Boxhall Elections 2025: Η Ώρα της Κάλπης!

Boxhall Elections 2025 #4 - Φρανκ Κάρτερ

Γράφει : (Οι ιστορίες των υποψηφίων δημάρχων έχουν γραφτεί από διαφορετικά πρόσωπα. Το όνομα του κάθε συγγραφέα θα αποκαλυφθεί μετά το τέλος των εκλογών, με την ανακήρυξη του νέου Δημάρχου) 

 Η μικρή εξέδρα είχε στηθεί μπροστά στο αστυνομικό τμήμα του Boxhall. Δημοσιογράφοι και φωτογράφοι είχαν πιάσει τις πρώτες σειρές, ενώ ο κόσμος που είχε μαζευτεί πίσω περίμενε υπομονετικά την άφιξη του κρατώντας φωτογραφίες του. Η επικείμενη υποψηφιότητα του ψιθυριζόταν από μήνες στην πόλη και επιτέλους είχε φτάσει η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Η φιγούρα του φάνηκε να ανεβαίνει στην εξέδρα και να στέκεται μπροστά στα μικρόφωνα. Τα ψαρά  μαλλιά και το λευκό μουστάκι του έλαμπαν κάτω από τον πρωινό ήλιο, το γκρι βλέμμα του διαπερνούσε τα γυαλιά όρασης και όπως πάντα ήταν απλά ντυμένος: Ένα μπλε τζιν, ένα ριγέ πουκάμισο και μια μπλε καζάκα. Οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά, ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγάζει “Ήρωας! Ήρωας!” και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του. 
-Όλοι με γνωρίζετε, ονομάζομαι Φρανκ Κάρτερ! Δεν επέλεξα τυχαία αυτό το σημείο για να κάνω την ανακοίνωση μου. Υπηρέτησα το Boxhall για πολλές δεκαετίες μέσα από το Σώμα της Αστυνομίας. Όταν έγινα Αρχηγός, εξαρθρώθηκε η μεγαλύτερη οργάνωση Μαφίας της πόλης. Για την προσφορά μου αυτή, μου απονεμήθηκε η μεγαλύτερη τιμή της πόλης, ο Χρυσός Κύβος του Boxhall. Τώρα, έπειτα από την συνταξιοδότηση μου από το Σώμα, ήρθε η στιγμή να υπηρετήσω την πόλη από μια άλλη θέση. Από εκείνη του Δημάρχου. Για να κάνουμε πάλι το Boxhall μια πόλη ασφαλή, χωρίς διαφθορά. Για να μπορούμε να κυκλοφορήσουμε και πάλι στους δρόμους χωρίς φόβο. Ανακοινώνω λοιπόν επίσημα την υποψηφιότητα μου για Δήμαρχος! Ευχαριστώ!
Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει και πάλι “Ήρωας” και να χειροκροτεί μανιασμένα. Ο Φρανκ κατέβηκε από τα δυο σκαλάκια στο πλάι και χαιρέτησε δυο αστυνομικούς που τον περίμεναν. Πιο δίπλα μια δημοσιογράφος έδινε ζωντανά το ρεπορτάζ:
-…Φρανκ Κάρτερ επίσημα υποψήφιος δήμαρχος. Έγινε σύμβολο της πόλης όταν επί αρχηγίας του….
Ο Φρανκ μπήκε μέσα στο αρχηγείο της αστυνομίας. Κάποιοι αστυνομικοί ήταν μαζεμένοι στην σειρά και του έδιναν συγχαρητήρια. Άλλωστε δεν ήταν μόνο αγαπητός στους πολίτες, ήταν πολύ αγαπητός και στο Σώμα. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν γιορτινή, ο Φρανκ είχε ένα τεράστιο χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του. Πήγαινε από γραφείο σε γραφείο και χαιρετούσε τους πάντες. 
-Συγχαρητήρια αρχηγέ μου! Είμαστε μαζί σου!
-Σε ευχαριστώ πολύ Βίκτορ! Ο Αρχηγός; Στο γραφείο του; Ρώτησε ο Φρανκ και ο Βίκτορ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Κατευθύνθηκε προς το γραφείο του Αρχηγού και χτύπησε την πόρτα. 
-Περάστε! Ακούστηκε μια βροντερή φωνή από μέσα και ο Φρανκ άνοιξε την πόρτα. 
-Ήρθα να χαιρετήσω…
-Αρχηγέ μου! Είπε και σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα. Έσφιξε θερμά τα χέρια του Φρανκ.  Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία! 
-Τώρα εσύ είσαι ο Αρχηγός! Απάντησε με μετριοφροσύνη ο Φρανκ. 
-Αφού ξέρεις ότι για όλους μας θα είσαι για πάντα ο Αρχηγός μας… είπε και έδειξε με νόημα τον τοίχο. Μια τεράστια φωτογραφία του Φρανκ Κάρτερ, ντυμένος με την στολή του, τα παράσημα του και τον Χρυσό Κύβο στόλιζε το γραφείο. 
Οι δυο άντρες κάθισαν στις δυο πολυθρόνες. 
-Είμαι σίγουρος πως αν βγεις δήμαρχος, θα μπορέσουμε να βάλουμε τάξη σε αυτή την πόλη.
-Είμαι πολύ αισιόδοξος… απάντησε ο Φρανκ. Αλήθεια, με την υπόθεση με την μαφία που μου έλεγες, σε τι στάδιο βρίσκεστε;
-Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι το Gloire D’Or το έχουν στην Αποθήκη 32 στο Garden. Τις επόμενες μέρες θα κάνουμε αιφνιδιαστική έρευνα…
-Πολύ καλά θα κάνετε, πρέπει να την οργανώσετε καλά όμως… απάντησε ο Φρανκ σκεφτικός. 
Το τηλέφωνο στο γραφείο άρχισε να χτυπάει. Ο Αρχηγός σηκώθηκε να απαντήσει και ο Φρανκ του έκανε νόημα ότι έπρεπε να φύγει. Πήρε το ασανσέρ και πάτησε το κουμπί για το υπόγειο. Ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο του και μπήκε μέσα. Έπιασε το τηλέφωνο του και σχημάτισε έναν αριθμό.
-Έλα, πρέπει να αδειάσετε άμεσα την αποθήκη, μας έχουν εντοπίσει. Κάντε το άμεσα… είπε με σοβαρότητα ο Φρανκ και έκλεισε το τηλέφωνο.

Boxhall Elections 2025 #3 - Λένα Ντε Στίνο

 

Γράφει : (Οι ιστορίες των υποψηφίων δημάρχων έχουν γραφτεί από διαφορετικά πρόσωπα. Το όνομα του κάθε συγγραφέα θα αποκαλυφθεί μετά το τέλος των εκλογών, με την ανακήρυξη του νέου Δημάρχου)

Η μεγάλη συνέντευξη της Λένα Ντε Στίνο στην Μις Όφερυν Πιμπέλ

Το τηλέφωνό μου χτύπησε την προηγούμενη Κυριακή. Ήταν κάπως αργά και παρόλο

που ετοιμαζόμουν να στείλω το άρθρο μου στην Winterville Post, κάτι με κρατούσε

πίσω. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό, δεν πιστεύω στα προαισθήματα ή σε οποια αίσθηση

υπερβαίνει τις πέντε που μπορώ να καταλάβω. Ωστόσο, στο ακουστικό υποδέχθηκα μια

φωνη ξεχασμένη από καιρό.

Σε αυτήν την συνέντευξη, παρόλο που επιλέγω να την δημοσιεύσω σε ένα μέσο,

άσχετο με το Boxhall, θα αποκαλύψω κάτι που δεν περίμενα ποτέ.

Κυρίες και κύριοι, η Λένα Ντε Στίνο.

Μ.Ο.Π.: Γιατί επέλεξες να μιλήσεις σε ένα μέσο εκτός του Boxhall για κάτι που αφορά

την πόλη των προγόνων σου;

Λ.Ν.Σ.: Αρχικά, θέλω σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου, αγαπημένη μου Μις Πιμπέλ.

Έχω σκοπό να πω κάποια σημαντικά πράγματα και, δυστυχώς, το επίσημο μέσο της

υπέροχης πολης μας δεν μου εμπνέει εμπιστοσύνη τελευταία.

Μ.Ο.Π.: Ποια είναι αυτά τα σημαντικά πράγματα;

Λ.Ν.Σ.: Αισθανόμαστε πως έχει έρθει ο καιρός να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση

τους. Η διαφθορά και η έλλειψη διαφάνειας στο Boxhall έχει χτυπήσει στο απροχώρητο.

Ήδη, μας έχουν προσεγγίσει σπουδαίοι ακαδημαϊκοί, άνθρωποι των γραμμάτων και της

τέχνης, καθώς και υπάλληλοι του Δήμου και μας προειδοποίηση πως η κατάσταση έχει

φτάσει στο απροχώρητο.

Μ.Ο.Π.: Θέλετε να προβείτε σε επίσημες καταγγελίες;

Λ.Ν.Σ.: Αγαπητή Μις Πιμπέλ… μπορώ να σε λέω Όφερυν; Λοιπόν, γνωριζόμαστε πολλά

χρόνια. Γνωρίζεις πως δεν λειτουργώ ποτέ έτσι.

Μ.Ο.Π.: Ναι, αλλά αυτήν τη φορά, ένας πολύ στενός σας φίλος, ο κύριος Χέιστινγκς,

δολοφονήθηκε στο μουσείο από κάποιον που χαίρει την εύνοια της τρέχουσας

δημαρχίας! Και το εγκλημα, τόσους μήνες μετά, δεν έχει ακόμα διαλευκανθει.

Λ.Ν.Σ.: Ακριβώς! Και με λυπεί πολύ αυτό. Παρατηρούμε τρομακτική αύξηση της

εγκληματικότητας και της διαπλοκής, καθώς και πολλαπλασιασμό των μυστικών

οργανώσεων. Επίσης, από την άλλη, όπως γνωρίζετε κι εσείς από πρώτο χέρι, δεν

υπάρχει καθόλου αντικειμενική ενημέρωση.

Μ.Ο.Π.: Σκοπεύετε να κάνετε κάτι για αυτό;

Λ.Ν.Σ.: Υπάρχει χρόνος και διάθεση να διορθωθούν όλα. Και υπάρχει και η ηθική

υποχρέωση απέναντι στον σπουδαίο δημιουργό της πόλης μας. Και ποιος είναι πιο

κατάλληλος να το πετύχει αυτό από κάποιο που πονάει το Boxhall σαν κάτι δικό του.

Μ.Ο.Π.: Ανακοινώνετε δηλαδή την υποψηφιότητά σας στις επικείμενες εκλογές; Χωρίς

καν να έχετε την ανοχή, πόσο μάλλον την στήριξη, του κορυφαίου μέσου της πόλης;

Λ.Ν.Σ.: Σωστά, η παράταξη μας ΚΥΒ.Ο.Σ., θα συμμετάσχει στην εκλογική αναμέτρηση,

με εμένα την ίδια επικεφαλής. DΞST1NY και Ντε Στίνο μαζί, για μια ουσιαστική αλλαγή.

Μ.Ο.Π.: Μπορείτε να μας ενημερώσετε για το πρόγραμμά σας; Είναι μια πρόταση που

σίγουρα θα συζητηθεί…

Λ.Ν.Σ.: Οι πολίτες του Boxhall θα ενημερωθούν πολύ σύντομα.

Μ.Ο.Π.: Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι καλή επιτυχία.

Θυμίζουμε πως η Λένα Ντε Στίνο είχε αυτοεξοριστεί από το Boxhall, αντιδρώντας στις

κατηγορίες περί μη-καθαρότητας της καταγωγής της, λόγω του διαφορετικού χρώματος

στα μαλλιά της από τους υπόλοιπους της ευπατρίδους οικογενείας. Είναι κοινωνιολόγος,

λέκτορας στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο του Winterville και Επισκεπτρια (!) Καθηγήτρια

στο Rubik University του Boxhall.

