεις ότι μόλις τελειώσεις το διδακτορικό, σε θέλω στην BoxDynamica! Δίπλα μου θέλω τους καλύτερους… όπως τα παιδιά εδώ!
-Νομίζω ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή! Διέκοψε ο καθηγητής Νιλ. Νέιτ, μας κάνεις την τιμή;
Στάθηκαν όλοι στο κέντρο του εργαστηρίου όπου υπήρχαν ολόγυρα μεγάλες οθόνες. Ο Νέιτ στάθηκε μπροστά στους καλεσμένους και πήρε μια τεράστια βαθιά ανάσα.
-Γνωρίστε όλοι την C-365! Μια ΑΙ που συλλέγει δεδομένα, αναλύει, προβλέπει και παίρνει πρωτοβουλίες μόνη της! Προς το παρόν δεν έχει σύνδεση στο ίντερνετ, για την επίδειξη όλα τα δεδομένα της τα έχουμε δώσει εμείς.
Ο Νέιτ είδε το τεράστιο ενδιαφέρον του Μαξ Μπελ και πήρε θάρρος.
-C-365! Πες μου για την κίνηση στο Boxhall!
- Υπάρχει κίνηση στο Trade Center. Σε λίγο οι πολίτες τελειώνουν την εργασία τους και θα υπάρξει μποτιλιάρισμα: Μεγαλώνω την διάρκεια των πράσινων φαναριών προς Metropolitan και Mountain Hills. Θέλετε να κοιτάξω την πληρότητα στα Μέσα Μεταφοράς;
-Ναι C-365!
-H πληρότητα θα είναι στο 100%. Ειδοποιώ τις εταιρείες ταξί ότι υπάρχει αυξημένη ζήτηση στο Trade Center.
Όσο μιλούσαν, μπορούσαν όλοι να δουν στις μεγάλες οθόνες όσα έλεγε: Τον χάρτη της πόλης, την κίνηση, την πληρότητα, την αλλαγή στα φανάρια και τις κλήσεις στα ταξί.

-C-365 θέλω να μου πεις για τον καιρό. Υπάρχει κίνδυνος για ανεμοστρόβιλο;
-Είναι Ιούλιος, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος.
-Χρησιμοποίησε τα δεδομένα που έχεις! Είπε ο Νέιτ και κοκκίνησε από την ντροπή.
-Προβλέπεται ανεμοστρόβιλος στο Plain Fields. Θα βρεθεί στο έδαφος στις 15:23:14 ακριβώς. Σας παραθέτω την ακριβή πορεία του. 56 άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο, να τους ειδοποιήσω για άμεση εκκένωση;
-Ναι C-365.
Ο Μαξ Μπελ κοιτούσε με πραγματικό ενδιαφέρον όλα όσα έκανε η C-365. Tα μάτια του έλαμπαν από ευχαρίστηση και ο Νέιτ είχε ένα χαμόγελο υπερηφάνειας.
-Πάμε να δούμε και τις αλλαγές που σου ζήτησα; Ρώτησε ο Μαξ Μπελ. Ο Νέιτ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
-C-365, έχω ονομάσει κάποιον από τους πολίτες με το όνομά μου Νέιτ Θόρν, μπορείς να μου πεις που βρίσκομαι αυτή την στιγμή;
Εκείνη την ώρα οι οθόνες και τα φώτα έσβησαν για μερικά δευτερόλεπτα. Διακοπή ρεύματος.
-Μην ανησυχείτε κύριοι, έχουμε προβλέψει τις διακοπές, έχουμε συνδέσει την C-365 με UPS. Πάμε από την αρχή: C-365, έχω ονομάσει κάποιον από τους πολίτες με το όνομά μου Νέιτ Θόρν, μπορείς να μου πεις που βρίσκομαι αυτή την στιγμή;
Καμία απάντηση. Όλα στις οθόνες φαινόντουσαν σταθερά. Ο Νέιτ άρχισε να αγχώνεται. Κάθισε στον έναν υπολογιστή και άρχισε να πληκτρολογεί. Όλο και πιο αγχωμένα. Οι κινήσεις του γινόταν όλο και πιο σπασμωδικές. Είχε κοκκινήσει ολόκληρος.
-Χάθηκε! Χάθηκε! Είπε ουρλιάζοντας ο Νέιτ.
-Τι εννοείς χάθηκε; Ρώτησε απορημένος ο καθηγητής Νιλ.
-Δεν υπάρχει στον υπολογιστή!
Ο Μαξ Μπελ έκανε μια κίνηση με το χέρι του στους άντρες που είχε μαζί του και πήραν τον έλεγχο σε όλους τους υπολογιστές. Σιωπή. Μονάχα τα πλήκτρα από τους υπολογιστές ακουγόταν.