Boxhall Elections 2025 #2 - Αλεξάντερ Κάιν

 

Γράφει : (Οι ιστορίες των υποψηφίων δημάρχων έχουν γραφτεί από διαφορετικά πρόσωπα. Το όνομα του κάθε συγγραφέα θα αποκαλυφθεί μετά το τέλος των εκλογών, με την ανακήρυξη του νέου Δημάρχου) 

Ο Αλεξάντερ Κάιν, διέσχιζε οδικώς τη γέφυρα του Box για να περάσει από την περιοχή του Downtown στο Trade Center. Την ολοκαίνουρια Royce του οδηγούσε ο έμπιστος σοφέρ του, ο Τεντ. Ο ίδιος καθόταν στο πίσω κάθισμα. Κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο και χωρίς να πάρει το βλέμμα του ρώτησε:  

Καλά πήγε σήμερα, δεν συμφωνείς Τεντ;

Μάλιστα κύριε, ήταν η λιτή απάντηση του σοφέρ.

Ο Αλεξάντερ χαμογέλασε. Λεπτές γραμμές σχηματίστηκαν πάνω από τα ροδαλά μάγουλά του. Συνέχισε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Τον κόσμο, την πόλη, τον ουρανό. Όλα αυτά σύντομα θα ήταν δικά του. Ήταν σίγουρος. Η ομιλία  του είχε πάει περίφημα. 

Μόλις ένας μήνας είχε περάσει από την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για τη δημαρχία του Boxhall. Ήταν ήδη γνωστός στους επιχειρηματικούς κύκλους της πόλης αλλά το ευφυές μυαλό του σε συνδυασμό με την ευφράδεια λόγου του αποκάλυπταν μια ηγετική φυσιογνωμία η οποία τον είχε βοηθήσει να ανέβει ψηλά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Επιπλέον έχαιρε τεράστιας υποστήριξης από τα πιο δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με το αζημίωτο φυσικά. Και μετά τη σημερινή ομιλία του στην κεντρική πλατεία του Downtown όπου είχαν μαζευτεί χιλιάδες κόσμου θα έλεγε κανείς με σιγουριά ότι ήταν το απόλυτο φαβορί. Από τους λοιπούς υποψήφιους κανείς έως τώρα δεν είχε ανάλογες επιτυχίες. Ήταν φανερό πως δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. 

Η Royce σταμάτησε. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Με μια γρήγορη κίνηση κούμπωσε το σταυρωτό γκρι σακάκι του πανάκριβου κουστουμιού του δια χειρός Τζίτζι ντε Φέρο και προχώρησε προς την είσοδο του Bird. Ψηλός κι ευθυτενής, στην πορεία έκανε μια δυο στάσεις ανταλλάσσοντας βιαστικές αλλά ένθερμες χειραψίες με περαστικούς που τον αναγνώριζαν και ήθελαν να του μιλήσουν για να τον συγχαρούν για την υποψηφιότητά του. Το χαμόγελο ήταν μόνιμο στα χείλη του. Χαιρέτησε τον θυρωρό με το μικρό του όνομα ενώ έμπαινε στο μεγαλοπρεπές κτίριο του Bird. Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισε να νιώθει αλλεπάλληλες δονήσεις από το κινητό του που ήταν φυλαγμένο στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Δεν αντέδρασε. Κοίταξε το Bolex του. Η ώρα ήταν τρεις και πέντε πρώτα λεπτά. Η πρώτη δημοσίευση για την επιτυχία της ομιλίας του ήταν προγραμματισμένη να βγει στο Boxhall Review στις τρεις ακριβώς. Είχε φροντίσει γι’ αυτό  το γραφείο επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων της εταιρείας που είχε αναλάβει την προεκλογική του εκστρατεία. Σίγουρα θα επρόκειτο για σχόλια, μηνύματα και πιθανόν ευχαριστήρια των χορηγών. Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και πέρασε μέσα. Πάτησε τον αριθμό 48. Η πόρτα έκλεισε. Οι δονήσεις για λίγο έπαψαν. Το κινητό δεν είχε σήμα μέσα στο ασανσέρ. Ξεκούμπωσε κι έβγαλε το σακάκι του. Σε λίγο η πόρτα άνοιξε και πάλι. Μ’ ένα βήμα βρέθηκε στο γραφείο του. Τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα. 

Όταν τελικά μετά από ώρες ο Αλεξάντερ έμεινε μόνος αποφάσισε να δει τα μηνύματα στο κινητό του. Όπως το περίμενε. Αμέτρητα συγχαρητήρια κι ευχές για νίκη. Συνέχιζε να κάνει scroll ώσπου η ματιά του έπεσε σε μια λιγότερο μακροσκελής φράση: «Ξέρω τι έκανες!» Πάγωσε. Ανοιγόκλεισε τα μάτια. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι διάβασε σωστά. Το χέρι του κατευθύνθηκε μηχανικά  προς το λαιμό του. Τράβηξε τον κόμπο της γραβάτας. Σειρά είχε το ντουλάπι με τα ποτά. Το άνοιξε. Πήρε από μέσα ένα μπουκάλι Famous Boxholic Finest Whisky. Πήρε κι ένα κρυστάλλινο χαμηλό ποτήρι. Το γέμισε μέχρι τη μέση και το κατέβασε μονορούφι. Έβαλε δεύτερο. Πρόσθεσε και δύο παγάκια. Κρατώντας το ποτήρι σωριάστηκε στην πολυθρόνα δίπλα στην τζαμαρία. Έξω είχε ήδη σκοτεινιάσει. Τα φώτα της πόλης απλώνονταν μπροστά του. Έκλεισε τα μάτια. Βρέθηκε στο New Town 30 χρόνια πριν. 

Το New Town ήταν τότε μια μικρή συνοικία μεταναστών στα προάστια του Boxhall. Ο Αλεξάντερ ήταν μόλις 18 χρονών μα ήδη γεμάτος φιλοδοξίες. Δούλευε σε ένα μικρό καφέ που ανήκε στον πατέρα του κολλητού του, του Ρίτσαρντ  για να μαζέψει λεφτά και να φύγει μόλις τέλειωνε το σχολείο. 

Τότε γνώρισε την Άννα. «Λα μπέλα Άννα». Είχε έρθει με τους γονείς της από την Ιταλία λίγα χρόνια νωρίτερα. Ήταν λίγο μεγαλύτερή του και δούλευε στο μαγαζί με τα ρούχα απέναντι από το καφέ. Την ήθελε. Πολύ. Κι ένα βράδυ την έκανε δική του. 

Είχε πιεί αρκετά στο πάρτυ που έκανε ο Ρίτσαρντ για τα γενέθλιά του. Θυμόταν ακόμα καθαρά τη φωνή της να τον εκλιπαρεί ενώ το σώμα της πάλευε να ξεφύγει: « Άφησέ με!!! Σε παρακαλώ….». 

Κανείς δεν την ξαναείδε. Φήμες έλεγαν πως είχε κλεφτεί μ’ έναν νεαρό που δεν ενέκρινε ο πατέρας της. Άλλοι πάλι πως είχε ερωτική απογοήτευση και χάθηκε στα παγωμένα νερά του Riverstone. Ο Αλεξάντερ λίγο αργότερα έφυγε για πάντα από το New Town.

Το κινητό του άρχισε πάλι να δονείται τραβώντας τον απ’ τις σκέψεις του. Η οθόνη έλαμψε στο σκοτάδι. 

« Όλα θα βγουν στο φως!» 

Ακολουθούσε ένα αρχείο βίντεο. Πάτησε Play. Η εικόνα τρεμόπαιξε. Σε μια παλιά VHS εγγραφή από το 1995 είδε τον εαυτό του νέο, να γελάει, να τραβάει με δύναμη μια κοπέλα σε ένα στενό ενώ έβαζε το χέρι του στο στόμα της για να πνίξει τις φωνές της. 

Το κρυστάλλινο ποτήρι γλίστρησε απ’ το χέρι του κι έγινε χίλια κομμάτια. Σηκώθηκε απότομα. Πήγε προς την τζαμαρία. Έψαχνε απεγνωσμένα να την ανοίξει, να μπει αέρας, να συγκρατήσει τα σωθικά του. Κοκάλωσε. Μπροστά του στο τζάμι δεν έβλεπε πια τον λαμπερό υποψήφιο δήμαρχο. Μόνο ένα μικρό κυρτό ανθρωπάκι.

Κι εκεί στον 48ο όροφο του Bird, ο Αλεξάντερ Κάιν κατάλαβε πως η νίκη είχε ήδη χαθεί, πολύ πριν την αναμέτρηση... Ή μήπως όχι;

Boxhall Elections 2025 #1 - Η Αποκάλυψη

Στο Trade Center γινόταν το αδιαχώρητο: Δημοσιογράφοι και πάρα πολύς κόσμος είχε μαζευτεί μπροστά στο Δημαρχείο του Boxhall όπου είχε στηθεί μια τεράστια σκηνή με γιγαντοοθόνες. Ο Χέκτορ Θόρν, ο μακροβιότερος δήμαρχος του Boxhall, έδινε την μεγάλη προεκλογική ομιλία του. Τα τραγούδια που έπαιζαν από τα ηχεία, έδιναν τον μαχητικό παλμό που χρειαζόταν σε αυτή τη τόσο σημαντική στιγμή. Κι’όμως, ο Χέκτορ δεν είχε κανένα άγχος. Είχε δώσει πολλές προεκλογικές ομιλίες στη ζωή του και με τις πληροφορίες που είχε στα χέρια του, ήταν απόλυτα σίγουρος πως θα είναι μια ακόμα νικηφόρα προεκλογική μάχη. Στάθηκε στην άκρη της σκηνής, έφτιαξε το γκρι κουστούμι του, ίσιωσε την γραβάτα και όρμηξε με χαμόγελο στην σκηνή. Τα φλας άστραψαν κάνοντας την νύχτα μέρα και ο ενθουσιασμός με τα συνθήματα του κόσμου, ακούστηκαν σε ολόκληρη την πόλη. Ο Χέκτορ Θόρν χαιρέτησε το πλήθος και έμεινε για λίγο σιωπηλός να απολαύσει την στιγμή. Έπειτα με ένα νόημα του χεριού του, η μουσική χαμήλωσε και τα φώτα σταμάτησαν όλα πάνω του.

-Ονομάζομαι Χέκτορ Θόρν! Με την φράση του αυτή το πλήθος άρχισε να παραληρεί. Ο Χέκτορ χαμογέλασε και περίμενε να ησυχάσει το κοινό. Και έπειτα επανέλαβε:

-Ονομάζομαι Χέκτορ Θόρν και ζητώ ακόμα μια φορά την ψήφο σας! Όλα αυτά τα χρόνια που μου έχετε δείξει εμπιστοσύνη, έχουμε καταφέρει να μεταμορφώσουμε το Boxhall στην πόλη που όλοι θα ήθελαν να ζήσουν! Μαζί το κάναμε αυτό! Με την δύναμη που μου δώσατε! Το ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις εκλογές, είναι αν έχουμε την πολυτέλεια να τα ρισκάρουμε όλα αυτά με υποψήφιους αμφιβόλου ηθικότητας! 

Εκείνη την στιγμή ένας μακρόσυρτος ήχος κούφανε τους πάντες. Στην οθόνη πίσω από τον Χέκτορ και τις υπόλοιπες που ήταν στημένες, φάνηκε ένα μπλε μάτι…

#HelloBoxhall! Eίστε σίγουροι ποιον πάτε να στηρίξετε; 

Στις οθόνες άρχισε να παίζει σκηνές παρμένες από κάμερες ασφαλείας. Τον Χέκτορ Θόρν να ανεβαίνει στο κότερο του Μαξ Μπελ. Έπειτα τους δυο άντρες καθισμένους… Τον διάλογο με τον Μαξ Μπελ… “Είναι όλα όσα συμφωνήσαμε”... Τα χρήματα… Το στικάκι που πήρε… και έπειτα “Ο Κύβος ξέρει… I’m DΞST1NY”. 

Μαύρες οθόνες. Σιωπή. Ο ενθουσιασμός του πλήθους είχε μετατραπεί σε μούδιασμα. Άρχισαν οι πρώτες αποδοκιμασίες. Τόσα χρόνια πίστευαν πως ήταν ο καλύτερος δήμαρχος που πέρασε ποτέ από την πόλη, μα τώρα αποδεικνύεται πως ήταν εξαρτημένος από ιδιωτικό συμφέρον. Δεν κοιτούσε το καλό της πόλης αλλά της BoxDynamica, γι’αυτό της είχε αναθέσει όλες τις δημοτικές επενδύσεις στην τεχνολογία. Κάποιος πέταξε ένα μπουκάλι στην σκηνή. Και έπειτα ξέσπασε ένα απίστευτο κύμα βίας και χάους. 