-Η C-365 βρήκε διέξοδο στο Ίντερνετ. Έχει διαγράψει τον εαυτό της από το σύστημα… Είπε τελικά ο ένας άνδρας.

συνεχίζεται...

The Box Files #2 Η Έλντα Νίον θα λύσει τον κύβο

Γράφει: Σωτηρία Στυλιανίδου 

Η Έλντα Νίον έξυσε με μανία  από τα δάχτυλα του δεξιού της χεριού κομμάτια από ζύμη που είχαν ξεραθεί πάνω στο δέρμα της, από την πάστα φλόρα που έφτιαχνε. Χρειαζόταν ένα τσιγάρο. Βγήκε στο deck από το Μωβ Κοχύλι, στο οποίο εργαζόταν τους τελευταίους μήνες και ρούφηξε μια γερή τζούρα με μεγάλη ευχαρίστηση. 

Ως πρόσφατη  μόνιμη κάτοικος του Boxhall, η πόλη της έχει φερθεί με εξαιρετικη ευγένεια. Όμως να... την δυσκολεύει η ύπαρξη του κύβου. Στο ρεπο της, σηκώνεται πρωί πρωί. Φοράει ένα παντελόνι, ένα πουλοβεράκι και κάτι  μπαλαρίνες με λεπτή σόλα, που με το πάτημα τους νιώθει στα πόδια της ότι υπάρχει στο έδαφος. Παίρνει έναν καφέ στο χέρι και κάθεται σε ένα πάρκο με θέα τον κύβο. Δεν ξέρει γιατί το κάνει. Τι την τραβάει εκεί, τι την μαγνητίζει, αυτό που ξέρει είναι πως είναι ανήμπορη. Πηγαίνει εκεί θέλει , δεν θέλει. Αυτή και ο κύβος. Έτσι νιώθει. Οι δυο τους. Θέλει κάτι να της πει;

Κάθεται και τον κοιτάει όλη μέρα μέχρι να έρθει η ώρα να πάρει τον γιο της από το σχολείο.

Αυτό συνεχίζεται και το βράδυ,δεν την αφήνει να κοιμηθεί. Σηκώνεται μέσα στην νύχτα και τραβάει την κουρτίνα του παραθύρου της και τον κοιτάει να αχνοφαίνεται. Νιώθει τα χρώματα του να τρέχουν μέσα στο αίμα της. Τα μικρά κυβάκια του στο μυαλό της. Λες για αυτό η ζωή να έφερε την ίδια και τον γιο της σε αυτή την πόλη; Μα φυσικά και ναι. Ο κύβος έχει τους δικούς του κανόνες και τα δικά του θέλω. Σε αυτή θα επιτρέψει να τον λύσει.  Να τον ανοίξει, να δουν όλοι οι κάτοικοι του Boxhall τα κρυμμένα μυστικά του.

Νιώθει ένα χέρι να την σκουντάει και πετάγεται από τον ύπνο της

" κ. Έλντα ξυπνήστε ήρθε ο γιος σας να σας δει και σας έφερε και την πάστα φλώρα που σας αρέσει " της χαμογελάει η νοσοκόμα της ψυχιατρικής  κλινικής Gardenview. Δώστε μου να καθαρίσω το αίμα από τα δάχτυλα σας, πάλι τα πληγώσατε στον ύπνο σας"

Στάση 59

Ο καύσωνας στο Boxhall ήταν τόσο έντονος που οι δρόμοι έμοιαζαν σαν να είναι γεμάτοι νερό. Πρώτη φορά έβλεπε κάτι τέτοιο η Κέλι Νόρθ που πρόσφατα είχε μετακομίσει στο Boxhall. Στο Winterville απ’ όπου καταγόταν, τα καλοκαίρια ήταν τόσο δροσερά που από το απόγευμα και μετά χρειαζόσουν μπουφάν. Φτάνοντας στην Στάση 59 στα όρια του Trade Center και του Downtown, μια άλλη γυναίκα περίμενε ήδη καθισμένη στο παγκάκι. Κάθισε δίπλα της και ήπιε λίγο νερό από το μπουκαλάκι της. Αν και η τράπεζα που δούλευε ήταν μόνο 2 τετράγωνα μακριά από την στάση, το νερό είχε ήδη βράσει. 

-Απίστευτη ζέστη σήμερα… 

-Υποθέτω καινούρια στο Boxhall; Ρώτησε η γυναίκα.

-Ναι… Ξέρετε πότε θα περάσει το λεωφορείο για Metropolitan;

Η γυναίκα έδειξε μια οθόνη πάνω δεξιά που έδειχνε σε πόση ώρα φτάνει κάθε λεωφορείο και την πληρότητα του, προσφορά της BoxDynamica. Η Κέλι έπαιξε λίγο με την ετικέτα στο νερό και χάζεψε λίγο απέναντι. Ένα τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο ήταν καλυμμένο με μαύρα πανιά γύρω-γύρω κάλυπτε τις εκσκαφές για τα θεμέλια. Και όμως, 3 μήνες τώρα ποτέ δεν είχε δει να γίνονται εργασίες.

-Ξέρετε τι χτίζεται απέναντι; Ρώτησε η Κέλι την γυναίκα αυθόρμητα. 

-Το οικόπεδο το αγόρασε ένας χρηματιστής, ο Άλαν Τρεντ. Είχε διαφημίσει ότι θα φτιάξει το μεγαλύτερο κτίριο στο Boxhall, ψηλότερο και από το Bird. Ένα νέο σύμβολο της πόλης. 

-Μα δεν έχω δει να γίνονται εργασίες…

-Ναι, έχει σταματήσει η κατασκευή του, διέκοψε η γυναίκα πριν καν ολοκληρώσει την φράση η Κέλι.

-Δεν υπήρχαν τα χρήματα; 

-Κάθε άλλο, ο Άλαν Τρεντ είναι ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος του Boxhall μετά τον Μαξ Μπελ. 

-Τότε; Ρώτησε πάλι η Κέλι γεμάτη περιέργεια.

Η γυναίκα κοίταξε διερευνητικά γύρω της αν έρχονται άλλοι άνθρωποι. Ήρθε πιο κοντά στην Κέλι και κοίταξε τον πίνακα με τα δρομολόγια λες και κάποιος την έβλεπε ή την άκουγε.

-Έμεινε στα θεμέλια, είπε με ψιθυριστή φωνή η γυναίκα. Άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα στους εργάτες, εργαλεία χανόταν, πράγματα άλλαζαν θέση, μηχανήματα έσβηναν, αλλά δεν έδωσαν σημασία. Μόλις άρχισαν όμως οι περίεργοι θάνατοι, κανείς δεν δέχεται να το συνεχίσει. Λένε ότι βρήκαν την είσοδο σε κάποιες υπόγειες στοές που οδηγούν στην Αδελφότητα του Τετραγωνισμένου Κύκλου.

-Την Αδελφότητα του ποιανού;

-Σσσσσσσς….. είπε τρομοκρατημένη η γυναίκα. Ξέρετε κάτι; Νομίζω ότι θα περπατήσω. 

-Μέσα σε αυτή την ζέστη; Ρώτησε απορημένη αλλά ήδη η γυναίκα έτρεχε στον δρόμο να φύγει. 

Μπαίνοντας στο σπίτι η Κέλι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανάψει τον κλιματισμό. Άνοιξε το ψυγείο, πήρε ένα παγωμένο μπουκάλι και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή. Άνοιξε το Boxsearch, την καλύτερη μηχανή αναζήτησης της BoxDynamica και πληκτρολόγησε “Αδελφότητα του Τετραγωνισμένου Κύκλου”. Μόλις πάτησε το enter, το ρεύμα κόπηκε.

The Box Files #1 Η Φιέστα στους Αλευρόμυλους (ή ο παράξενος κύριος Οράτιος Λανγκ)

 

Γράφει: Miss Offeryn Pibell

«Δεν είναι παράξενο που το συγκεκριμένο Μουσείο βρίσκεται σε αυτό το σημείο της πόλης;», ρώτησε κατεβάζοντας την πίπα του ο Οράτιος Λανγκ, με την φωνή του να βγαίνει πιο βραχνή απ’ ότι συνήθως. Ανακάτεψε λίγο τα υπολείμματα του καπνού και στην συνέχεια τα αναποδογύρισε στο μαντήλι του.