Ο Χέκτορ φυγαδεύτηκε κατευθείαν από την σκηνή με την φρουρά ασφαλείας του και μπήκε στο αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο του. Ο οδηγός του πάτησε το γκάζι και μαρσάροντας έφυγε προς το Mountain Hills. Την σιωπή στο αυτοκίνητο διέκοψε το κινητό του Χέκτορ. Κοίταξε την αναγνώριση κλήσεων και το σήκωσε.

-Τι στο διάολο ήταν αυτό; ρώτησε ο Χέκτορ απαντώντας φωνάζοντας στο τηλέφωνο.

-To υλικό είναι από τις κάμερες ασφαλείας… Κάπως τις ανέκτησε… ακούστηκε η φωνή του Μαξ Μπελ.

-Περίμενα ένας τεχνολογικός κολοσσός όπως η BoxDynamica να έχει καλύτερη ασφάλεια…

-Η DΞST1NY βρίσκεται παντού… Είναι αδύνατον να την εντοπίσεις ή να την περιορίσεις…

-Ωραία δουλειά έκανε ο γιός μου… είπε ειρωνικά ο Χέκτορ Θόρτον και ξεφύσηξε. Μπορείς να μου πεις γιατί στράφηκε ενάντια στους δημιουργούς της;

-Αδύνατον να το γνωρίζω… Αλλά ξέρεις.. Δεν καταστράφηκες μόνο εσύ… Σου έδινα πληροφορίες και μου έδινες πολιτική κάλυψη…

-Δεν την έχεις πια. Θα πρέπει να αποσύρω την υποψηφιότητα μου… Σε κλείνω.

-Χέκτορ; 

-Ναι;

-Να εύχεσαι να μην έρθει ποτέ σε επαφή ο Κύκλος των Χαμένων Κυβιστών με την DΞST1NY… είπε ο Μαξ Μπελ και έκλεισε το τηλέφωνο. 

Boxhowl #5 - Η Αδελφότητα του Τετραγωνισμένου Κύκλου

 

Ήταν άλλη μια βαρετή βραδιά στο εργοτάξιο του Άλαν Τρέντ. Από τότε που αποφάσισε να συνεχίσει η κατασκευή του Apex, το νέο ψηλότερο κτίριο στο Boxhall, ο Σαμ Χάρις είχε προσληφθεί ως νυχτοφύλακας για να προσέχει τον χώρο. Είχε φυσικά ακούσει για τα φαντάσματα, τους μυστηριώδεις θανάτους και τα υπόλοιπα μεταφυσικά που σταμάτησαν την κατασκευή, αλλά δεν τα πίστευε και πολύ αυτά τα πράγματα. Άλλωστε είχε ανάγκη αυτή τη δουλειά, με ένα νεογέννητο μωρό στο σπίτι, τα έξοδα είχαν ανέβει κατακόρυφα. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν 23:57. Ακόμα 6 ώρες μέχρι να σχολάσει. Έβγαλε το τοστάκι του για να φάει και κοίταξε την κάμερα. Η βροχή που έπεφτε πάνω στην λαμαρίνα του κουβουκλίου του, δημιουργούσε έναν μονότονο θόρυβο. Πάλι θα γέμιζε όλο το εργοτάξιο με λάσπη, ευτυχώς που φορούσε γαλότσες. Έριξε άλλη μια ματιά στην κάμερα όταν είδε ότι δεν δείχνει τίποτα. Κοίταξε από το παράθυρο να δει τι συμβαίνει αλλά ξαφνικά και οι λιγοστοί προβολείς έσβησαν. Έβαλε γρήγορα το αδιάβροχο του και άρπαξε τον φακό του. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω στη βροχή. Μέσα από το θόρυβο της βροχής που συνεχώς δυνάμωνε άκουσε βαριές αλυσίδες να σέρνονται. Με νευρικές κινήσεις έστρεφε τον φακό του γύρω του, μα τίποτα δεν φαινόταν. Μια αστραπή φώτισε για λίγο το εργοτάξιο. Και ήταν εκεί, μερικές φιγούρες με μαύρους μανδύες και χοντρές αλυσίδες στο λαιμό στέκονταν μερικά μέτρα μακριά του. Έστρεψε τον φακό προς το μέρος τους να δει τα πρόσωπά τους αλλά το φως γύρισε πίσω και τυφλώθηκε. Είναι δίχως άλλο τα φαντάσματα που λέγανε οι ιστορίες, σκέφτηκε.

-Ποιοι είστε; Φώναξε όσο πιο αποφασιστικά μπορούσε. Αλλά το ελαφρύ τραύλισμα της φωνής του πρόδιδε τον φόβο του. Οι φιγούρες δεν απάντησαν. Έβγαλε το όπλο του να τους σημαδέψει αλλά το χέρι του έτρεμε τόσο πολύ, που το όπλο έπεσε μέσα στις λάσπες. Άρχισαν να τον πλησιάζουν απειλητικά. Έκανε βήματα προς τα πίσω, μέχρι που σκόνταψε και έπεσε στο έδαφος. Οι φιγούρες στάθηκαν από πάνω του, φορούσαν μάσκες από καθρέφτη. Στο πρόσωπό τους έβλεπε το δικό του πρόσωπο. Τρομοκρατημένο και γεμάτο λάσπες.

-Σας παρακαλώ… Έχω οικογένεια… παρακάλεσε τραυλίζοντας. 

Ο ένας από αυτούς έβγαλε την χοντρή αλυσίδα από το λαιμό του με αργές κινήσεις. Την πέρασε στον λαιμό του Σαμ.

-Σπάσε τα δεσμά του Κύβου… είπε η φιγούρα ψιθυρίζοντας.

Το ξημέρωμα είχε σταματήσει η βροχή. Ο Τομ Κάρτερ πάρκαρε έξω από το εργοτάξιο του Apex. Πήρε την βάση με τους δυο καφέδες, έναν για εκείνον για να ξυπνήσει πριν πιάσει δουλειά και έναν για τον Σαμ, μετά από την νυχτερινή βάρδια σίγουρα θα τον χρειαζόταν. Βρήκε την πόρτα του εργοταξίου ορθάνοιχτη. Περίεργο. Μπήκε μέσα με αργά βήματα και κοίταξε τριγύρω. Επικρατούσε μια ανατριχιαστική ηρεμία. Γύρισε το κεφάλι του και είδε τον Σαμ πεσμένο μέσα στις λάσπες. Έτρεξε κοντά του. Ήταν νεκρός. Γύρω από τον λαιμό του ήταν μια βαριά αλυσίδα και στο πρόσωπο του είχε μια έκφραση τρόμου. Και στο στήθος του ήταν μια σφραγίδα με έναν κύβο με αλυσίδες που σπάνε.

Boxhowl #4 - Αντανάκλαση

 

H Έβελιν Μπρούκς έκανε δυο βήματα πίσω και τον κοίταξε. Σίγουρα έγερνε λίγο από δεξιά. Πλησίασε, έκανε δυο μικρές διορθωτικές κινήσεις και έπειτα ξανά δυο βήματα πίσω. Τα μάτια της έλαμψαν και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Μεγάλος, τετράγωνος, με έναν σκαλιστό μεγάλο Κύβου στην κορυφή και τριγύρω λουλούδια χρυσά. Είχε βρει τον καθρέφτη λίγο νωρίτερα το βράδυ στα σκουπίδια καθώς γύριζε από την δουλειά. Άραγε ποιος να το πέταξε; Λίγη σημασία είχε για εκείνη. Άλλωστε τα σκουπίδια ενός, είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου. Έτσι λένε. Το μόνο σίγουρο ήταν πως ήταν ακριβώς αυτό που έλλειπε στον άδειο τοίχο απέναντι από το κρεβάτι της. Κοιτάχτηκε λίγο και γύρισε τα μαύρα της μαλλιά πίσω από τα αυτιά της. Πήρε το ντεμακιγιάζ και άρχισε να ξεβάφεται. Έτριψε δυνατά να φύγει το μολύβι από τα μάτια της όταν είδε από το καθρέφτη μια σκιά να περνάει γρήγορα στο διάδρομο. Έστριψε κατευθείαν το κεφάλι της. Κανείς. Ίσως ήταν παιχνίδι των ματιών από το τρίψιμο. Πήγε στο μπάνιο, άνοιξε το φως και τσέκαρε αν υπάρχει ζεστό νερό. Άρχισε να βγάζει τα ρούχα της αν και ένιωθε λίγο περίεργα. Μπήκε στη μπανιέρα, άνοιξε το καυτό νερό και μπήκε από κάτω. Καθώς ο ατμός απλωνόταν στο μπάνιο, ένιωθε όλη την κούραση της ημέρας να φεύγει. Και όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς. Κοίταξε στο καθρέφτη του μπάνιου, έμοιαζε σαν να καθρεφτίζεται μια σκιά που την παρακολουθεί. Προσπάθησε να δει καλύτερα μέσα από τους ατμούς αλλά με μια απότομη κίνηση χάθηκε. Ήταν οι ατμοί; Δεν μπορούσε να καταλάβει. Βγήκε φανερά ταραγμένη. Έβαλε το μπουρνούζι της και σκούπισε καλά τα μαλλιά της. Έβαλε τις πιτζάμες και τις παντόφλες της. Πήγε στην κουζίνα, έβαλε γάλα με δημητριακά και άρχισε να τρώει. Όμως η αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, υπήρχε ακόμα έντονη. Από την άκρη του ματιού της έβλεπε να καθρεφτίζεται η ίδια σκιά στην πόρτα του ψυγείου και όταν γύριζε να κοιτάξει, η σκιά πηδούσε στο καθρέφτισμα του γυάλινου ντουλαπιού και όταν πάλι γύριζε το βλέμμα της εκεί, πηδούσε στο γυαλί του φούρνου, σε όλες τις επιφάνειες που καθρέφτιζαν. Παράτησε το βραδινό της και πήγε να ξαπλώσει. Στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη που είχε κρεμάσει νωρίτερα. Πότε έβγαλε πάλι αυτό το σπυράκι; Πλησίασε πιο κοντά για να δει καλύτερα. Δεν ήταν ακόμα έτοιμο να το σπάσει. Ξαφνικά της ήρθε μια ανατριχίλα. Ένιωσε ότι αυτό που βλέπει στον καθρέφτη, δεν είναι το δικό της είδωλο. Ήταν σίγουρο ότι δεν ήταν αυτή, εκείνη ανοιγόκλεινε τα μάτια της ενώ το είδωλο στο καθρέφτη όχι. Έβγαλε μια κραυγή.
Κατεβάζει τον καθρέφτη από τον τοίχο και όπως ήταν με τις πιτζάμες και τις παντόφλες, κατέβηκε κάτω από το σπίτι της και τον άφησε δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ. Δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί του. Μόλις ανέβηκε στο σπίτι της, αυτή η περίεργη αίσθηση που είχε νωρίτερα, είχε φύγει. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και κοίταξε τον άδειο τοίχο. Καλύτερα άδειος, παρά αυτή η συνεχής αίσθηση παρακολούθησης. Άπλωσε το χέρι της να σβήσει το φως και είδε την σκιά να καθρεφτίζεται στο μεταλλικό πορτατίφ.

Boxhowl #3 - Sea Monster

Ήταν ένα παγωμένο βράδυ στο Boxhall. Αλλά ο Ντάνιελ Ρόου δεν μπορούσε να πάει στο σπίτι του σήμερα, τον έπνιγε, ήθελε να περπατήσει. Δεν είχε ιδέα πόσα χιλιόμετρα είχε κάνει μέχρι να φτάσει στο San Marine. Αλλά απόψε ήθελε να βρίσκεται εκεί. Κάθισε σε ένα παγκάκι απέναντι από το μνημείο του Sea Monster και το κοίταξε με ένα κενό βλέμμα. Στεκόταν εκεί ψηλά, φτιαγμένο από σίδερο που είχε οξειδωθεί από την αλμύρα της θάλασσας και ήταν δυο κύματα που σπάνε και από την μέση βγαίνει ένα κοχύλι. Όταν περνούσε από μέσα ο αέρας, έμοιαζε σαν να ακούγεται ο ήχος του πλοίου που χαιρετά το λιμάνι. Μέσα σε αυτό το πλοίο που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς χωρίς να βρεθεί το παραμικρό ούτε από το πλοίο, ούτε από τους επιβάτες, ήταν και η δίδυμη αδερφή του Ντάνιελ. Και σαν σήμερα θα γιόρταζαν μαζί τα γενέθλια τους. 

Αφαιρέθηκε στον ήχο των κυμάτων. Ήταν πολύ δεμένα αδέρφια, μαζί στα πρώτα βήματα, μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί στο σχολείο, μαζί στους πρώτους έρωτες, μαζί στο Δήμο του Boxhall. Μαζί και στο ίδιο σπίτι που τώρα τον έπνιγε η απουσία της. Όμως σήμερα, ημέρα που θα έπρεπε να γιορτάζουν μαζί, ήταν ακόμα πιο αποπνικτικό. Πολλοί στο Boxhall είχαν χάσει φίλους, συγγενείς, γονείς και αδέρφια στο Sea Monster, αλλά ο Ντάνιελ ένιωθε ότι είχε χάσει την μισή ψυχή του. Και κάθε χρόνος που περνούσε, τόσο μεγάλωνε το κενό μέσα του. 

Το κινητό του δονήθηκε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβγαλε το τηλέφωνο από την τσέπη και κοίταξε το μήνυμα που του ήρθε. 

«Χρόνια Πολλά».

Ο Ντάνιελ κοίταξε τον αποστολέα και πάγωσε. Ήταν από την Γκαμπριέλα.

Boxhowl #2 - Les Fleurs du Cube

To ανθοπωλείο “Fleurs du Cube” βρισκόταν σε μια γωνία του New Town. Τα λουλούδια που ήταν με προσοχή στολισμένα στο πεζοδρόμιο και κρεμασμένα στη βιτρίνα, πλημμύριζαν όλη την γειτονιά με αρώματα και χρώματα. Παρά το μικρό του μέγεθος, ήταν διάσημο σε ολόκληρο το Boxhall γιατί μπορούσες να βρεις ακόμα και τα πιο σπάνια ή τα πιο περίεργα λουλούδια στον κόσμο και ήταν ανοιχτό μέχρι τα μεσάνυχτα. 

Η Σάρα Ρίβερς έσπρωξε την μικρή ξύλινη κόκκινη πόρτα του Fleurs du Cube και μπήκε βιαστικά. To κουδουνάκι της πόρτας έβγαλε έναν ζωντανό παιχνιδιάρικο ήχο που ακούστηκε σε όλο το ανθοπωλείο. Πήρε μερικές ανάσες. Έτρεχε στον δρόμο γιατί έφταναν τα μεσάνυχτα και σε λίγη ώρα θα έκλεινε. Κοίταξε γύρω της μα μέσα δεν έβλεπε κανέναν. Μονάχα φυτά και λουλούδια σε κάθε γωνιά του μαγαζιού, τόσα πολλά που μετά βίας περνούσαν τα φώτα του δρόμου και νόμιζες ότι ξαφνικά βρέθηκες σε πυκνή βλάστηση.

Έκανε δυο βήματα χαζεύοντας τα λουλούδια δεξιά και αριστερά. Ένας κατιφές επιδείκνυε περήφανα το άνθος του ενώ ακριβώς δίπλα οι πανσέδες έμοιαζαν με πολύχρωμη κουρτίνα. Απέναντι ένα σαρκοφάγο φυτό έκλεινε ανάμεσα στα φύλλα της μια αράχνη που μάταια προσπαθούσε να γλυτώσει. Τα πόδια της που εξέχαν, τρεμόπαιζαν με αγωνία. 

-Μπορώ να σας βοηθήσω; ακούστηκε μια βαθιά φωνή πίσω της και η Σάρα έβγαλε μια κραυγή τρόμου.  Συγνώμη… δεν ήθελα να σας τρομάξω! Ονομάζομαι Μαρσέλ Νουάρ! 

Η Σάρα γύρισε το κεφάλι της και είδε έναν γεράκο γύρω στα 72 στα μαύρα, ψηλό, κοκκαλιάρη, χωρίς μαλλιά και γένια. Τα μάτια του είχαν διαφορετικά χρώματα: Το ένα ήταν καφέ, γεμάτα ζωηράδα και το άλλο γκρι ανοιχτό, έμοιαζε ακίνητο σαν νεκρού. Δίχως άλλο, ήταν γυάλινο. 

-Θα ήθελα κάποιο λουλούδι για δώρο… ψέλλισε η Σάρα. Θεωρείτε ότι αυτός ο κατηφές είναι καλό;

-Πολύ όμορφος όντως… είπε ο κύριος Μαρσέλ και η φωνή του μαλάκωσε. Μόλις μας άνθισε και το χρώμα του είναι πραγματικά εντυπωσιακός… Είσαι πανέμορφος… ψιθύρισε στο λουλούδι και η Σάρα εντυπωσιάστηκε από το πόσο ευγενικός είναι με τα λουλούδια. 

-Ξέρετε, η καλύτερη μου φίλη έχει γενέθλια και αγαπάει ιδιαίτερα τα λουλούδια… 

Ξαφνικά ο κύριος Μαρσέλ πάγωσε. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια ερευνητικά. Το γυάλινο μάτι του έμοιαζε σαν να σκαλίζει μέσα της και ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνάει ολόκληρο το κορμί της. 

-Δεσποινίς μου, αν θέλετε την συμβουλή μου, μπορείτε να της πάρετε κρίνα… είπε με ήρεμη φωνή και χαμογέλασε. 

-Κρίνα; Μα δεν έχουμε κηδεία, γενέθλια έχουμε. 

-Ακούστε την συμβουλή μου. Επιμένω. Ο Κύριος Μαρσέλ χαμογέλασε. Κατευθύνθηκε πιο βαθιά στο μαγαζί και έπιασε μερικά δροσερά κρίνα. Με τα μακριά λεπτά δάχτυλά του έφτιαχνε με περισσή φροντίδα το μπουκέτο σε ένα μωβ περιτύλιγμα και οι κινήσεις του στην λευκή κορδέλα ήταν πολύ λεπτές και προσεχτικές. Το βλέμμα της Σάρας έπεσε στο σαρκοφάγο φυτό που είδε νωρίτερα. Πλέον τα πόδια της αράχνης δεν κουνιόταν. 

-Είστε έτοιμη… είπε ο κύριος Μαρσέλ Νουάρ με ένα πλατύ χαμόγελο. 

Η Σάρα πήρε τα λουλούδια, τον ευχαρίστησε θερμά και βγήκε έξω.  Με γρήγορο βήμα πήγε ως το επόμενο τετράγωνο και έπειτα σταμάτησε. Πήρε δυο βαθιές ανάσες. Τι περίεργη εμπειρία και αυτή. Το τηλέφωνο της χτύπησε και απάντησε:

-Έλα, τώρα θα πάω σπίτι της, πήρες εσύ την τούρτα; Τι; Είναι νεκρή; Ατύχημα; Πότε, πως;

Boxhowl #1 - To δάσος Shadowood

O Τζόνας Έβανς πέρασε από την πύλη του ψυχιατρικού ασύλου Gardenview εκείνο το ομιχλώδες πρωινό. Κοίταξε το μεγάλο γκρίζο κτίριο να προβάλει καθώς πλησίαζε και του ήρθε μια ανατριχίλα. Πολλά είχαν ακουστεί για αυτό το άσυλο που εκτείνονταν σε 2 τεράστια οικοδομικά τετράγωνα του Garden.  Παρ’ ότι το κτίριο ήταν στην μέση και γύρω γύρω είχε δασάκι, πολλές φορές οι κάτοικοι άκουγαν κραυγές. 

-Ήρθα να δω την Δεσποινίς Λίντια Μπλάκγουντ είπε ο Τζόνας στην υποδοχή. 

-Ναι, παρακαλώ περιμένετε απάντησε αδιάφορα η γυναίκα που φορούσε λευκά. 

Μετά από λίγο έφτασε η Λίντια υποβασταζόμενη. Ήταν ένα 24χρονο κορίτσι, στην ηλικία του Τζόνας, μικροκαμωμένη, με μακριά μαύρα μαλλιά λαδωμένα, γαλάζια μάτια και παρότι το πρόσωπο της ήταν ταλαιπωρημένο, φαινόταν πως ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα. 

-Είστε ο κύριος Έβανς; Ρώτησε η Λίντια και ο Έβανς κούνησε το κεφάλι. Θα θέλατε να βγούμε έξω καλύτερα να τα πούμε; 

Κάθισαν έξω σε ένα παγκάκι μακριά από τον πολύ κόσμο. 

-Μπορείτε να μας αφήσετε λίγο μόνους; Ρώτησε ο Τζόνας την νοσηλεύτρια που την συνόδευε. Η Νοσηλεύτρια στάθηκε πιο μακριά, αλλά χωρίς να τους χάσει από το οπτικό της πεδίο. 

-Έχετε ένα τσιγάρο; Ρώτησε η Λίντια. Ο Τζόνας έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη του και αφού το άνοιξε, κοίταξε την νοσηλεύτρια για να πάρει την έγκριση. Η Λίντια άναψε το τσιγάρο και αμέσως ζωντάνεψε η ματιά της. 

-Δεσποινίς Μπλάκγουντ, θέλατε να μου πείτε την ιστορία σας για να την δημοσιοποιήσω στο Boxhaller... Έβγαλε από την τσέπη του το μαγνητοφωνάκι και το έβαλε ανάμεσα τους.

-Πρέπει να με σώσετε κύριε Έβανς, δεν είμαι τρελή. Ακόμα και εδώ μέσα συμβαίνει…

-Θέλετε να πάρετε τα πράγματα από την αρχή; Ρώτησε με ηρεμία ο Τζόνας. 

-Ήταν ένα καλοκαιρινό Σαββατόβραδο… Το βλέμμα της Λίντια κατευθείαν καρφώθηκε στο κενό. Είχαμε πάει βόλτα με το αυτοκίνητο με το αγόρι μου… Καταλήξαμε στα όρια της περιοχής Χ και το δάσος του Shadowood. Mας πήρε αγκαλιά ο ύπνος, όταν ξύπνησα από μια περίεργη μυρωδιά. Σαν άνθρακας που καίει. Νόμιζα ότι κάτι συμβαίνει με το αυτοκίνητο και προσπάθησα να ξυπνήσω το αγόρι μου… Αλλά δεν ξυπνούσε με τίποτα. Κοίταξα το ρολόι μου. 3:07. Βγήκα έξω να δω αν καίγεται κάτι στο αυτοκίνητο. Και τότε ένα τεράστιο λευκό φως που ερχόταν από το δάσος με τύφλωσε. Ένα αντικείμενο πετούσε πάνω από το δάσος… 

Ο Τζόνας την κοίταξε με δυσπιστία δεν την διέκοψε όμως. 

-Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξυπνάω στο αμάξι ουρλιάζοντας. Το αγόρι μου ξύπνησε τρομαγμένος. Κοίταξα το ρολόι, 3:08. Αποκλείεται να πέρασε μονάχα ένα λεπτό. Ήθελα να φύγουμε κατευθείαν από εκεί. Φεύγοντας παρατήρησα ότι με πονούσε το χέρι μου… Και είχα ένα μαύρο σημάδι… Από τότε έχει συμβεί πολλές φορές… 

Σήκωσε λίγο την μπλούζα της και του έδειξε ένα μαύρο σημάδι.

-Τι πιστεύεις ότι είναι; Ρώτησε ο Τζόνας ενώ παρατηρούσε προσεκτικά το σημάδι.

-Μου κάνουν πειράματα οι εξωγήινοι. Όπως σας είπα, συμβαίνει συνέχεια ακόμα και εδώ που βρίσκομαι. Πρώτα μυρίζω καμένο άνθρακα, έπειτα βλέπω ένα δυνατό φως και όταν συνέρχομαι έχω ένα μαύρο σημάδι κάπου στο σώμα μου…. Πρέπει να γράψεις την ιστορία μου… Ο κόσμος πρέπει να ξέρει…. Όσο μιλούσε η Λίντια, τόσο φαινόταν να χάνει την ψυχραιμία της, μέχρι που την έπιασε πανικός. Η νοσοκόμα που βρισκόταν πιο πέρα, έτρεξε να την πιάσει να επιστρέψει πίσω στο κτίριο. Όμως η Λίντια αντιστεκόταν. 

-Με ακούς; Πρέπει να ξέρουν οι πολίτες του Boxhall ότι είμαστε πειραματόζωα! Όλοι! 

Ο Τζόνας έμεινε σοκαρισμένος μέχρι που έφυγαν από οπτικό του πεδίο. Άναψε ένα τσιγάρο και κάθισε στο παγκάκι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε για εξωγήινους, άλλωστε η περιοχή Χ φημίζεται για τον μεταφυσικό της χαρακτήρα… Αλλά ήταν μονάχα φήμες… Η νοσηλεύτρια που συνόδευε την Λίντια επέστρεψε. 