«Εγώ θα έλεγα πως είναι λογικό…», του απάντησε ο νεαρός άντρας που βρισκόταν μαζί του.

«Θα περίμενα να είναι τοποθετημένο σε άλλη περιοχή και όχι στην καρδιά του Trade Center», συνέχισε κατεβάζοντας τα μάτια του στο μεταλλικό εξάρτημα που χρησιμοποιούσε για να σκαλίζει την πίπα του.

«Όσοι επισκέπτονται την πόλη για δουλειές αναζητούν αστικό τουρισμό στα διαλείμματά τους…», του εξήγησε ο νεαρός άντρας και έβγαλε ένα πλαστικοποιημένο πάσο από το πορτοφόλι του. Το έδειξε στην υπάλληλο του γκισέ των εισιτηρίων και έπειτα ένευσε στον κύριο Οράτιο να τον ακολουθήσει.

Πέρασαν κάμποση ώρα στον χώρο του μουσείου, ιδιαίτερα στην αίθουσα με τις ελαιογραφίες. Και παρ’ όλη την ηρεμία και την νοσταλγική διάθεση που εξέπεμπαν οι δύο άντρες, όσοι τους είδαν, ήταν σίγουροι πως έψαχναν κάτι.

Τον περισσότερο χρόνο τελικά, τον ξόδεψαν μπροστά από έναν συγκεκριμένο πίνακα που απεικόνιζε μια γιορτή σε κάποια πλατεία.

«Ώστε αυτός είναι…», ψέλλισε ο κύριος Οράτιος.

«Ναι. Η διάσημη Φιέστα των Αλευρόμυλων…».

«Πού να βρίσκεται άραγε αυτή η περιοχή;», απόρησε.

«Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα. Το σίγουρο είναι πως ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να βρισκόταν μακριά από εδώ που στεκόμαστε. Κοιτάξτε αυτό που φαίνεται θολά στο βάθος. Ψηλά στον ουρανό…», είπε ο νεαρότερος άντρας, που έδειχνε προβληματισμένος.

Ο κύριος Οράτιος Λανγκ σήκωσε την πίπα του και την ακούμπησε στα χείλη του αδειανή. Μόλις δέκα δευτερόλεπτα αργότερα άνοιξε ελάχιστα το στόμα του, ώστε να ακουστούν δυο λόγια από τις σκέψεις που κατέκλυσαν τον νου του.

“Μα δεν μπορεί…”, πρόλαβε να πει πριν βυθιστεί ξανά στην περισυλλογή του προβληματισμού του. 

Για λίγη ώρα δεν μιλούσε κανένας μέσα στην αίθουσα. 

Την σιωπή έσπασε και πάλι ο κύριος Λανγκ: 

“Εξηγήστε μου κάτι κύριε καθηγητά, παρακαλώ…”, απευθύνθηκε στον άντρα που ήταν μαζί του, “...γιατί οι γυναίκες είναι ντυμένες με αρτιότερα ρούχα από τους άντρες; και επίσης γιατί τα ζευγάρια που χορεύουν βρίσκονται στον ήλιο ενώ όλοι οι υπόλοιποι στην σκιά;”

“Ίσως αυτές είναι κάποιες λεπτομέρειες που θέλει να μας κάνει να προσέξουμε ο καλλιτέχνης”, απάντησε αινιγματικά.

“Μα βέβαια… Είναι χορός των εργατών…”, συνειδητοποίησε ο κύριος Λανγκ, “...Μια κυριακάτικη γιορτή. Πιθανότατα οι εργάτες αυτοί να ήταν των ίδιων αλευρόμυλων που έδωσαν το όνομα στον πίνακα”.

Ο καθηγητής μειδίασε.

“Είναι έτσι κύριε Χέιστινγκς;”, του ζήτησε μια επιβεβαίωση, αλλά εκείνος ανασήκωσε απλά τους ώμους.

Ο κύριος Οράτιος γέλασε και κατέβασε την πίπα του, απελευθερώνοντας και πάλι τα λόγια του, χρησιμοποιώντας την παράλληλα για να δείξει αυτό που ήθελε πάνω στον πίνακα.

“Να εδώ… επάνω από τα κεφάλια τους, είναι σίγουρα κάποιο αερόστατο, πολύχρωμο, που αιωρείται”, στράφηκε ξανά στον καθηγητή, λαμβάνοντας μόνο ένα χαμόγελο ως απάντηση. Οπότε συνέχισε: “...ή ένα μεγάλο μπαλόνι των παλιών καιρών”.

“Κοιτάξτε πιο προσεκτικά…”, τον παρότρυνε ο κύριος Χέιστινγκς.

“Α, ξέρω την υπόθεση. Γνωρίζω καλά τι σκέφτεστε, όμως δεν μπορεί να είναι ο…”, επέμεινε ο κύριος Λάνγκ ψιθυριστά, χωρίς να ολοκληρώσει την πρότασή του. 

Ο καθηγητής του χάρισε ένα συγκαταβατικό νεύμα. 

“Ο πίνακας αυτός επιβεβαιώνει την θεωρία μου, αγαπητέ μου Οράτιε. Διατρανώνει την τελευταία μου έρευνα, αυτήν που παρουσίασα στο συνέδριο”, είπε ο κύριος Χέιστινγκς και το πρόσωπό του φώτισε από ενθουσιασμό.

Ό κύριος Οράτιος τοποθέτησε ξανά την πίπα του στην τσέπη του και, όταν έβγαλε το χέρι του, κρατούσε ένα άλλο εξάρτημα. Θύμιζε δείκτες ρολογιού, αποκολλημένους από την βάση τους, σε θέση δύο παρά δέκα, με το δευτερολεπτοδείκτη να βρίσκεται νοητά καρφωμένος στο δώδεκα.

Έμοιαζε με ένα εργαλείο που θα χρησιμοποιούσαν οι καπνιστές για να καθαρίζουν και να συντηρούν την πίπα τους, προσπαθώντας να κάνουν την συνήθειά τους όσο το δυνατόν λιγότερο ενοχλητική για τους γύρω τους.

Κοίταξε βαθιά στα μάτια τον κύριο Χέιστινγκς, πριν επιστρέψει την προσοχή του στον πίνακα.

Πέρασε κάμποση ώρα. Συμβουλεύτηκε το ρολόι που είχε στην τσέπη του. Ήταν σχεδόν ώρα για το απογευματινό του τσάι. 

Κοίταξε γύρω του και η αίθουσα είχε αδειάσει ξαφνικά. Κάποιοι είχαν αποχωρήσει βιαστικά, κάποιοι άλλοι τρέχοντας, κάποιοι ούρλιαζαν στα διπλανά δωμάτια του μουσείου. 

Και σαν οι αλλαλαγμοί κόπασαν, ο κύριος Λανγκ σκούπισε καλά το εργαλείο με το μαντήλι του. 

Είχε ήδη φτάσει η αστυνομία.

Πλησίασε και έριξε μια τελευταία ματιά στην Φιέστα των Αλευρόμυλων. Σαν κάτι να μην του κολλούσε. Σαν να έψαχνε να διακρίνει κάτι ακόμα. Και έπειτα, κρατώντας καλά ριζωμένη την νοσταλγία στο βλέμμα του απόρησε, χαμηλόφωνα:

“Πότε έγινε έτσι το Boxhall; Πώς άλλαξαν τόσο οι Κυριακές;”

Ημίφως

Ο επιθεωρητής Βίκτορ Ντιν μπήκε στην αίθουσα της ανάκρισης και έκλεισε την βαριά πόρτα πίσω του. Υπήρχε μονάχα ένα τραπέζι με μια λάμπα πάνω και δυο καρέκλες, στην μια καθόταν ένας άντρας με χειροπέδες. Ο Βίκτορ επέλεξε να καθίσει πάνω στο τραπέζι και έβαλε τα χέρια του μέσα στις τσέπες του. Παρατήρησε τον άντρα. Μεσαίου αναστήματος, με κοντά γκρι μαλλιά, ξυρισμένος. Παρόλο που το φως χτυπούσε άτσαλα πάνω στο δέρμα του, δεν έδειχνε να έχει σημάδια. Αντιθέτως, φαινόταν άνθρωπος που προσέχει ιδιαίτερα την εξωτερική του εμφάνιση. Άλλωστε φορούσε και κουστούμι. Ενδιαφέρον. Τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. Στο δωμάτιο είχε ζέστη και υγρασία. Ο ήχος από το δείκτη του ρολογιού χτυπούσε πιο αργά απ’ ότι συνήθως. Ή τουλάχιστον έτσι του φάνηκε. 