-Είναι καλά; Ρώτησε γεμάτος αγωνία.

-Ναι ναι, είναι καλά. Τι σας έλεγε; Πάλι για εξωγήινους;  

-Ότι την απαγάγουν ακόμα και εδώ στο Gardenview…. Τι έχετε να πείτε εσείς;

-Ξέρετε… η μυρωδιά που λέει ότι μυρίζει είναι σίγουρα παρενέργεια των φαρμάκων… έπειτα το έντονο φως, είναι οι φακοί από τους φύλακες τα βράδια που περιπολούν στο δάσος… Όσο για τα σημάδια, είδατε, καπνίζει… Καίει η ίδια τον εαυτό της… Ελάτε, πρέπει να φύγετε…

Ο Τζόνας μπήκε στο αυτοκίνητο του. Βγήκε από το Gardenview και πάρκαρε λίγο παρακάτω. Ήταν περίεργο σήμερα… από την μια η Λίντια ήταν πεπεισμένη για όσα λέει, από την άλλη η νοσηλεύτρια του έδωσε μια λογική απάντηση… Ή ήθελε να τον ξεφορτωθεί; Πήρε το μαγνητοφωνάκι και άρχισε να ακούει την συνέντευξη από την αρχή. 

Όπως ήταν απορροφημένος, κάτι περίεργο του ήρθε στην μύτη… Καμένος άνθρακας….

#Boxhowl - Έρχεται τον Οκτώβριο!

Όταν έρθουν τα Μεσάνυχτα στο Boxhall, ψίθυροι ακούγονται από την Περιοχή Χ και τα δάση των βουνών Snowcall μέχρι τα στενά και τις Λεωφόρους της πόλης!

Ο Οκτώβρης, μήνας αφιερωμένος στον Τρόμο, έρχεται με ιστορίες που θα σας κάνουν να ουρλιάξετε!

Κάθε Πέμπτη στις 23:59, μια νέα ιστορία τρόμου ξυπνά από τα άδυτα του Boxhall!

Συντονιστείτε στο Boxhowl! 

Η παλιά εφημερίδα

 

Εγκλωβισμένα Βλέμματα

Εκείνος μπήκε στο ασανσέρ από τον 71ο όροφο του κτιρίου Bird, όπου βρισκόταν το δικηγορικό γραφείο του. Έκατσε μέχρι αργά το βράδυ για να κανονίσει την αποδοχή κληρονομιάς της Τζέσικα Στόουν, χήρα του Γουόλτερ Στόουν.

Εκείνη μπήκε στο ασανσέρ από τον 64ο όροφο, μόλις είχε τελειώσει την δουλειά της ως διερμηνέας σε κάποια τηλεφωνική σύσκεψη. 

Σταθήκανε στις αντίθετες γωνίες του ασανσέρ. Με μια πλάγια διακριτική ματιά τον κοίταξε: 42 ετών, με κοντά γκρίζα μαλλιά και γένια 3 ημερών. Φορούσε ένα μπλε κουστούμι, ένα λευκό πουκάμισο και μια κόκκινη γραβάτα. Μόλις την κοίταξε, εκείνη γύρισε κατευθείαν το βλέμμα της. Γύρω στα 35, με ένα μαύρο άνετο φόρεμα, μαλλιά μαύρα καρέ με αφέλειες. 

Τα φώτα τρεμόπαιξαν και με ένα θόρυβο το ασανσέρ σταμάτησε. Εκείνη έβγαλε μια κραυγή φόβου. 

-Είστε καλά; Ρώτησε εκείνος και άνοιξε το φως του κινητού. 

-Ναι ναι, απάντησε φανερά ανήσυχη. 

-Με λένε Στιούαρτ Μπις, δικηγόρος. Μην ανησυχείτε, θα καλέσουμε βοήθεια.

-Νάταλι Χαρτ, χάρηκα. 

Όσο ο Στιούαρτ πατούσε το κουδούνι κινδύνου, η Νάταλι προσπαθούσε να πιάσει σήμα.

-Δυστυχώς δεν μπορώ να πιάσω σήμα, μήπως έχετε εσείς;

Κοίταξε το κινητό του αλλά μάταια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή απ’έξω. 

-Είναι κάποιος κλεισμένος στο ασανσέρ; 

-Ναι, παρακαλώ φωνάξετε την πυροσβεστική! Είπε όσο πιο δυνατά μπορούσε ο Στιούαρτ. Έπειτα κοίταξε προς την Νάταλι: Μην ανησυχείτε, σε λίγη ώρα θα μας βγάλουν.  

Κάθισαν και πάλι στις δυο αντίθετες γωνίες του ασανσέρ, με μόνο φως αυτό των κινητών. Όμως αυτή την φορά η σιωπή ήταν πιο άβολη. Που και που έριχναν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον, μα πάντα όταν ήταν να συναντηθούν τα βλέμματα έκαναν πως κοιτάνε το κινητό τους. Κι’ας μην είχαν σήμα ή Ίντερνετ. 

-Δουλεύετε εδώ; Ρώτησε ο Στιούαρτ σπάζοντας την άβολη σιωπή. 

-Όχι, είχα κάποια δουλειά στην BoxInsurance... Εσείς;

-Όπως σας είπα είμαι δικηγόρος, έχω το δικηγορικό γραφείο Bis.Co. στον 71ο όροφο. 

-Α σας έχω ακουστά, είστε από τα καλύτερα δικηγορικά γραφεία του Boxhall.... Ο Στιούαρτ γέλασε αμήχανα. Είστε παντρεμένος; 

-Χωρισμένος…. Εσείς;

-Εγώ ελεύθερη μα…. 

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της. Το ασανσέρ έκανε μια απότομη κατάβαση και ένα απότομο σταμάτημα με αποτέλεσμα να πετάξει την Νάταλι κατευθείαν στην αγκαλιά του Στιούαρτ…. Τα χείλια τους απείχαν μόλις λίγα χιλιοστά.

-Είστε καλά; Ρώτησε εκείνος με μια βαθιά φωνή. 

-Ναι…. Απάντησε εκείνη….

Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και μια ολόκληρη ομάδα πυροσβεστών βρέθηκε να κοιτάζει το ζευγάρι να φιλιέται παθιασμένα….

Επιστροφή από Άδεια

-Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι, τι είναι αυτά τα πράγματα; Είπε έξαλλη η γυναίκα. 

-Μα κυρία μου, σας είχα δώσει μια λίστα με όλα τα έγγραφα που χρειαζόμαστε. Εσείς δεν μου φέρατε ούτε τα μισά!

-Ε και τι πειράζει; Θα σας φέρω τα υπόλοιπα χαρτιά αργότερα!

-Δυστυχώς εάν δεν έχω όλα τα απαραίτητα έγγραφα, δεν μπορώ να προχωρήσω! 

Η κυρία σηκώθηκε να φύγει έξαλλη.

-Έτσι είστε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν θέλετε να εξυπηρετήσετε! Είπε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα του γραφείου πίσω της. 

Ο Ντάνιελ Ρόου από τα νεύρα του έσπασε το στυλό που κρατούσε στα χέρια του. Ήταν η πρώτη μέρα δουλειάς στον Δήμο του Boxhall και δεν ξεκινούσε καθόλου καλά. Ήταν πεπεισμένος ότι όλοι οι περίεργοι της πόλης περίμεναν να γυρίσει από την άδεια για να παρελάσουν από το γραφείο του. Πήρε ένα μωρομάντιλο και προσπάθησε να βγάλει το μελάνι που είχε λερώσει το χέρι του. Χτύπησε η πόρτα. Ο Ντάνιελ πήρε μια βαθιά ανάσα. Ποιος ήξερε τι τον περιμένει πάλι; 

-Ο καφές σας κύριε Ρόου! Ακούστηκε μια φωνή ενώ άνοιγε η πόρτα.

-Μπράντ! Πέρασε μέσα! Απάντησε ανακουφισμένος ο Ντάνιελ. 

Ο Μπράντ άφησε το καφέ και ένα σοκολατάκι στο γραφείο του.

-Και ένα σοκολατάκι να σε γλυκάνουμε! Μια και επέστρεψες πρώτη μέρα… 

-Ωωω! Ευχαριστώ! Τα χρήματα είναι εδώ, γέμισα το χέρι μου με μελάνι… απολογήθηκε ο Ντάνιελ.

Ο Μπραντ χαμογέλασε ευγενικά και έφυγε. Επιτέλους. Καφές. Τον ανακάτεψε σχεδόν τελετουργικά με το καλαμάκι. Ήπιε μια γουλιά. Ένιωσε κατευθείαν την καφεΐνη να κυλάει σε κάθε νευρικό του κύτταρο. Τα μάτια του άνοιξαν. Τώρα άρχισε η μέρα να γίνεται πολύ καλύτερη. Χαμογέλασε. Ένιωσε πως τώρα μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Με το καθαρό του χέρι άνοιξε το σοκολατάκι να το φάει. Ξετυλίγοντας το, είδε ένα χαρτάκι, είναι από εκείνα που έχουν ένα μήνυμα μέσα. Το άνοιξε και το διάβασε.

«Λερωμένα χέρια αλλά καθαρή ψυχή»

Ο Ντάνιελ Ρόου κοίταξε το χέρι του και πάγωσε.

Γκρίζος ουρανός

Κατέβασε την εφημερίδα The Boxhaller και ήπιε λίγο από τον καφέ του. Κοίταξε από το παράθυρο του καφέ Χρυσάνθεμο που οι πρώτες στάλες βροχής έκαναν την εμφάνιση τους. Οι περαστικοί αρχικά κοίταζαν ψηλά να βεβαιωθούν αν βρέχει και έπειτα έτρεχαν να καλυφθούν.

 Χαμογέλασε με την εικόνα. Σηκώθηκε ίσιωσε το παντελόνι γνήσιο Τζίτζι Ντε Φέρο και πήγε κατευθείαν στο μπαρ να πληρώσει. Έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα, το πέταξε μπροστά στη κοπέλα και έκανε να φύγει.

-Τα ρέστα σας…. Του είπε εκείνη αλλά της έκανε ένα νόημα ότι είναι εντάξει. Μα είναι πάρα πολλά…! Επέμενε η κοπέλα έκπληκτη μα εκείνος δεν έδωσε σημασία. Βγήκε έξω και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ακόμα και με τόσο πολλά κτίρια τριγύρω, μπορούσε ακόμα να φτάσει στη  μύτη του η μυρωδιά της βροχής. Λάτρευε αυτή την μυρωδιά. Του έφερνε τόσες πολλές αναμνήσεις. Καθώς δυνάμωνε η βροχή, έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και άρχισε να περπατά. Κοίταξε ψηλά τον γκρίζο ουρανό και θυμήθηκε την γειτονιά του Garden που μεγάλωσε: Τα κτίρια δεν είχαν σοβαδιστεί και οι γκρίζοι τσιμεντόλιθοι έπαιρναν χρώμα μονάχα όταν υπήρχαν σχοινιά με απλωμένα ρούχα, χρώματα ξεθωριασμένα από την πολλή χρήση. Όταν βράδιαζε, ο δρόμος γέμιζε με αστέγους και διάφορους dealer, οπότε όλη η οικογένεια κλεινόταν από νωρίς στο σπίτι. 

Σταμάτησε μπροστά από το Πανεπιστήμιο. Το νερό της βροχής έσταζε από τα μαλλιά του στα μάτια του μα δεν έκανε καμιά κίνηση να το τινάξει. Όταν κατάφερε να πάρει υποτροφία για να σπουδάσει στο Χημικό, ήταν ένα μικρό θαύμα. Σε τέτοιες συνθήκες που ζούσαν, θα ήταν ο πρώτος της οικογένειας που θα είχε την ευκαιρία να σπουδάσει, να γίνει κάτι σημαντικό. Εκεί την είχε γνωρίσει, σε κάποια τάξη. Μόλις την είδε να μπαίνει μέσα, έμεινε άναυδος από την ομορφιά της. Με τα μακριά μαύρα μαλλιά της και τα γκρίζα μάτια της, κάθε κίνηση της έμοιαζε αέρινη. Τον πλησίασε και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να κάτσει δίπλα του. Δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη εκείνη την στιγμή, απλώς κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Με λένε Ελίζα, του είπε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο πρώτος έρωτας. Μαζί ζήσανε τα πρώτα φιλιά, τους πρώτους περιπάτους πιασμένοι χέρι-χέρι, το άγχος για την πρώτη φορά στο κρεβάτι, τα αναμαλλιασμένα πρωινά και τα πρώτα Σ’ αγαπώ. Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχερός ήταν. Kάπου στο τρίτο έτος αποφάσισε η Ελίζα να δοκιμάσει την τύχη της σαν μοντέλο. Αρχίσαν να γνωρίζουν ανθρώπους της μόδας, να κάνουν παρέα μαζί τους, να βγαίνουν στο Flashway. Εκείνη άρχισε να ανεβαίνει σταδιακά σε φήμη και εκείνος να δουλεύει σε περιοδικό μόδας. Τα χρήματα έγιναν άφθονα αλλά δεν υπήρχε πια χρόνος για το πανεπιστήμιο. Το εγκατέλειψαν. Άλλωστε τα είχαν όλα.