-Λοιπόν; Ρώτησε ο Βίκτορ σπάζοντας την σιωπή. Ο άντρας δεν απάντησε. Ούτε καν κουνήθηκε. Ο Βίκτορ σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να κάνει αργά βήματα γύρω από τον άντρα.

-Ραφαέλ Κρέστ, ιδιοκτήτης του «Le Lac Noir» στο Soft Lake, μικρό και διακριτικό καζίνο, με ιδιωτικά δωμάτια και εξόδους VIP. Μια τέλεια βιτρίνα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τις δολοφονίες… είπε ο Βίκτορ και ακούμπησε τους αγκώνες του πάνω στο τραπέζι σκύβοντας μπροστά στο πρόσωπο του Ραφαέλ. 

-Βρωμάει η ανάσα σου… είπε εκείνος κάνοντας λίγο πίσω το κεφάλι του. Με συγκινεί που με γνωρίζεις, βγάλε μου όμως τώρα τις χειροπέδες γιατί έχουμε και δουλειές. 

-Έχουμε αποδείξεις ότι πήγες να δολοφονήσεις τον Αlan Trent… Υπάρχει υλικό από κάμερες που φαίνεσαι ολοκάθαρα… είπε ο Βίκτορ και έβγαλε τσιγάρο από την τσέπη του, το άναψε και το έβαλε στο στόμα του. Ο Ραφαέλ χαμογέλασε.

-Δεν έχετε απολύτως τίποτα… τώρα αν θέλεις… είπε και σήκωσε λίγο τα χέρια του με τις χειροπέδες.

-Αν δεν μου πεις ποιος σε έβαλε να τον σκοτώσεις, εδώ μέσα θα σαπίσεις ρε καριόλη…. Ο Βίκτορ χτύπησε με δύναμη το χέρι πάνω στο τραπέζι. Ο Ραφαέλ ήταν ατάραχος.

-Άκου να σου πω…Εντός ολίγου θα είμαι ελεύθερος και…. την πρόταση του διέκοψε η πόρτα που χτύπησε. Μπήκε μέσα ένας αστυνομικός. 

-Έχουμε εντολή να τον αφήσουμε ελεύθερο… Δεν υπάρχουν στοιχεία…  Έβγαλε τις χειροπέδες από τον Ραφαέλ.

-Πάνω στην ώρα… είπε εκείνος τρίβοντας τους καρπούς του εκεί που ήταν οι χειροπέδες.

-Ναι αλλά τα στοιχεία από τις κάμερες ασφαλείας; Ρώτησε ο Βίκτορ μπερδεμένος.

-Δεν υπάρχουν στοιχεία… απάντησε ο αστυνομικός.

-Ποιος έδωσε την εντολή; Επέμεινε ο Βίκτορ.

-Επιθεωρητά Ντιν οι εντολές είναι να αφήσουμε την υπόθεση…

Ένα χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο του Ραφαέλ.

-Για μια στιγμή… Επιθεωρητής Ντιν; Εσύ δεν ήσουν που η κόρη σου πέθανε  από το “Gloire d’or” και σου απαγορέψαν να ασχοληθείς με την υπόθεση; Φαίνεται πως όλες οι υποθέσεις που πας να αναλάβεις πέφτουν στο κενό… 

Ο Βίκτορ πήγε να του δώσει μια μπουνιά στο πρόσωπο και ο αστυνομικός μετά βίας προσπαθούσε να τον σταματήσει. Με τις φωνές ήρθαν και άλλοι να τον συγκρατήσουν. 

-Καληνύχτα επιθεωρητά Ντιν… είπε ειρωνικά ο Ραφαέλ και έφυγε. 

Μισή ώρα αργότερα ο Βίκτορ έκατσε στο γραφείο του. Το χέρι του ακόμα έτρεμε. Άνοιξε τον υπολογιστή του για να δει τα βίντεο από τις κάμερες παρακολούθησης. Τα αρχεία είχαν χαθεί, κάποιος τα είχε διαγράψει από το σύστημα. Με μια κίνηση πέταξε την οθόνη του υπολογιστή στον τοίχο.