Κάθισε σε ένα παγκάκι με θέα τον ποταμό Riverstone που διαπερνούσε το Boxhall. Κοίταξε τις στάλες της βροχής που χτυπούσαν το νερό. Τα ρούχα του πια είχαν βραχεί τόσο που κολλούσαν στο σώμα του. Η Ελίζα από την πίεση άρχισε να έχει κρίσεις πανικού. Τα βράδια μετά βίας κοιμόταν. Ένιωθε μόνιμα εξαντλημένη. Τον παρακαλούσε να την βοηθήσει κάπως και έκλαιγε. Δεν μπορούσε να την βλέπει έτσι. Αποφάσισε να το κάνει χρησιμοποιώντας τις σπουδές του. Στην αρχή όλα πήγαιναν υπέροχα. Η Ελίζα είχε αρχίσει πάλι να βρίσκει την αυτοπεποίθηση της. Άρχισαν πάλι να βγαίνουν, να ξαναβρίσκουν την ζωή τους. Μέχρι που ένα απόγευμα, η Ελίζα Ντιν έπεσε νεκρή κατά την διάρκεια μιας επίδειξης. 

Είχε δημιουργήσει το Gloire D’ Or. Και η πρώτη του αγάπη ήταν το πρώτο θύμα του.

The Box Files - Τέλος πρώτου Κύκλου

Ο Πρώτος κύκλος του The Box Files έφτασε στο τέλος του! 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους συγγραφείς που αφιέρωσαν τον χρόνο τους και που έβαλαν στην μυθολογία του Boxhall το δικό τους λιθαράκι με τόση αγάπη και φροντίδα!

Μέσα από τις ιστορίες σας, δώσατε νέα πνοή στην πόλη, νέες διαστάσεις, νέα μυστήρια και νέες συγκινήσεις! 

Οι συγγραφείς και οι ιστορίες τους, με σειρά δημοσίευσης είναι:

1. Miss Offeryn Pibell
2. Σωτηρία Στυλιανίδου
3. Bert Li
4. Cassandra P.
5. Monica
6. Z.M.
7. Eugene Blake
8. J.L.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω και όλους εσάς τους αναγνώστες που αγκαλιάσατε αυτές τις ιστορίες, τις συζητήσατε, τις μοιραστήκατε και... ζητούσατε την συνέχεια τους!!!!

Και τώρα τι;

Ο Κύβος σχεδιάζει προσεκτικά τα επόμενα λογοτεχνικά events στο Boxhall.. !

Mείνετε συντονισμένοι και αφεθείτε στο κάλεσμα του!!!

Ο Κύκλος των Χαμένων Κυβιστών

Ήταν ήδη περασμένα Μεσάνυχτα αλλά η Ναντίν δούλευε ακόμα στο γραφείο της.  Μετά το ατύχημα στο πανεπιστήμιο, υπήρχε πάντα προσωπικό στη BoxDynamica από φόβο για την DΞST1NY.  

-Σου έφερα καφέ! Είπε ο Άλαν Πρικ, υπεύθυνος κυβερνοασφαλειας στην BoxDynamica και της άφησε μια κούπα δίπλα της. Η μυρωδιά του ήταν τόσο έντονη που κατευθείαν άνοιξε τα μάτια της. Ήπιε μια γουλιά. 

-Σε ευχαριστώ πολύ… απάντησε χαμογελώντας και τον ακολούθησε με τα μάτια της μέχρι να κάτσει στο γραφείο του. Η αλήθεια είναι ότι ο Άλαν πάντα την διεκδικούσε με πολύ διακριτικό τρόπο, αλλά είχε σχέση με τον Ίθαν. Τώρα που ήταν και πάλι ελεύθερη, υπήρχε πάντα μια ένταση μεταξύ τους αλλά κανείς από τους δυο δεν τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση. Χάζεψε λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου του που φωτιζόταν από την οθόνη του υπολογιστή και ήπιε άλλη μια γουλιά από τον καφέ. Αλλά με την άκρη του ματιού της, αντιλήφθηκε μια κίνηση στην οθόνη της. Ένας κώδικας άρχισε να τρέχει και ξαφνικά σε όλες τις οθόνες της BoxDynamica εμφανίστηκε ένα σήμα με έναν κύβο και ένα δέντρο.

-Δεχόμαστε επίθεση! Είναι ο Κύκλος των Χαμένων Κυβιστών! Φώναξε ο Άλαν.

Ξαφνικά άρχισε να επικρατεί πανικός. Όλοι άφησαν οτιδήποτε έκαναν και έκατσαν στον υπολογιστή τους. 

-Όχι, όχι, όχι… μονολογούσε η Ναντίν προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο του υπολογιστή της. Όχι, όχι, όχι… Όχι οι Κυβιστές…

Τίποτα όμως δεν φαινόταν να λειτουργεί. Η επίθεση ήταν τόσο καλά οργανωμένη που δεν άφηνε περιθώρια αντίδρασης από το προσωπικό της BoxDynamica. Και έπειτα από λίγα λεπτά, γύρισαν όλα φυσιολογικά. Η Ναντίν σήκωσε το τηλέφωνο της.

-Κύριε Μπελ; Ελάτε το συντομότερο… Είχαμε επίθεση από τον Κύκλο των Χαμένων Κυβιστών….

Ο Κύκλος των Χαμένων Κυβιστών ήταν μια cyber-cult ομάδα που είχε εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό στο Boxhall και πίστευε ότι η πόλη πρέπει να ενστερνιστεί τον Κύβο και το μέλλον. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στους underground κύκλους κυρίως λόγω των επιθέσεων που είχαν γίνει σε συστημικούς οργανισμούς όπως το χρηματιστήριο και την τράπεζα. Και τώρα, στην BoxDynamica.

Οι πόρτες άνοιξαν απότομα και μπήκε ο Μαξ Μπελ φανερά εκνευρισμένος.

-Θέλω να μου πείτε αμέσως τι ακριβώς ήθελαν και σε τι αρχεία απέκτησαν πρόσβαση.

-Φαίνεται πως ήθελαν πληροφορίες για το project C-365 και την DΞST1NY... είπε ο Άλαν

-Τι κατάφεραν να μάθουν; 

-Τα πάντα….

Μόλις το άκουσε ο Μαξ έκανε μια απότομη κίνηση με το χέρι του και πέταξε κάτω τον υπολογιστή και την οθόνη που καθόταν ο Άλαν.

-Ναντίν, έλα στο γραφείο μου. Άλαν απολύεσαι.

The Box Files #8 - Στη θάλασσα ή στον ουρανό;

 

Γράφει: J.L.

-Καλώς το κορίτσι μου, είπε ο Ντέιβιντ μόλις άκουσε πίσω από τον καναπέ που καθόταν την εξώπορτα να ανοίγει.
- Γεια σου Ντέιβ, αποκρίθηκε η Άνν και η κούραση ήταν φανερή στον τόνο της φωνής της.
Προχώρησε ως το μεγάλο παράθυρο που έπιανε έναν ολόκληρο τοίχο στο καθιστικό. Δεν χορταινε να βλέπει τη θέα που είχε από τον 24ο όροφο από το Metropolitan σε όλο το νότιο κομμάτι του Boxhall μέχρι τη θάλασσα.Οι Ντέιβιντ και Άνν Σάιμον, είχαν εγκατασταθεί πριν δύο μήνες περίπου εδώ, ερχόμενοι από το Innercity κάπου 1000 χιλιόμετρα βόρεια, μετά τη συνταξιοδότηση του Ντέιβιντ από την ομοσπονδιακή υπηρεσία ασφαλείας με το βαθμό του ταξιάρχου.
Η Ανν έχοντας ακόμη μια πενταετία μέχρι τη σύνταξη, πήρε εύκολα μετάθεση για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο ψυχικής υγείας του Boxhall ως νοσηλεύτρια, από ένα άσυλο ψυχικά ανιάτων που δούλευε όλα τα χρόνια. Η προοπτική της εγκατάστασης δίπλα στη θάλασσα, σε μια πόλη που πρόσφερε περισσότερα κι από τα πάντα, ήταν μια καλή επιλογή.
Σε δεύτερο γάμο και οι δύο, ήταν μαζί εδώ και 15 χρόνια. Τα παιδιά τους από τους προηγούμενους γάμους είχαν ήδη ενηλικιωθεί και τραβήξει το δρόμο τους.
Γυρνώντας προς τον Ντέιβιντ φάνηκε έντονα το πρόσωπό της σαν να είχε χάσει απότομα κάθε ίχνος σφριγηλοτητας και ζωντάνιας.
- Ανν ; Είσαι καλά; Ο Ντέιβιντ έδειξε ανήσυχος, όσο μπορούσε να φανεί στον ήρεμο και μόνιμα μειλίχιο χαρακτήρα του.
- Ντέιβ, έχω ταραχτεί απίστευτα σήμερα. Το κεφάλι μου είναι να σπάσει.
- Μα τί; Τί συνέβη; Εσύ έχεις συνηθίσει να αντιμετωπίζεις με ηρεμία πολλά δύσκολα περιστατικά τόσα χρόνια.
- Ντέιβ, θυμάσαι την πρώτη βραδιά που ήρθαμε στην πόλη πριν 2 μήνες και μείναμε σε εκείνο το μικρό ξενοδοχείο στο Palm beach ;
- Φυσικά, στο δωμάτιο 2 του Sunshine rooms με εκείνον τον ολίγον δουλοπρεπή ιδιοκτήτη τον Ντάνιελ Μπριγκς.
Η μνήμη του Ντέιβιντ και η ικανότητά του να συγκρατεί ονόματα και λεπτομέρειες - φαινομενικά αδιάφορες - ήταν παροιμιώδης από τα σχολικά του χρόνια. Κάτι που του χρησίμευσε στο έπακρο στην μετέπειτα καριέρα του.
- Και λοιπόν; Τί σχέση έχει το Sunshine rooms με την τρομερή ταραχή σου κορίτσι μου;
- Θυμάσαι που ακούσαμε κάποια βιολονίστρια που έπαιζε βιολί φαλτσάροντας συνεχώς; συνέχισε η Άνν που τώρα είχε καθίσει στο μπράτσο του καναπέ, προσπαθώντας να ηρεμήσει.
- Ναι καλή μου. Η κα Μαρία Γκουτμαν που έπαιζε το βαλς νο2 του Σοστακόβιτς. Μας έδωσε και δωρεάν εισιτήρια ο κύριος Μπριγκς όταν κάναμε παράπονα για φασαρία εκείνο το βράδυ, αλλά δεν πήγαμε γιατί είχες εφημερία εκείνο τη βραδιά της εκδήλωσης. Και λοιπόν;
- Αχ Ντέιβ, Αχ Ντέιβ ! του είπε χαμηλόφωνα η Άνν πιάνοντας με το ένα χέρι το μέτωπό της.
Το πρωί έφεραν την κα Γκουτμαν στην πτέρυγά μας με έντονη κρίση και παραληρηματική συμπεριφορά !
- Ανν, εσύ το έχεις πει ότι οι καλλιτέχνες είναι επιρρεπείς σε ψυχολογικές διαταραχές κάθε είδους. Κρίμα πάντως η καημένη η κοπέλα.
- Δεν είναι κοπέλα Ντέιβ. 62 έγραφε ο φάκελός της. Και το θέμα δεν είναι έτσι απλό. Όταν την έφεραν φώναζε επανειλημμένα: "Στη θάλασσα ή στον ουρανό; Στη θάλασσα ή στον ουρανό;" με τις κόρες των ματιών της φανερά διεσταλμένες. Της έκαναν τις προβλεπόμενες ηρεμιστικές ενέσεις και όταν μπήκα να την τακτοποιήσω στο δωμάτιο είχε πια ησυχάσει και μου ζήτησε να την ακούσω.
- Δεν είναι πρωτόγνωρο κάτι τέτοιο γλυκιά μου. Πόσοι και πόσοι δεν σου έχουν πει ένα σωρό ιστορίες μεταξύ αλήθειας και φαντασίας άλλωστε.
- Ντέιβ η κυρία Γκουτμαν δεν ξέρω αν μίλησε για κάτι φανταστικό ή όντως είναι αλήθεια. Μου είπε ότι ένα βράδυ που έκανε πρόβα το συγκεκριμένο κομμάτι στο σπίτι της κάπου εδώ στο Metropolitan άκουσε στο κεφάλι της φωνές. Όχι έντονες αλλά ξεκάθαρα: "στη θάλασσα ή στον ουρανό;" Σε επόμενη πρόβα στα παρασκήνια του Μεγάρου Box οι φωνές ήταν πιο δυνατές. Και όταν σκέφτηκε να παίξει δοκιμαστικά στην προκυμαία στο palm beach η ένταση ήταν αφόρητη. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα, τόσο μεγαλύτερη η ένταση. Έκλεισε δωμάτιο εκείνο το βράδυ στο Sunshine rooms να κάνει πρόβα απρόσκοπτα και να συγκεντρωθεί. Τότε ήταν που διέκρινε μέσα στις πολλές φωνές, τη φωνή της καλύτερης φίλης της και συμμαθήτριάς της στο μουσικό πανεπιστήμιο Νταϊάν Μπιτ, μέλος της ορχήστρας του κρουαζιερόπλοιου Sea Monster που χάθηκε κάτω από άγνωστες συνθήκες. Το βαλς νο2 του Σοστακόβιτς ήταν το αγαπημένο κομμάτι της Νταϊάν.

- Αηδίες ! Μπούρδες ! Κλασική περίπτωση σχιζοφρένειας ! Φώναξε με πρωτοφανή ένταση ο Ντέιβιντ την ώρα που πεταγόταν σαν ελατήριο από τον καναπέ.
- Μα Ντέιβ, μην καταδικάζεις έτσι αμέσως μια γλυκύτατη κυρία, μια ασθενή στο τέλος τέλος. Εμένα πάντως αυτή η εμμονή της με τις φωνές και με το χαμένο κρουαζιερόπλοιο νομίζω ότι μπορεί να μην είναι και εντελώς τυχαίο.
- Όχι, όχι, όχι ! Ανν σε παρακαλώ. Ο φάκελος της εξαφάνισης του πλοίου έχει και επισήμως κλείσει από κάθε άποψη.
Η Ανν που είχε ανακτήσει κατά πολύ την αυτοκυριαρχία της έβλεπε ένα Ντέιβιντ να βηματίζει ασύγχρονα και σπασμωδικά από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη επαναλαμβάνοντας "η υπόθεση έχει κλείσει", "όχι, όχι", "η γυναίκα είναι σχιζοφρενής ολότελα" χτυπώντας τα χέρια του στους μηρούς του.
Ήταν ήδη απίστευτα κουρασμένη και σωματικά και ψυχικά για να δώσει συνέχεια σε αυτή την τόσο παράξενη μέρα. Προτίμησε να κάνει ένα ζεστό ντουζ και να αποσυρθεί στο υπνοδωμάτιο από τις 8. Θα κοιμόταν να συνέλθει. Και θα άφηνε και τον Ντέιβ να συνέλθει από την πραγματικά περίεργη έξαψη που του συνέβη απόψε.

Τα Ηλιοτρόπια

H Μάρθα Κάλαχαν κοίταξε από το παράθυρο και ήπιε λίγο από τον καφέ της. Οι δρόμοι ήταν λουσμένοι με ήλιο αλλά το βλέμμα της ήταν κενό. Εδώ και μήνες  επικρατούσε ησυχία στο σπίτι. Με τον σύζυγο της, τον Τζορτζ, λέγανε πια λίγες κουβέντες: Αν φάγανε, αν χρειάζεται κάτι το σπίτι, και έπειτα σιωπή. Ακόμα και το τηλέφωνο είχε σιγήσει. Δεν τους καλούσε πια κανείς για να πάνε σε σουαρέ, ούτε σε κάποια φιλανθρωπική εκδήλωση. Δεν έβγαιναν πια κάθε Σάββατο για φαγητό στο Μωβ Κοχύλι, ούτε πήγαιναν πια στις συναντήσεις της Λέσχης Ανάγνωσης στο καφέ Χρυσάνθεμο. Η Μάρθα αποφάσισε να παραιτηθεί από καθηγήτρια φιλολογίας στο σχολείο που δίδασκε, ο Τζορτζ από την άλλη – και αυτός φιλόλογος – αποφάσισε να συνεχίσει να διδάσκει. Σε έναν χρόνο θα έπαιρνε σύνταξη, αλλά το κυριότερο είναι ότι θα μπορούσε έστω και για λίγο να ξεχαστεί. Αλλά η Μάρθα όχι, δεν ήθελε να ξεχάσει ποτέ. 

-Είσαι έτοιμη να φύγουμε; Ρώτησε ο Τζορτζ. Η Μάρθα έγνεψε καταφατικά και πήρε ένα μπουκέτο ηλιοτρόπια που είχε αγοράσει από το ανθοπωλείο “Les Fleurs Du Cube” στο New Town νωρίτερα. 

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει το ραδιόφωνο. Δεν ήθελε να ακούγεται τίποτα στα αυτιά της. Ακόμα και η φασαρία στους δρόμους του Boxhall έμοιαζε να μην μπορεί να διαπεράσει το μονότονο βουητό του αυτοκινήτου. Ακόμα και το φοβερό μποτιλιάρισμα δεν φαινόταν να ενοχλούσε τον Τζορτζ, πατούσε ατάραχα πότε γκάζι και πότε φρένο ενώ η Μάρθα κοιτούσε με το ίδιο κενό βλέμμα από το παράθυρο. Μόλις φτάσανε στο προορισμό τους, πήρε τα ηλιοτρόπια στην αγκαλιά της.

-Σε πειράζει να περιμένεις εδώ; Ρώτησε η Μάρθα.

-Δεν πειράζει αγάπη μου, πήγαινε. 

Η Μάρθα κατέβηκε και στάθηκε για λίγο στην τεράστια πύλη του νεκροταφείου στο Plain Fields. Τα θεόρατα λευκά μάρμαρα αντανακλούσαν το καλοκαιρινό φως ενώ στην κορυφή, τα αγάλματα από δύο αγγέλους που κρατάνε μαζί έναν μεγάλο Κύβο, κοιτούσαν κάτω κατευθείαν την Μάρθα. Άνοιξε την βαριά σιδερένια πόρτα και μπήκε μέσα. 

Τα ψηλά δέντρα έδιναν δροσιά σε μια τόσο ζεστή μέρα και όμως ήταν μόνη σε ολόκληρο το νεκροταφείο. Κοντοστάθηκε σε μια μαρμάρινη πλάκα και έβαλε τα κλάματα.

-Έφερα τα αγαπημένα σου λουλούδια… Δεν σε ξέχασα… δεν μπορώ να ξεχάσω…κάθε μέρα που σου έλεγα πόσο ντρέπομαι για σένα… και τώρα λείπεις… μου λείπεις… τώρα μονάχα σιωπή… σιωπή και ντροπή… ντροπή  και ενοχές… Δεν ήσουν ποτέ δειλός… εγώ ήμουν… Συγχωρέσε με…

Έβαλε τα ηλιοτρόπια στον τάφο. Έβγαλε από την τσάντα της ένα όπλο. To έβαλε στο κεφάλι της. 

Το αίμα πετάχτηκε στην επιγραφή του τάφου: Ρέι Κάλαχαν.

The Box Files #7 - Ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου

Γράφει: Eugene Blake

 Κλάγκ! Η σιδερένια πόρτα έκλεισε πίσω του.

Ο Τζό Μπαρίλα κοίταξε γύρω του. Το κελί ήταν μικρό με ένα ξύλινο πάγκο για κρεββάτι και ενα λεπτό στρώμα πάνω του. Δεν ήταν η πρώτη του φορά στη στενή αλλά ήταν η πρώτη φορά στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Garden στο  Boxhall.

Άφησε την κουβέρτα στην άκρη του κρεββατιού και κάθησε. Η φήμη αυτής της φυλακής ξεπερνούσε τα σύνορα του Boxhall. Όποιος έμπαινε εκεί δεν έβγαινε ζωντανός. Μερικές φορές δεν έβγαινε ούτε νεκρός! Απλώς εξαφανιζόταν..

Οι ιστορίες οργίαζαν για τα σημεία και τέρατα που συνέβαιναν εκεί. Ιστορίες των τροφίμων και φήμες που πλανόνταν στην πόλη.

Ο Μπαρίλα χασμουρήθηκε . Δεν ήταν ο τύπος που τρόμαζε εύκολα. Μπαινόβγαινε στις φυλακές από τα 20 του χρόνια και πλησίαζε πια τα 40. Ναρκωτικά , μαστρωπία , λαθραία ήταν μερικά από τα πεδία των δραστηριοτήτων του αυτή τη φορά όμως ήταν μέσα για φόνο.

Καταδικάστηκε για το φόνο του Πέπε Μεντόζα, του μπράβου της νύχτας . Και αυτή τη φορά ήταν αθώος! Τον παγιδεύσανε , τον πιάσανε κορόιδο και τον τυλίξανε, με συνοπτικές διαδικασίες ,σε μια κόλλα χαρτί σα να ήταν πρωτάρης .

Ο δικηγόρος του αποδείχτηκε άχρηστος . Ή μήπως ήταν κι αυτός στο κόλπο? Μήπως τα έπιασε χοντρά για να καλύψει τον πραγματικό ένοχο? Πολλοί ήταν αυτοί που θα ήθελαν το Πέπε νεκρό.Αλλά ο Τζο υποψιαζόταν ότι ίσως να τον έφαγαν από μέσα, οι δικοί του, τα «φιλαράκια» του. Και κάποιος διάλεξε αυτόν για να του τα φορτώσει.

Ο Τζό είχε πάει εκεί με το φορτηγάκι του για να παραλάβει μια παρτίδα «μαύρης» που όπως συνήθως την αφήνανε στην αποθήκη. Έμοιαζε  να είναι μια συνηθισμένη δουλειά που πολλές φορές είχε κάνει.

Όταν έφτασε , θα ήταν κατά τις 4 το πρωί, το πακέτο δεν ήταν εκεί. Αντιθέτως ο Πέπε κείτονταν στο πάτωμα της αποθήκης, μέσα σε μια λίμνη αίματος , γαζωμένος  από δεκάδες σφαίρες.

Ο Τζο μυρίστηκε παγίδα . Μπήκε στο φορτηγάκι του και πάτησε τέρμα το γκάζι. Οι ρόδες σπίνιαραν μα δεν πρόλαβε να αναπτύξει ταχύτητα. Δύο αστυνομικά αυτοκίνητα του έκλειναν το δρόμο. Στο πορτ μπαγκάζ βρήκαν το όπλο του εγκλήματος που είχε επάνω τα δακτυλικά του αποτυπώματα . Και ξέρει πώς έγινε αυτό. Την προηγούμενη είχε πάει στο σκοπευτήριο για προπόνηση. Κάποιος πήρε το όπλο που χρησιμοποίησε και σκότωσε με αυτό τον Πέπε. Κι όταν μπήκε μέσα στην αποθήκη του το φύτεψε στο αυτοκίνητο. Πρέπει να ήταν εκεί κοντά ακόμα. Ισως και να τον έβλεπε κρυμμένος εκεί γύρω την ώρα που οι ασυνομικοί του περνούσαν χειροπέδες.

Κοίταξε μέσα από την καγκελένια πόρτα τον διάδρομο από όπου περνούσε ο δεσμοφύλακας κοιτώντας με ένα αδιόρατο χαμόγελο τους κρατούμενους.

Στάθηκε μπροστά στο κελί του Τζο.

-Βρε βρε, φρέσκο πράμα, είπε. Και στριφογύρισε το γκλομπ στο χέρι του.

Ο Τζο κοίταξε στο πάτωμα. Το τελευταίο που ήθελε τώρα ήταν να ανοίξει κουβέντα με τον δεσμοφύλακα.

-Να με κοιτάς όταν σου μιλάω ,καθίκι, μ’ ακούς? Κάτι αγοράκια σαν και σένα εγώ τα τρώω για πρωινό.

Το βλέμμα του Τζο έπεσε βαριεστημένο επάνω του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε απειλές αυτού του τύπου.

-Η ζωή σου εξαρτάται από μένα καθίκι . Να το ξέρεις είπε ο δεσμοφύλακας. Είσαι καινούριος ,θα μάθεις. Και όσο πιο γρήγορα , τόσο το καλύτερο για σένα.            Χαμογέλασε και αποκάλυψε μια σειρά τετράγωνα αλογίσια δόντια.

Δεν ήταν αυτός το πρόβλημα του Τζο. Για την ώρα τουλάχιστον.  Έπρεπε να βρει ποιος τον έχωσε μέσα. Και να τον κάνει να πληρώσει.Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Έτσι δε λένε? Είχε ανθρώπους έξω που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και είχε όλον τον χρόνο μπροστά του διαθέσιμο να σκεφτεί, να βάλει τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους και να βρει τον ένοχο. Είχε ήδη υποψίες. Άνθρωποι με τους οποίους είχε προηγούμενα. Δεν ήταν και λίγοι. Και έφταναν μέχρι την κορυφή.

Θα τους έβρισκε. ΄Ετριξε τα δόντια του. Όχι όμως απόψε.

Απόψε θα κουκουλωνόταν με την κουβέρτα του, την πρώτη του νύχτα στο κελί 144 του σωφρονιστικού καταστήματος του Boxhall και ίσως να τον έπαιρνε και ο ύπνος.

 

Το μήνυμα των κυμάτων

To ελαφρύ δροσερό αεράκι είχε κατεβάσει τις υψηλές θερμοκρασίες στο Boxhall και ο Ντάνιελ Ρόου απολάμβανε την θάλασσα στο Palm Beach. Έβαλε την μάσκα του και έκανε μια βουτιά για να εξερευνήσει τον βυθό. Τα ψάρια φεύγαν τρομαγμένα και μπορούσε να δει στην άμμο την σκιά από τον ελαφρύ κυματισμό της θάλασσας. Τίποτα όμως ενδιαφέρον. Ανεβαίνοντας στην επιφάνεια, πήγε να βγει το μαύρο μαγιό του, αλλά με μια γρήγορη κίνηση το σήκωσε. Τίναξε τα μαλλιά του και κοίταξε τα δάχτυλά του που είχαν μουλιάσει. Ήταν η ώρα να βγει, άλλωστε είχε πεινάσει κιόλας. Άρχισε να περπατάει σιγά σιγά προς τα έξω όταν στην άκρη του ματιού του κάτι του τράβηξε την προσοχή. Ένα γυάλινο μπουκάλι που το κύμα και το αεράκι έφερνε προς το μέρος του. Καθώς πλησίαζε είδε πως μέσα στο μπουκάλι υπήρχε ένα χαρτί.

Τα μάτια του έλαμψαν. Στον βυθό έψαχνε κάτι ενδιαφέρον, στην επιφάνεια το βρήκε. Το άρπαξε και βγήκε γρήγορα από την θάλασσα. Πήγε στην ξαπλώστρα του και επεξεργάστηκε το μπουκάλι. Ευτυχώς δεν είχε περάσει νερό μέσα και το χαρτί είχε κιτρινίσει λίγο από τον ήλιο. Ποιος ξέρει πόσο καιρό ταξίδευε στη θάλασσα.  Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Άνοιξε το μπουκάλι με προσοχή , έβγαλε με αρκετή προσπάθεια το χαρτί και το άνοιξε να δει τι γράφει.

«Χμμ.. Μαύρο μαγιό…καλή επιλογή…»

Ο Ντάνιελ κοίταξε το μαγιό του και πάγωσε.

The Box Files #6 - 11'

Γράφει: Ζ.Μ.

Η πόλη μυρίζει γκρίζο. Λάμπει με χίλια χρώματα, αλλά μυρίζει γκρίζο. Γκρίζο πηχτό, μουντό, σαν γκρίζα απάτη. Εισπνέω μέχρι το γκρίζο να ποτίσει και το τελευταίο κύτταρο μου. 

Η γκρίζα σκιά, τετράγωνη, τέλεια. 17:21. Είναι η ώρα που η σκιά Του ευθυγραμμίζεται ακριβώς με το περίγραμμα της αυλής. Της αυλής που έπαιζα μικρός. Της αυλής του σπιτιού που μεγάλωσα. Τώρα είναι οικόπεδο, γεμάτο σκουπίδια, σπασμένα μπουκάλια, σύριγγες και αδιαφορία. Ένα άδειο τετράγωνο. Μια αγκαλιά. Μια φυλακή. Άυλη μα υπαρκτή. Βαριά σαν την σκιά που την σκεπάζει. Μέσα σ’ αυτή τη σκιά γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τετράγωνο σπίτι. Τετράγωνη ασφάλεια. Τετράγωνος τρόμος. Τετράγωνη χαρά. Τετράγωνος πόνος. Αρμονία. 

Η υστερία ήρθε αργότερα. Μετά που το τετράγωνο σπίτι παραδόθηκε στις φλόγες. Μετά τις ατέλειωτες οικογένειες που με μεγάλωσαν. Μετά τα μουντά χρόνια στο Πανεπιστήμιο που δίδασκα στο Τμήμα Ψυχολογίας, Χωρική Ικανότητα, Ψυχογεωμετρία και Νευροανάλυση Αντιληπτικών Σχημάτων. Μετά που το έχασα κι αυτό, όταν καταργήθηκε η έδρα μου ως παρωχημένη. 

Η πραγματική υστερία ήρθε αργότερα, στην τρίτη βελτίωση που ολοκλήρωσα. Ένα πραγματικό κυβικό έργο τέχνης. Τότε ήταν που ο τρόμος απλώθηκε στο Boxhall σαν ιός. Εγώ ήμουν ο τρόμος, εγώ ο ιός, εγώ το μίασμα. Κι όμως, εγώ ήμουν το όριο. Ήμουν το πλαίσιο. Ήμουν η τάξη. Ήμουν ο σωτήρας. 

Η πρώτη βελτίωση που επιχείρησα, ήταν εκείνος ο ηλίθιος λέκτορας, ο Dick Mezinki. Ετοίμαζε μια διάλεξη πάνω στην Καμπύλωση του Χωροχρόνου, όταν γύρεψα να τον συναντήσω στο γραφείο του. Προσπάθησα με υπομονή και καλή θέληση να του εξηγήσω πως ο Χωρόχρονος είναι κυβικός. Ορθές γωνίες. Όμοιες έδρες. Ίσες ακμές. Απόλυτος. Ανελέητος. Δεν με άκουσε. Με χλεύασε μάλιστα. Τον βρήκαν το άλλο πρωί σε 27 τέλεια κυβικά κομμάτια σάρκας, προσεκτικά τοποθετημένα ώστε να σχηματίζουν έναν τέλειο κύβο. Κανείς ωστόσο δεν φάνηκε να το εκτιμά. Έργο παράφρονα είπαν. Δεν κατάλαβαν. Παραφροσύνη είναι το χάος. Εγώ είμαι η Δομή. 

Η δεύτερη βελτίωση, ο Filip Summer,  ένας σαχλός ντιζάινερ που είχε το θράσος να λανσάρει την «Σφαιρική Βιβλιοθήκη», ομολογώ πως έκανε αίσθηση, έτσι όπως υποδέχτηκε το κοινό στα εγκαίνια της έκθεσής του, κυβοτισμένος. Ένα τέλειο κυβικό, ανθρώπινο οριγκάμι. 

Ωστόσο, η τρίτη μου βελτίωση, το Magnum Opus μου, ήταν αυτή που πραγματικά τάραξε τα νερά. Ήταν στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Leo De Stino, του ιδρυτή της πόλης, την υλοποίηση της οποίας είχε αναλάβει η διάσημη (χα!) γλύπτρια της μόδας, η Jinny Barthlow, η δημιουργός της τάσης Curved Abstract. 

Μπάντες παιάνιζαν κι ο κόσμος χόρευε χορούς κυκλωτικούς, παιδιά έτρεχαν τρώγοντας ζαχαρωτά μήλα, μπαλόνια πετούσαν στον ουρανό και ζευγαράκια ερωτεύονταν χαζεύοντας την πόλη από ψηλά, στην ρόδα του λούνα παρκ που είχε στηθεί για τη γιορτή. Όταν το βελούδινο ύφασμα τραβήχτηκε για να θαυμάσουν το έργο, βρέθηκαν να τους κοιτά η ρευστοποιημένη δημιουργός του –ή ότι απέμεινε από αυτή- μέσα από ένα τέλειο, διάφανο, κυβικό δοχείο από πλεξιγκλάς. Συμμετρική, εξαγνισμένη, υπέροχη!

Ακολούθησε αυτό που οι εφημερίδες ονόμασαν «Κυβομακελειό του '24». Τότε ήμουν ασταμάτητος. Ακούραστος. Αδάμαστος. Με το έργο μου πάλεψα σκληρά για το καλό των κατοίκων του Boxhall. Προσπάθησα πολύ. Να εξηγήσω. Να διδάξω. Να εξυψώσω. Να εγκυβωτίσω τη δυστυχία τους σε κάτι σταθερό. Μια αξία αναλλοίωτη. Μια τάξη θεϊκή. Μα η πόλη είναι τεράστια και όσες βελτιώσεις κι αν έκανα, το χάος πάντα νικούσε. Κανένας δεν καταλάβαινε. Ήταν ανίκανοι να σκεφτούν έξω απ’ το κουτί για να μπορέσουν να δουν τον κύβο. Είχα αρχίσει να νοιώθω μόνος. Κουρασμένος. Ηττημένος. Ένας ευεργέτης, ένας ήρωας εις τον κύβο που είναι έτοιμος να παραδοθεί. 

Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή μου η Marion . Αρχιτέκτονας, επιμελήτρια εκθέσεων που σχεδιάζει χώρους "Εμπειρίας Μέσω Ακαταστασίας". Μεγάλα στρογγυλά γαλάζια μάτια, μαλλιά λυτά όλο μπούκλες, κρίκοι στ’ αυτιά, ατελείωτα βραχιόλια να κουδουνίζουν γλυκά στους καρπούς της. Φωνή μελωδική, που στρογγύλευε τα φωνήεντα στο τέλος κάθε πρότασης. Γυναίκα καμπύλη. 

Η θέρμη της με κύκλωσε. Κάθε στιγμή που βρισκόμουν κοντά της ένοιωθα όμορφος, σαν να περιβάλλομαι από μια σφαίρα γοητείας, μια σφαίρα που ακτινοβολεί φως. Η σκέψη μου έλιωνε κοντά στην θέρμη της, έχανε την οξύτητά της, οι ακμές μου αμβλύνονταν, η σκληρότητά μου υποχωρούσε. Ήμουν κενός, ήμουν διάτρητος και μέσα από τις τρύπες μου εισέβαλε βίαια εκείνη.  

Προσπάθησα να της μιλήσω, να εξηγήσω, να αντισταθώ. Εκείνη μου αντιμίλαγε με ολοστρόγγυλα φωνήεντα, με καμπύλα χαμόγελα. Την κοίταζα να πετά τις λέξεις σαν μπάλες στον αέρα, να τις πιάνει και να τις ξαναπετά. Κι οι μπάλες γίνονταν σφαίρες και με χτύπαγαν, με απιδομούσαν, με διέλυαν.

Ρουφάω το γκρίζο της πόλης. 17:32. Η σκιά μετατοπίστηκε. Άλλαξε σχήμα. Οι ορθές γωνίες τσαλακώθηκαν. Στέκομαι στη μέση αυτού που πια δεν είναι η αυλή μου. Ένα βρωμερό οικόπεδο. Βαθιά τα χέρια στις τσέπες μου, αγγίζω δύο μικρούς κύβους, δεμένους με λαστιχάκι. Ένα στολίδι για μαλλιά. Δεν το δέχτηκε ποτέ. Ισχυριζόταν γελώντας πως το χάος του κεφαλιού της δεν επιδέχονταν βελτίωση. Κι όμως…

 Εισπνέω μέχρι το γκρίζο να ποτίσει και το τελευταίο κύτταρο μου.